Κωνσταντίνος Κομνηνός Αριανίτης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Κωνσταντίνος Kομνηνός Αριανίτης, Constantine Cominato Arianiti, ιταλικά: Constantino Cominato Arianiti, [lower-greek 1] Αλβανικά : Kostandin Komneni Arianiti, [4] [5] (1456/1457 – 8 Μαΐου 1530) από την Οικογένεια Αριανίτη ήταν Αλβανός του 15ου και 16ου αι. [4] ευγενής, στρατιωτικός ηγέτης, διπλωμάτης και διεκδικητής, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εξόριστος στην Ιταλία λόγω της κατάκτησης της πατρίδας του από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να καθιερωθεί ως ηγέτης μεταξύ των χριστιανών Βαλκανίων προσφύγων στην Ιταλία και διεκδίκησε την κυριαρχία σε διάφορα πρώην χριστιανικά εδάφη στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τους τίτλους πρίγκιπας της Μακεδονίας, δούκας της Αχαΐας και δεσπότης του Μορέως.
Κωνσταντίνος Κομνηνός Αριανίτης | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1457 ή 1456[1] Δυρράχιο |
Θάνατος | 8 Μαΐου 1530[1] Μοντεφιόρε Κόνκα |
Χώρα πολιτογράφησης | Αλβανία |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | διπλωμάτης κοντοτιέρος |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Francesca de Montferrat[1] |
Τέκνα | Αριανίτο Αριανίτι Helena Comnena[1] |
Γονείς | Γεώργιος Αριανίτης[2] και Petrina Frankone Arianiti |
Οικογένεια | Οικογένεια Αριανίτη |
δεδομένα |
Γιος του Γκιέργκι/Γεωργίου, ενός Αλβανού άρχοντα που είχε πολεμήσει δίπλα στον Αλβανό εθνικό ήρωα Γεώργιο Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) εναντίον των Οθωμανών, ο Κωνσταντίνος μετέβη στην Ιταλία για την ασφάλειά του το 1469, μετά το τέλος τού πατέρα του. Στην Ιταλία, ο Κωνσταντίνος έγινε αντιληπτός από τον πάπα Σίξτο Δ΄, ο οποίος του παρείχε σύνταξη και γρήγορα έκανε μία επιτυχημένη σταδιοδρομία για τον εαυτό του. Περί το 1489 έκανε επιγαμία με την οικογένεια των Παλαιολόγων-Μομφερράτου, κλάδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορικής δυναστείας των Παλαιολόγων, μέσω γάμου με τη Φραντσέσκα, μία (πιθανώς νόθη) κόρη τού Βονιφάτιου Γ΄ μαρκήσιου του Μομφερράτου. Ο γάμος είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση τού πλούτου και της θέσης τού Κωνσταντίνου, και επίσης άνοιξε τον δρόμο για τη θητεία του ως επιτρόπου τού Μομφερράτου, για λογαριασμό του νεαρού γιου τού Βονιφάτιου Γ΄, Γουλιέλμου Θ΄, από το 1495 έως το 1499.
Στις αρχές του 16ου αι. ο Κωνσταντίνος υπηρέτησε ως διπλωμάτης στους πάπες και στον Μαξιμιλιανό (Α΄) μελλοντικό αυτοκράτορα της Γερμανίας, με τα δύο μέρη να τον βρίσκουν ως ταλαντούχο πρεσβευτή. Μετά την ανάληψη των τίτλων «πρίγκιπας της Μακεδονίας» και «δούκας της Αχαΐας» στους οποίους δεν είχε καμία πραγματική αξίωση, στη δεκαετία του 1490 ο Κωνσταντίνος συμμετείχε σε διάφορα σχέδια, για να οργανώσει αποστολές κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συμμετέχοντας σε τουλάχιστον τρία ξεχωριστά σταυροφορικά σχέδια σε όλη του τη ζωή. Κάποια στιγμή μεταξύ 1502 και 1507, ο Κωνσταντίνος έλαβε τον τίτλο «δέσποτης του Μωρέα», που προηγουμένως χρησιμοποιούσε νόμιμα ο Ανδρέας Παλαιολόγος, άλλος ένας τίτλος που δεν είχε γενεαλογική αξίωση. Παρά την αδύναμη σχέση του με αυτούς τους τίτλους, ο Κωνσταντίνος υπερασπίστηκε ανένδοτα τη χρήση τους και, όπως φάνηκε μέσα από τους ρόλους που αναμενόταν να παίξει στα διάφορα σχέδια που συμμετείχε, ήταν έτοιμος να διακινδυνεύσει τη ζωή του, για να επιβάλει τις αξιώσεις του.
Το 1514 ή 1515, ο Κωνσταντίνος διορίστηκε ως τοπικός κυβερνήτης της πόλης Φάνο στη μαρκιωνία της Ανκόνας από τον πάπα Λέοντα Ι΄. Ο Κωνσταντίνος μπορεί να φιλοδοξούσε να γίνει ηγετική φυσιογνωμία μεταξύ των πολλών Βαλκανίων προσφύγων στη μαρκιωνία της Ανκόνας, αλλά κανένα τέτοιο όνειρο δεν έγινε πραγματικότητα. Αντίθετα, οι παπικές φορολογικές πολιτικές έκαναν τον Κωνσταντίνο -ως κυβερνητικό εκπρόσωπο- να γίνει αντιπαθής και τα σύγχρονα κείμενα να χλευάζουν την επιμονή του στους υψηλούς τίτλους του. Απομακρύνθηκε από τον Λέοντα Ι΄ το 1516, μετά από εξέγερση από τους ντόπιους, αλλά αποκαταστάθηκε από τον πάπα Κλήμη Ζ΄ το 1524, οπότε ο Κωνσταντίνος κυβέρνησε το Φάνο από ένα ορεινό φρούριο στο Μοντεφιόρε Κόντσα μέχρι το τέλος του το 1530. Ο μονάκριβος γιος του, ο Aριανίτο Αριανίτι, συνέχισε τις αξιώσεις τού πατέρα του χρησιμοποιώντας τον τίτλο «πρίγκιπας της Μακεδονίας», αλλά παραιτήθηκε από τους άλλους τίτλους του Κωνσταντίνου.