Αστικός εθνικισμός

Ο αστικός εθνικισμός, γνωστός και ως φιλελεύθερος εθνικισμός, είναι μια μορφή εθνικισμού που προσδιορίζεται από πολιτικούς φιλοσόφους οι οποίοι πιστεύουν σε μια περιεκτική μορφή εθνικισμού που τηρεί τις φιλελεύθερες αξίες της ελευθερίας, της ανεκτικότητας, της ισότητας, των ατομικών δικαιωμάτων, και δεν περιέχει εθνοκεντρισμό.^[1][2] Οι φιλελεύθεροι εθνικιστές υπερασπίζονται συχνά την έννοια της εθνικής ταυτότητας ως ανώτερη αξία, λέγοντας ότι είναι απαραίτητη για ζήσουν αυτόνομα και ότι οι δημοκρατίες χρειάζονται μια εθνική ταυτότητα για να λειτουργήσουν σωστά.^[3][4] Βασική θεματική αρχή του φιλελεύθερου εθνικισμού είναι η εθνική αυτοδιάθεση χωρίς να προωθεί τα συμφέροντα ενός έθνους σε βάρος ενός άλλου, υπό την έννοια ότι όλα τα έθνη είναι ίσα. Τελικός σκοπός του είναι η οικοδόμηση ενός κόσμου κυρίαρχων εθνών-κρατών.

Η έννοια του έθνους-κράτους αναπτύχθηκε αρχικά στη Γαλλία μετά τα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης.^[5] Το ιδεόγραμμα του φιλελεύθερου εθνικισμού διαμορφώθηκε από τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, ο οποίος προέταξε την υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας μέσα από την έννοια της γενικής βούλησης. Ένα έθνος βούλησης αναφέρεται σε ένα κράτος με την έννοια μιας εθελοντικής, δηλαδή συνειδητά επιθυμητής κοινότητας κατοίκων πολιτών διαφορετικής εθνοτικής καταγωγής.^[6] Στον αστικό εθνικισμό, η ιδιότητα του πολίτη βασίζεται στην κοινή ιθαγένεια. Έτσι, ένα «αστικό έθνος» δεν ορίζεται από τη γλώσσα ή την εθνικότητα, αλλά από πολιτικούς θεσμούς και φιλελεύθερες αρχές, τις οποίες οι πολίτες ενός κράτους δεσμεύονται να τηρήσουν. Ο Έρνεστ Ρενάν όρισε το έθνος ως ένα «καθημερινό δημοψήφισμα» που εξαρτάται από τη βούληση του λαού να συνεχίσει να ζει μαζί.^[7] Θεωρητικά, ένα αστικό έθνος ή κράτος δεν στοχεύει στην προώθηση ενός πολιτισμού έναντι του άλλου.^[8][8] Ο Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας υποστήριξε ότι οι μετανάστες σε ένα φιλελεύθερο-δημοκρατικό κράτος δεν χρειάζεται να αφομοιωθούν στην κουλτούρα υποδοχής, αλλά να αποδέχονται μόνο τις αρχές του συντάγματος της χώρας.^[8]

Παραπομπες

1. Auer, Stefan (2004). Liberal Nationalism in Central Europe. Routledge. σελ. 5. ISBN 1134378602. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2017.
2. Tamir, Yael. 1993. Liberal Nationalism. Princeton University Press. (ISBN 0-691-07893-9)^{[Χρειάζεται σελίδα]}; Will Kymlicka. 1995. Multicultural Citizenship. Oxford University Press. (ISBN 0-19-827949-3)^{[Χρειάζεται σελίδα]}; David Miller. 1995. On Nationality. Αρχειοθετήθηκε 1 June 2000 στο Wayback Machine. Oxford University Press. (ISBN 0-19-828047-5).
3. Kymlicka, Will. 1995. Multicultural Citizenship. Oxford University Press. (ISBN 0-19-827949-3). For criticism, see: Patten, Alan. 1999. "The Autonomy Argument for Liberal Nationalism." Nations and Nationalism. 5(1): 1-17.
4. Miller, David. 1995. On Nationality. Oxford University Press. (ISBN 0-19-828047-5). For criticism, see: Abizadeh, Arash. 2002. "Does Liberal Democracy Presuppose a Cultural Nation? Four Arguments." Αρχειοθετήθηκε 2016-08-07 στο Wayback Machine. American Political Science Review 96 (3): 495-509; Abizadeh, Arash. 2004. "Liberal Nationalist versus Postnational Social Integration Αρχειοθετήθηκε 2016-08-07 στο Wayback Machine.." Nations and Nationalism 10(3): 231-250.
5. Vgl. Ernest Renan, Qu’est-ce qu’une nation ?
6. Maximilian Opitz: Die Minderheitenpolitik der Europäischen Union. LIT Verlag, Münster 2007, ISBN 978-3-8258-0524-1.
7. Nash, Kate (2001). The Blackwell companion to political sociology. Wiley-Blackwell. σελ. 391. ISBN 978-0631210504.
8. ANNA STILZ. «Civic Nationalism and Language Policy». Philosophy & Public Affairs 37 (3): 257.