Ανρί Μισέλ

Ο Ανρί Λουί Μισέλ {γαλλικά: Henri Louis Michel} (28 Οκτωβρίου 1947 – 24 Απριλίου 2018) ήταν Γάλλος ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Αγωνίστηκε κυρίως ως μέσος για τη Ναντ και την Εθνική Γαλλίας και αργότερα συνέχισε ως προπονητής διαφόρων συλλόγων και εθνικών ομάδων σε όλο τον κόσμο. Υπήρξε προπονητής της Εθνικής Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1986, όπου έφτασαν στον ημιτελικό, καταφέρνοντας τελικά να τερματίσουν στην τρίτη θέση. Επίσης διετέλεσε προπονητή της Ολυμπιακής ομάδας της Γαλλίας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984.

Ανρί Μισέλ

Ο Μισέλ το 1976
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομα	Henri Louis Michel[1]
Ημερ. γέννησης	28 Οκτωβρίου 1947
Τόπος γέννησης	Αιξ-αν-Προβάνς, Γαλλία
Ημερ. θανάτου	24 Απριλίου 2018
Τόπος θανάτου	Gardanne, Γαλλία
Ύψος	1,75 μ.
Θέση	Μέσος
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1964–1966	Pays d'Aix FC	36	(3)
1966–1982	Ναντ	531	(81)
Εθνική ομάδα
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1967–1980	Εθνική Γαλλίας	58	(4)
Προπονητική καριέρα
Περίοδος	Ομάδα
1982–1984	Εθνική Γαλλίας Κ-21
1984	Ολυμπιακή Ομάδα Γαλλίας
1984–1988	Εθνική Γαλλίας
1990–1991	Παρί Σεν Ζερμέν
1994	Εθνική Καμερούν
1995	Αλ Νασρ
1995–2000	Εθνική Μαρόκου
2000–2001	Εθνική Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων
2001	Άρης Θεσσαλονίκης
2001–2002	Εθνική Τυνησίας
2003–2004	Ραζά Καζαμπλάνκα
2004–2006	Εθνική Ακτής Ελεφαντοστού
2006	Αλ Αραμπί
2006–2007	Ζάμαλεκ
2007	Εθνική Μαρόκου
2008–2009	Μαμελόντι Σάνταουνς ΦΚ
2009	Ζάμαλεκ
2010	Ραζά Καζαμπλάνκα
2011	Εθνική Ισημερινής Γουινέας
2012	Εθνική Κένυα
Τίτλοι Men's football Χώρα συμμετοχής: Γαλλία (as manager) Olympic Games 1984 Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Χάλκινο 1986 CONMEBOL–UEFA Cup of Champions Νικητής 1985 France Ακτή Ελεφαντοστού {{{3}}} (as manager) Πρότυπο:MedalComp Φιναλίστ 2006
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Ποδοσφαιρική καριέρα

Ο Μισέλ, ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την άσημη Pays d'Aix FC στην Λιγκ 2, για να συνεχίσει το 1966 στην Ναντ, στην οποία, αγωνιζόμενος είτε ως μέσος, είτε ως λίμπερο, παρέμεινε πιστός μέχρι το τέλος της καριέρας του, το 1982. Με τη φανέλα των «καναρινιών» στέφθηκε ήταν τρεις φορές πρωταθλητής Γαλλίας. (1973, 1977 και 1980) και μία φορά κυπελλούχος (1979). ^[2]

Κέρδισε το Étoile d'Or (σ.σ. βραβείο που επιβραβεύει τον πιο επιτυχημένο ποδοσφαιριστή της σεζόν στην πρώτη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Απονέμεται στο τέλος κάθε σεζόν στον παίκτη με τον υψηλότερο μέσο αριθμό αστεριών που του απονεμήθηκαν σε κάθε αγώνα πρωταθλήματος) του 1972/73 ως ο πιο σταθερός παίκτης στην Λιγκ 1 της Γαλλίας. Με 532 εμφανίσεις στην πρώτη κατηγορία, είναι ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών της Γαλλίας.

Στις 21 Απριλίου 2018, τρεις ημέρες πριν από το θάνατό του, εξελέγη «καναρίνι της θρυλικής 11άδας της Ναντ», κατά τη διάρκεια διαδικτυακής διαβούλευσης με τους οπαδούς του συλλόγου ^[3].

Το 2022, το περιοδικό So Foot τον κατέταξε στη θέση 8 μεταξύ των 1000 καλύτερων παικτών του γαλλικού πρωταθλήματος ^[4].

Εθνική Γαλλίας

Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1967 και Οκτωβρίου 1980 κλήθηκε 58 φορές στη γαλλική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Σημείωσε τέσσερα γκολ και διετέλεσε αρχηγός της ομάδας σε δέκα αγώνες. ^[5] Έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1978, στην Αργεντινή.^[6]

Προπονητική καριέρα

Μετά το τέλος της ενεργού καριέρας του, το 1982, διετέλεσε προπονητής της γαλλικής Ολυμπιακής ομάδας που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες, κερδίζοντας με 2-0 στον τελικό την Βραζιλία.^[7] Παράλληλα κατείχε και το πόστο του βοηθού προπονητή της Εθνικής Γαλλίας, δίπλα στον Μισέλ Ινταλγκό και οδήγησαν την ομάδα στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984. Στη συνέχεια μάλιστα διαδέχθηκε τον Ινταλγκό και βοήθησε την ομάδα να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, όπου τερμάτισε στην τρίτη θέση του τουρνουά. ^[8] Ωστόσο, μετά από αυτή τη διοργάνωση, η Γαλλία δεν κατόρθωσε να προκριθεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988 στη Γερμανία και ο Ανρί Μισέλ αντικαταστάθηκε από τον Μισέλ Πλατινί.^[9]

Στη συνέχεια διετέλεσε για λίγο προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν, οδηγώντας την στην 9η θέση του βαθμολογικού πίνακα ^[10] και στη συνέχεια προπονητής της Εθνικής Καμερούν (1994) ^[11] με την οποία συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1994, στις ΗΠΑ.

Μετά από ένα σύντομο και ανεπιτυχές πέρασμα από την Αλ Νασρ (1995) ^[12] Ακολούθως ανέλαβε για πέντε χρόνια προπονητής της Εθνική Μαρόκου με την οποία προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1998, στη Γαλλία, ενώ παράλληλα απέκτησε και τη μαροκινή υπηκοότητα το 1998.^[13] Από το 2000 έως το 2001, εργάστηκε στην Εθνική Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Το Μάιο του 2001, αποπέμφθηκε από τη θέση του προπονητή, μετά την ήττα (2-1) της εθνικής ομάδας από την αντίστοιχη της Υεμένης, η οποία μείωσε δραματικά τις όποιες πιθανότητες πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.^[14]

Στις 19 Ιουλίου 2001, ανέλαβε προπονητής του Άρη Θεσσαλονίκης, υπογράφοντας διετές συμβόλαιο ^[15], αλλά λίγους μήνες αργότερα ήρθε σε ρήξη με τη διοίκηση της ομάδας και αποχώρησε, καταγγέλλοντας παρεμβάσεις στο έργο του. ^[16] Κάθισε στον πάγκο του Άρη για 10 αγώνες (οι έξι για το Κύπελλο) και είχε απολογισμό 6 νίκες, 3 ισοπαλίες και μια μόνο ήττα.^[17]

Επέστρεψε στο αφρικανικό ποδόσφαιρο και ανέλαβε την Εθνική Τυνησίας (2001-2002) μετά τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2002 στην Ιαπωνία. Μεταπήδησε στην Ραζά Καζαμπλάνκα ^[18] με την οποία κατέκτησε το Μαροκινό πρωτάθλημα το 2004 καθώς και το ΚΑΦ Κονφεντερέισον Καπ του 2003. ^[19]

Στις 8 Μαρτίου 2004 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Εθνική Ακτής Ελεφαντοστού^[20], οδηγώντας την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στην τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου το 2006. Λίγο νωρίτερα, και πιο συγκεκριμένα, τον Φεβρουάριο του 2006, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, αλλά έχασε από την Αίγυπτο στα πέναλτι.^[21]

Συνεχίζοντας το μοτίβο των βραχυχρόνιων θητειών του στους πάγκους των διαφόρων ομάδων, ο Μισέλ κοουτσάρισε για λίγο την Αλ Αραμπί του Κατάρ^[22], προτού αναλάβει την αιγυπτιακής Ζάμαλεκ (2007) και λίγο αργότερα (για δεύτερη φορά) την εθνική ομάδα του Μαρόκου. Απολύθηκε από τη θέση του προπονητή στις 7 Φεβρουαρίου 2008, και ανέλαβε ομοσπονδιακός τεχνικός της νοτιοαφρικανικής Μαμελόντι Σάνταουνς ΦΚ (Νοέμβριος του 2008) ^[23] Παραιτήθηκε τον Μάρτιο του 2009, αφού κυνηγήθηκε από ένα θυμωμένο πλήθος που απαιτούσε την παραίτησή του.^[24][25]

Επέστρεψε στην Ζάμαλεκ στις 30 Αυγούστου 2009 αλλά απολύθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2009 λόγω πολλών αρνητικών αποτελεσμάτων.^[26].

Στις 11 Ιουνίου 2010, ξαναγύρισε στην Ραζά Καζαμπλάνκας ^[27] για να φύγει ξανά στις 10 Δεκεμβρίου 2010, όταν προσλήφθηκε προπονητής της Εθνική Ισημερινής Γουινέας ^[28] με σκοπό να ηγηθεί της ομάδας στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2012 που θα φιλοξενούσε η χώρα, από κοινού με την Γκαμπόν. Παραιτήθηκε ξαφνικά από τη θέση του στις 19 Οκτωβρίου 2011, αλλά πέντε ημέρες αργότερα επαναπροσλήφθηκε για να παραιτηθεί οριστικά στις 21 Δεκεμβρίου 2011 καταγγέλλοντας παρεμβάσεις τρίτων στο έργο του.^[29]

Με την καριέρα του σε καθοδική πορεία, προσελήφθη στις 28 Αυγούστου 2012 ως προπονητής της Εθνικής Κένυας^[30] αλλά παραιτήθηκε μόλις τέσσερις μήνες αργότερα.^[31]

Θάνατος

Ο Ανρί Μισέλ απεβίωσε στις 24 Απριλίου 2018, σε ηλικία 70 ετών. Η αιτία του θανάτου δεν αποκαλύφθηκε.^[32]

Στις 8 Μαΐου 2021, ένα άγαλμα του Ανρί Μισέλ, το οποίο φιλοτέχνησε ο Γάλλος γλύπτης Mauro Corda εγκαινιάστηκε στο στάδιο Σταντ ντε λα Μπωζουάρ, παρουσία της οικογένειάς του και εμβληματικών μορφών του συλλόγου της Ναντ. ^[33]