Ιάπωνας συγγραφέας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γιασούσι Ινουέ (ιαπωνικά: 井上靖, Ινουέ Γιασούσι) (6 Μαΐου 1907 – 29 Ιανουαρίου 1991) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων και δοκιμίων, ο οποίος ξεχώρισε για τα ιστορικά και για τα αυτοβιογραφικά του λογοτεχνικά έργα. Τα πιο γνωστά από τα έργα του Η ταυρομαχία (ιαπωνικά: Tōgyū, 1949) καθώς και Το κεραμίδι του Τεπγιό (ιαπωνικά: Tenpyō no iraka, 1957).[12]
Γιασούσι Ινουέ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | 井上靖 (Ιαπωνικά) |
Γέννηση | 6 Μαΐου 1907[1][2][3] Χοκκάιντο |
Θάνατος | 29 Ιανουαρίου 1991[4][1][2] Τόκυο |
Χώρα πολιτογράφησης | Ιαπωνία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Ιαπωνικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ιαπωνικά[5] |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Κιότο Πανεπιστήμιο Κιούσου[6] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | συγγραφέας[7][8] μυθιστοριογράφος ποιητής σεναριογράφος |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Fumi Inoue (από 1935) |
Τέκνα | Shūichi Inoue[9] |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | Τάγμα του Πολιτισμού (1976) Βραβείο Ακουταγκάουα (1949)[10] Kikuchi Kan Prize (1980) Japanese Literature Grand Prix (1969) Πρόσωπο Πολιτιστικής Αξίας (1976) βραβείο Asahi (1984) επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Πεκίνου (1986)[11] Japan Art Academy Prize |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ινουέ γεννήθηκε σε μια οικογένεια γιατρών στην Ασαχικάουα της επαρχίας Χοκάιντο, στις 6 Μαΐου του 1907 και αργότερα μετακόμισε και μεγάλωσε στη Γιουγκασίμα, του Ιζού, της επαρχίας Σιζουόκα. Κατά τα χρόνια της φοίτησής του στο γυμνάσιο, ο Ινουέ ήταν ασκούνταν ενεργά στο τζούντο.[13] Αρχικά σπούδασε νομικά και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Κιούσου και αργότερα στράφηκε προς τη φιλοσοφία, την οποία σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κιότο, από όπου αποφοίτησε το 1936 έχοντας λάβει πτυχίο αισθητικής και έχοντας εκπονήσει διατριβή με θέμα τον Πολ Βαλερί. [14] Αφού κέρδισε το βραβείο Chiba Kameo για το πρώιμο έργο του με τίτλο Ryūten, ο Ινουέ άρχισε να εργάζεται για την καθημερινή εφημερίδα Mainichi Shimbun.[12][13][15] Το 1937, κλήθηκε να πολεμήσει στον Σινοϊαπωνικό Πόλεμο, αλλά σύντομα επέστρεψε στη βάση του λόγω ασθένειας και συνέχισε την ενασχόλησή του στη Mainichi Shimbun.[13] Η στρατιωτική του θητεία στη βόρεια Κίνα προκάλεσε το ενδιαφέρον του για την κινεζική ιστορία.[12]
Μετά το τέλος του Πολέμου του Ειρηνικού, ο Ινουέ κέρδισε την αποδοχή των κριτικών με τις νουβέλες τις οποίες δημοσίευσε το το 1949, Το κυνηγετικό όπλο (Ryōjū) και Η Ταυρομαχία, το οποίο του χάρισε το λογοτεχνική βραβείο Akutagawa. Μέσα στα επόμενα χρόνια, δημοσίευσε πολλά μυθιστορήματα και διηγήματα τα οποία ανήκουν σε διάφορα είδη: σύγχρονες ιστορίες αγάπης,[14] ιστορίες που πραγματεύονται κοινωνικές και πολιτικές πτυχές της μεταπολεμικής Ιαπωνίας όπως το Kuroi Ushio,[14] ιστορικά μυθιστορήματα γραμμένα με ακρίβεια[16] όπως το Το κεραμίδι του Τεπγιό του 1957 και το Tonkō του 1959, καθώς και μυθιστορήματα με αυτοβιογραφικό υπόβαθρο όπως το Χρονικό της μητέρας μου το 1975 (Waga haha no ki).[12][13]
Ο Ινουέ εξελέγη μέλος της Ιαπωνικής Ακαδημίας Τεχνών το 1964 και έλαβε το παράσημο του Τάγματος Πολιτισμού το 1976. Πέθανε στο Τόκιο το 1991 σε ηλικία 83 ετών.[13]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.