είδος κινηματογραφικής ταινίας From Wikipedia, the free encyclopedia
Μια κινηματογραφική παρωδία ή ταινία παρωδίας[1] είναι ένα υποείδος κωμωδίας που παρωδεί άλλα είδη ταινιών ή άλλες ταινίες,[2][3][4] απομιμούμενη το στιλ διαφορετικών ταινιών που ανασυναρμολογούνται όλες μαζί. Αν και το υποείδος συχνά θεωρείται υποδεέστερο από τους κριτικούς, οι κινηματογραφικές παρωδίες είναι συνήθως κερδοφόρες σε εισπράξεις.[5] Η παρωδία σχετίζεται με τη σάτιρα, αν και "η παρωδία αποτελεί συχνότερα ένδειξη εκτίμησης, ενώ η σάτιρα συχνότερα... υποδεικνύει... τα κύρια ελαττώματα ενός αντικειμένου μέσω της γελοιοποίησης".[6] Ο Τζ. Μ. Μάχερ σημειώνει ότι «η διαφορά δεν είναι πάντα ξεκάθαρη» και επισημαίνει ότι «ορισμένες ταινίες χρησιμοποιούν και τις δύο τεχνικές».[7] Παρωδία υπάρχει σε μια σειρά από έργα τέχνης και πολιτισμού, όπως στη λογοτεχνία, τη μουσική, το θέατρο, την τηλεόραση, το animation και τα βιντεοπαιχνίδια.
Η πρώτη κινηματογραφική παρωδία ήταν το The Little Train Robbery (1905), που κοροϊδεύει Μεγάλη ληστεία του τρένου (1903), εν μέρει χρησιμοποιώντας αποκλειστικά παιδικό καστ για την παρωδία του γουέστερν. Ιστορικά, όταν ένα είδος καταντά βαρετό, όπως στην περίπτωση των ηθικολογικών μελοδραμάτων της δεκαετίας του 1910, διατηρεί την αξία του μόνο ως παρωδία, όπως αποδεικνύεται από τις ταινίες μικρού μήκους του Μπάστερ Κίτον που χλεύαζαν αυτό το είδος μελοδράματος.[8]
Στις ΗΠΑ, σημαντικοί ηθοποιοί και δημιουργοί παρωδιών από το πρώτο μισό του 20ού αιώνα ήταν οι Αδελφοί Μαρξ (ενεργοί μεταξύ 1905-1949), ο Γ. Σ. Φιλντς (ενεργός μεταξύ 1898-1946), η Μέι Γουέστ (ενεργή μεταξύ 1907-1978), το κωμικό ντουέτο Χοντρός και Λιγνός (ενεργοί μεταξύ 1927-1955), και ο Μπομπ Χόουπ (ενεργός μεταξύ 1924–1998).[9] Οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 έχουν ονομαστεί η «χρυσή εποχή» της κινηματογραφικής παρωδίας, με επικεφαλής του Μελ Μπρουκς και τους Ντέιβιντ Ζάκερ, Τζιμ Άμπρααμς και Τζέρι Ζάκερ. Οι παρωδίες του Μπρουκς ήταν μια παρωδία γουέστερν με τίτλο Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες (Blazing Saddles, 1974), μια παρωδία ταινίας τρόμου με τίτλο Φρανκενστάιν Τζούνιορ (Young Frankenstein, 1974) και μια παρωδία διαστημικής όπερας, το Μπαλάκια τρίτου τύπου (Spaceballs, 1987). Οι υπόλοιποι τρεις είναι περισσότερο γνωστοί για την ταινία τους που παρωδεί μια σειρά από είδη ταινιών της δεκαετίας του 1960 και του 1970 (από τις ταινίες exploitation έως τις ταινίες κουνγκ φου), με τίτλο Η τρέλα δεν έχει όρια (The Kentucky Fried Movie, 1977) και για την παρωδία της ταινίας αεροπορικών καταστροφών Μια απίθανη... απίθανη πτήση (Airplane!, 1980).[7] Ο Γούντι Άλεν επίσης γύρισε αρκετές παρωδίες. Στην Ελλάδα, ίσως ο γνωστότερος δημιουργός κινηματογραφικών παρωδιών είναι ο Χάρρυ Κλυνν.[10][11]
Στη δεκαετία του 2000, η αυξανόμενη διαθεσιμότητα ψηφιακών καμερών (και στη συνέχεια smartphone) που μπορούσαν να τραβήξουν βίντεο και προσβάσιμου λογισμικού επεξεργασίας έδωσε τη δυνατότητα σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες δημιουργούς να γυρίζουν παρωδίες και να τις αναρτούν στο διαδίκτυο.[7]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.