Γάλλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Εντμόν Ροστάν (γαλλικά: Edmond Rostand, 1η Απριλίου 1868, Μασσαλία - 2 Δεκεμβρίου 1918, Παρίσι) ήταν Γάλλος συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος.
Εντμόν Ροστάν | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Edmond Rostand (Γαλλικά) |
Γέννηση | 1 Απριλίου 1868[1][2][3] Μασσαλία[4][5][6] |
Θάνατος | 2 Δεκεμβρίου 1918[5][7][2] Παρίσι[8][5][6] |
Αιτία θανάτου | Ισπανική γρίπη |
Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
Τόπος ταφής | Saint Pierre Cemetery |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[9] |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[10] |
Σπουδές | Lycée Thiers d:Q125970985 |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας[11] συγγραφέας[12] ποιητής[6][11] δοκιμιογράφος |
Αξιοσημείωτο έργο | Συρανό ντε Μπερζεράκ |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Rosemonde Gérard |
Τέκνα | Maurice Rostand Jean Rostand |
Γονείς | Eugène Rostand και Angèle Gayet |
Αδέλφια | Juliette Rostand Jeanne Rostand |
Οικογένεια | Rostand family |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | 31η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1901–1918) |
Βραβεύσεις | Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής Prix Toirac (1895) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Έγραψε ένα από τα πιο γνωστά έργα του γαλλικού θεάτρου, το Συρανό ντε Μπερζεράκ . Το έργο του χαρακτηρίζεται από την επιρροή του Βίκτωρος Ουγκώ και του Τεοντόρ ντε Μπανβίλ .«της οποίας είναι ο πιο δημοφιλής αλλά και ο πιο αμφιλεγόμενος κληρονόμος». [13] .
Σύζυγός του ήταν η ποιήτρια Ροζμόντ Ζεράρ (Rosemonde Gérard) και γιός του ο βιολόγος και ακαδημαϊκός Ζαν Ροστάν (Jean Rostand).
Ο Edmond Eugène Joseph Alexis Rostand γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1868 στη Μασσαλία, στην οδό Monteaux 14 (σημερινή rue Edmond-Rostand). Γόνος αστικής οικογένειας εμπόρων και τραπεζιτών, ήταν γιος του οικονομολόγου Eugène Rostand και της Angèle Gayet (κόρη πλούσιου βιομηχάνου χημικών) [14], και δισέγγονος του Alexis-Joseph Rostand, δημάρχου της Μασσαλίας [15].
Το 1880, Το 1880, ο πατέρας του πήγε όλη την οικογένεια - τον Εντμόντ, τη μητέρα του και τα δύο ξαδέλφια του - στη λουτρόπολη Μπανιέρ-ντε-Λυσόν. Αρχικά έμειναν στο "Chalet Spont", στη συνέχεια στη "Villa Devalz", ενώ αργότερα στη "Villa Julia" κοντά στο καζίνο. [16] . Ο Εντμόν Ροστάν πέρασε περισσότερα από είκοσι δύο καλοκαίρια στο Bagnères-de-Luchon, τα οποία ενέπνευσαν τα πρώτα του έργα. Έγραψε εκεί ένα θεατρικό έργο το 1888, το Le Gant rouge, και κυρίως έναν τόμο ποίησης το 1890, το Les Musardises. Σε αυτό το τουριστικό θέρετρο ο Ροστάν έγινε φίλος με έναν άνθρωπο των γραμμάτων από το Luchon, τον Henry de Gorsse, του οποίου μοιραζόταν το πάθος του για τη λογοτεχνία.
Από την ηλικία των 10 έως των 17 ετών σπούδασε στο Lycée Thiers της Μασσαλίας. Εκεί κέρδισε πολλά βραβεία και διακρίσεις, ιδίως στην έκθεση, την ιστορία και τα λατινικά. Πήγε στο Παρίσι το 1884 για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του στο Collège Stanislas για δύο χρόνια. Έγραψε ένα ανέκδοτο θεατρικό έργο, Les Petites manies, και ένα πεζό, το Mon La Bruyère. Όταν πήρε το baccalauréat, ο πατέρας του τον καθοδήγησε προς τη νομική σχολή γιατί ήθελε ο γιός του να γίνει διπλωμάτης. Πέρασε το πτυχίο του, στη συνέχεια μπήκε στο δικηγορικό σώμα χωρίς να ασκήσει το επάγγελμα, πριν αποφασίσει να αφοσιωθεί στην ποίηση. [17] .
Το 1887 παρουσίασε στην Ακαδημία της Μασσαλίας ένα δοκίμιο με θέμα « δύο μυθιστοριογράφοι από την Προβηγκία », τον Ονορέ ντ'Υρφέ και τον Εμίλ Ζολά, και κέρδισε το βραβείο Maréchal de Villars [18] .
Την 1η Απριλίου 1888, μαζί με τον φίλο του Maurice Froyez, έναν παριζιάνο δημοσιογράφο, ίδρυσε τη «Λέσχη των ιθαγενών της πρώτης Απριλίου», το καταστατικό της οποίας όριζε ότι τα μέλη της θα απολάμβαναν ισόβια το προνόμιο της ελεύθερης εισόδου σε όλα τα δημόσια ιδρύματα, όπερες, θέατρα, ιπποδρομίες και οίκους ανοχής, να μπορούν να γελούν στις κηδείες για να τις κάνουν λιγότερο σκοτεινές, να απολαμβάνουν την προστασία του αρχηγού του κράτους όταν γεννιούνται και, επιπλέον, να τους παραχωρείται ένα επίσημο διαμέρισμα σε ένα από τα εθνικά ανάκτορα, μια κατοικία εξοπλισμένη με όλες τις επιθυμητές ανέσεις και ένα νεαρό, φιλόξενο και ευγενικό οικιακό προσωπικό.
Τον Αύγουστο του 1888, αυτή τη φορά με τον φίλο του Froyez, πήγε στον ιππόδρομο Moustajon και στόλισαν και οι δύο το πλήρωμά τους με άφθονα αγριολούλουδα. Προκάλεσαν αίσθηση μπροστά σε ένα μοδάτο κατάστημα, το καφέ Arnative, και αυτοσχεδίασαν με τους φίλους τους έναν χαρούμενο αγώνα λουλουδιών στη βεράντα. Έτσι το πρώτο «Floral corso», ή Μάχη των λουλουδιών, στο Bagnères-de-Luchon, που έγινε Φεστιβάλ Λουλουδιών, την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου. Στον νικητή δόθηκε ένα βραβείο.
Στο τρένο για το Montréjeau, ο πατέρας του συναντά τη Madame Lee και την κόρη της Rosemonde Gérard (επίσης ποιήτρια, της οποίας νονός ήταν ο Leconte de Lisle και δάσκαλός της ο Αλέξανδρος Δουμάς υιός) και τους προσκαλεί να πιουν τσάι στη βίλα Julia. Στις [15] 8 Απριλίου 1890, ο Edmond παντρεύτηκε τη Rosemonde στην εκκλησία Saint-Augustin στο Παρίσι.
Η Rosemonde και ο Edmond Rostand θα αποκτήσουν δύο γιους: τον Maurice, το 1891 και τον Jean το 1894 . Ο Έντμοντ άφησε τη Ρόουζμοντ το 1915 για την τελευταία του αγάπη, την ηθοποιό Μαίρη Μαρκέτ.
Ο Εντμόν σημείωσε τις πρώτες του επιτυχίες το 1894 με το Les Romanesques, ένα έργο σε στίχους που παρουσιάστηκε στην Comédie-Française και το 1897 με το La Samaritaine, αλλά στο μέλλον θα θυμούνταν κυρίως τον Συρανό ντε Μπερζεράκ, που το κοινό υποδέχθηκε θριαμβευτικά ήδη από την πρεμιέρα του το 1897, όταν ήταν μόλις 29 ετών. Το 1900, γνώρισε άλλη μια επιτυχία με το L'Aiglon. Μετά την πρώτη παράσταση αυτού του έργου ανάρρωσε άσχημα από πλευρίτιδα και λίγους μήνες αργότερα πήγε στο Cambo-les-Bains για να αναρρώσει. Γοητευμένος από την περιοχή, αγόρασε οικόπεδο στο οποίο έχτισε την κατοικία του, τη Villa Arnaga. Τη δεκαετία του 1910, συνεισέφερε στο La Bonne chanson, ένα λογοτεχνικό και μουσικό περιοδικό για το σπίτι, το οποίο διηύθυνε ο Théodore Botrel[19][20].
Για αρκετά χρόνια, εργάστηκε κατά περιόδους στο έργο Chantecler, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 7 Φεβρουαρίου 1910. Μετά τη σχετική έλλειψη κριτικής επιτυχίας, ο Ροστάν δεν ανέβασε ποτέ άλλο έργο. Από το 1914 και μετά, ασχολήθηκε έντονα με την υποστήριξη των Γάλλων στρατιωτών.
Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1918 στο Παρίσι, στη διεύθυνση avenue de La Bourdonnais 4, από ισπανική γρίπη, την οποία πιθανώς κόλλησε κατά τη διάρκεια των προβών για την αναβίωση του L'Aiglon.
Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Saint-Pierre στη Μασσαλία, την πατρίδα του. Ο τάφος του, που εγκαταλείφθηκε από τη δεκαετία του 1920, αποκαταστάθηκε πλήρως από τον Thomas Sertillanges, πρόεδρο του Φεστιβάλ Edmond Rostand το 2017.
Année | Œuvre | Είδος | Χρόνος δημιουργίας | Αρχική έκδοση | Texte |
---|---|---|---|---|---|
1887 | Deux romanciers de Provence, Honoré d'Urfé, Émile Zola, le roman sentimental et le roman naturaliste | εργασία | Μασαλία, Imprimerie du Journal de Marseille, 1888 | κείμενο on line | |
1888 | Le Gant rouge | Vaudeville, με τον Henri Lee | 1888 | Παρίσι, Éditions Nicolas Malais, 2009 | |
1890 | Les Musardises | ποίηση | 1890 |
|
|
1890 | Ode à la musique | ποίηση | Νοέμβριος1890 (ιδιωτική, για τα εγκαίνια του σπιτιού του Jules « Tergis » Griset) ; 23 Μαρτίου 1891 Théâtre du Châtelet. Μουσική του Εμμανυέλ Σαμπριέ. | ||
1890 | Les Deux Pierrots ou le Souper blanc | έργο (δεν έγινε δεκτό από την Comédie-Française) | 1890 | ||
1894 | Les Romanesques | κωμωδία | Δημιουργήθηκε στις 21 Μαΐου 1894 στην Comédie-Française, βραβευμένη από την Académie française | Παρίσι, Charpentier et Fasquelle, 1894 | κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη |
1895 | La Princesse lointaine | έργο σε 4 πράξεις, έμμετρο | 1895 |
|
κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη |
1895 | La Maison des Amants | έργο, έμμετρο (ημιτελές) | έργο προοριζόμενο για την Comédie-Française (Mounet-Sully, Bartet, Le Bargy, Féraudy, Leloir, Moreno…) | Μπιαρίτς, Atlantica, 2018 | |
1897 | Pour la Grèce | ποίηση | Παρίσι, Fasquelle, 1897 | κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη | |
1897 | La Samaritaine | ευαγγέλιο σε τρία τμήματα, έμμετρο | έργο, 14 Απριλίου 1897 για την Σάρα Μπερνάρ στο Théâtre de la Renaissance | Παρίσι, Fasquelle, 1897 | κείμενο on line |
1897 | Συρανό ντε Μπερζεράκ | ηρωική κωμωδία σε 5 πράξεις, έμμετρο (αλεξανδρινοί στίχοι) | έργο, 28 Δεκεμβρίου 1897 για το Coquelin aîné | Παρίσι, Fasquelle, 1898 | Texte sur Wikisource |
1900 | L'Aiglon | δράμα σε 6 πράξεις | έργο, 15 Μαρτίου 1900 για την Σάρα Μπερνάρ | Παρίσι, Fasquelle, 1900 | κείμενο on line |
1902 | Un soir à Hernani | ποίηση, προς τιμήν του Βίκτωρος Ουγκώ στο παλίσιο της εκατονταετηρίδας από τη γέννησή του | Παρίσι, Fasquelle, 1902 | κείμενο on line | |
1903 | Discours de Réception à l'Académie française le 4 juin 1903 | εργασία | Παρίσι, Fasquelle, 1903 | κείμενο on-line | |
1908 | Le Bois sacré | παντομίμα | Παρίσι, L'Illustration[21], 1908 | ||
1910 | Chantecler | έργο | έργο, 7 Φεβρουαρίου 1910 για τον Lucien Guitry | Παρίσι, L'Illustration, 1910 | κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη |
1911 | La Dernière Nuit de Don Juan | έργο | έργο του 1921, τρία χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα | Παρίσι, L'Illustration, 1921 | |
1915 | Le Vol de la Marseillaise | ποίηση, για τον πόλεμο | Παρίσι, Fasquelle, 1919 | ||
Le Cantique de l'aile | ποίηση | Παρίσι, Fasquelle, 1922 | |||
Faust de Goethe | προσαρμογή και μετάφραση | έκδοση από τον Philippe Bulinge, από το χειρόγραφο.
Παρίσι, Éditions Théâtrales, 2007 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.