Ιταλικός Πόλεμος (1551–1559)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο ιταλικός πόλεμος του 1551-1559, γνωστός και ως πόλεμος Αψβούργων – Βαλουά ήταν το τελευταίο κεφάλαιο της σειράς των Ιταλικών πολέμων. Άρχισε όταν ο Ερρίκος Β' της Γαλλίας κήρυξε πόλεμο εναντίον του αυτοκράτορα Καρόλου Ε' με σκοπό την ανάκτηση εδαφών στην Ιταλική χερσόνησο και τη διασφάλιση της κυριαρχίας των Γάλλων έναντι των Αψβούργων στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Ιταλικός πόλεμος του 1551–1559 | |||
---|---|---|---|
Ιταλικοί Πόλεμοι | |||
Η Συνθήκη του Κατώ-Καμπρεζί (1559) | |||
Χρονολογία | 1551–1559 | ||
Τόπος | Ιταλία, Γαλλία, Φλάνδρα και Μεσόγειος Θάλασσα | ||
Έκβαση | Συνθήκη του Κατώ-Καμπρεζί | ||
Αντιμαχόμενοι | |||
Πρόκειται για δύο συγκρούσεις που αναφέρονται επίσης ως Δέκατος (1552-1556) και Ενδέκατος Ιταλικός πόλεμος (1557-1559).
Στο τέλος των συγκρούσεων του 1551-1559, η Γαλλία παραιτήθηκε των αξιώσεών της στην Ιταλία αλλά κέρδισε τις τρεις επισκοπικές πόλεις Μετς, Τουλ και Βερντέν στη Λωρραίνη και το λιμάνι του Καλαί. Η Σιένα κατακτήθηκε από το δουκάτο της Φλωρεντίας και η Ισπανία προσάρτησε τη Φρανς-Κοντέ και αναδείχθηκε η κυρίαρχος δύναμη στο μεγαλύτερο τμήμα της Ιταλικής Χερσονήσου.
Από στρατιωτικής άποψης, έχει υπογραμμισθεί η σημασία της τεχνολογικής προόδου και οι επιπτώσεις της στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπως οι πολιορκίες κάστρων με τη χρήση μεγάλων κανονιών και πυροβολικού, η χρήση φορητών όπλων, η πυρίτιδα, αλλά και η αύξηση των επαγγελματιών στρατιωτικών. [1]