From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μάριο Μόντι (ιταλικά: Mario Monti), γεννημένος στις 19 Μαρτίου 1943, είναι Ιταλός οικονομολόγος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως Ευρωπαίος Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας από το 1995 έως το 1999 και στη συνέχεια ως Ευρωπαίος Επίτροπος Ανταγωνισμού κατά την περίοδο 1999 έως 2004. Έχει, επίσης, διατελέσει Πρύτανης και Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Μποκόνι. Από το Νοέμβριο του 2011 υπηρετεί ως Ισόβιος Γερουσιαστής στη Γερουσία της Δημοκρατίας.
Στις 16 Νοεμβρίου του 2011 κλήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και ανέλαβε πρωθυπουργός με νέα κυβέρνηση στην Ιταλία, μετά την παραίτηση του Πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Κυβέρνησε ως τον Απρίλιο του 2013.
| Μάριο Μόντι | |
|---|---|
 | |
| Πρωθυπουργός της Ιταλίας | |
| Περίοδος 16 Νοεμβρίου 2011 – 24 Απριλίου 2013 | |
| Πρόεδρος | Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο |
| Προκάτοχος | Σίλβιο Μπερλουσκόνι |
| Διάδοχος | Ενρίκο Λέτα |
| Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών | |
| Περίοδος 16 Νοεμβρίου 2011 – 11 Ιουλίου 2012 | |
| Πρωθυπουργός | Ο ίδιος |
| Προκάτοχος | Τζούλιο Τρεμόντι |
| Διάδοχος | Βιτόριο Γκρίλι |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 19 Μαρτίου 1943, Βαρέζε, Ιταλία |
| Εθνότητα | Ιταλική |
| Υπηκοότητα | Ιταλική |
| Πολιτικό κόμμα | Ανεξάρτητος |
| Σύζυγος | Έλσα Αντονιόλι |
| Παιδιά | 2 |
| Σπουδές | πανεπιστήμιο Μποκόνι Πανεπιστήμιο Γέιλ |
| Επάγγελμα | Οικονομολόγος |
| Βραβεύσεις | Ιππότης του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας (29 Νοεμβρίου 2004)[1] βραβείο Ρομπέρ Σουμάν (2004) Global Economy Prize (2016)[2][3] επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Πάδοβας honorary doctorate of CEU San Pablo University Grand Cordon of the Order of the Rising Sun (2015) d:Q126416301 (2006)[4] |
| Θρήσκευμα | Καθολικός |
| Υπογραφή |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Συμπεριλήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.[5]
Ο Μόντι γεννήθηκε στο Βαρέζε στις 19 Μαρτίου 1943.[6] Ο πατέρας του είναι Αργεντινός ιταλικής καταγωγής.[7] Ο Μόντι διαθέτει πτυχίο οικονομικών και διοίκησης από το Πανεπιστήμιο Μποκόνι στο Μιλάνο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Γέιλ,[8] υπό την εποπτεία του Τζέημς Τόμπιν, βραβευμένου με Νόμπελ οικονομολόγου.[9]
Την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1969 όταν και ανέλαβε καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο και τον επόμενο χρόνο μεταπήδησε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο (1970-85) απ΄ όπου το 1985 μετέφερε την έδρα του στο Πανεπιστήμιο Μποκόνι, του οποίου διετέλεσε Πρύτανης (1989-94) και κατόπιν Πρόεδρος (από το 1994). Υπήρξε επίσης Πρόεδρος του SUERF (1982-85).[10] Οι έρευνές του οδήγησαν στη δημιουργία του «μοντέλου Κλάιν-Μόντι», το οποίο έχει σαν στόχο την περιγραφή της συμπεριφοράς των τραπεζών υπό καθεστώς μονοπωλίου.
Ο Μόντι είναι μέλος του Προεδρείου των Φίλων της Ευρώπης, ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού think tank, ενώ ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Bruegel, ενός ευρωπαϊκού think tank που ιδρύθηκε το 2005. Επίσης είναι ο Ευρωπαίος Πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής, ενός think tank που ιδρύθηκε το 1973 από τον Ντέιβιντ Ροκφέλλερ.[11] Τέλος, ο Μόντι είναι ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.[12]
Ο Μόντι αποτελεί διεθνή σύμβουλο των πολυεθνικών Goldman Sachs και The Coca-Cola Company.[13]
Στις 9 Νοεμβρίου 2011 ο Μόντι διορίστηκε Ισόβιος Γερουσιαστής από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.[14] Παρουσιάστηκε ως επικρατούσα προσωπική προεδρική επιλογή για να αντικαταστήσει το Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην κεφαλή μιας νέας κυβέρνησης ενότητας στην Ιταλία προκειμένου να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις και μέτρα λιτότητας.[15] Στις 12 Νοεμβρίου 2011, ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο, χωρίς να έχει σχετική συνταγματική αρμοδιότητα, ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη, χωρίς συναινέσεις πολιτικών κομμάτων, όπως αντίθετα συνέβη στην Ελλάδα και έδωσε στο Μόντι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης περιορισμένου σχήματος.[16]
Στις 16 Νοεμβρίου 2011, o Μόντι ορκίστηκε πρωθυπουργός της Ιταλίας, συγκροτώντας ένα τεχνοκρατικό υπουργικό συμβούλιο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μη εκλεγμένους επαγγελματίες.[17] Επίσης, επέλεξε να κρατήσει το θέση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών.[18][19] Στις 17 και 18 Νοεμβρίου 2011, η ιταλική Γερουσία καθώς και η ιταλική Βουλή των Αντιπροσώπων έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση Μόντι, με μόνο τη Λέγκα του Βορρά που ψήφισαν κατά.[20][21]
Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 το κόμμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Λαός της Ελευθερίας απέσυρε την υποστήριξή του προς την κυβέρνηση του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι με συνέπεια να ξεσπάσει πολιτική (κυβερνητική) αστάθεια στην Ιταλία[22]. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι είχε ως τώρα την υποστήριξη του Λαού της Ελευθερίας, του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος και της Ένωσης Κέντρου. Το γεγονός αυτό είχε ως άμεση συνέπεια τα λεγόμενα "σπρέντ" να πάρουν την ανιούσα, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς διεθνείς αναλυτές η Ιταλία να οδεύει προς πρόωρες εκλογές με πρόβλεψη προκήρυξης αυτών στα τέλη Φεβρουαρίου ή τις αρχές Μαρτίου.
Ο γραμματέας του Λαού της Ελευθερίας, Αντζελίνο Αλφάνο, έχοντας προηγουμένως συνάντηση με τον Ιταλό πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, δήλωσε στη Βουλή της Ιταλίας: «Η εμπειρία της κυβέρνησης Μόντι ολοκληρώθηκε. Δεν τηρήθηκαν οι δεσμεύσεις για την μεταρρύθμιση σχετικά με την ποινική ευθύνη των δικαστικών και για ένα νέο νόμο που έπρεπε να ρυθμίζει τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις με δικαστική εντολή». Το ότι οι περισσότεροι βουλευτές του κόμματος Λαός της Ελευθερίας συνεχίζουν να απέχουν, αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανατρέψουν αναγκαστικά την κυβέρνηση Μόντι, η οποία μπορεί να τύχει ψήφου εμπιστοσύνης, αν και παραμένει περισσότερο ευάλωτη από τη Δεξιά. Σημειώνεται πάντως πως μια τέτοια εξέλιξη για πρόωρες εκλογές διακόπτει τις συζητήσεις για ένα νέο εκλογικό νόμο που θα απαγόρευε υποψηφιότητες καταδικασθέντων για ποινικά αδικήματα.
Τις βραδυνές ώρες στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 ο Μάριο Μόντι υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, όπου και αρχίζει τυπικά η προεκλογική περίοδος. Η κυβέρνηση Μόντι συνέχισε τις εργασίες της μέχρι τις εκλογές που διεξήχθησαν το 2013.[23] Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Ενρίκο Λέτα.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
