Αντίρρινο το μέγα

Το Αντίρρινο το μέγα (λατ.: Antirrhinum majus), ευρέως γνωστό ως "σκυλάκι"), είναι ένα είδος ανθοφόρου φυτού που ανήκει στο γένος Αντίρρινο.^[1][2][3]

Αντίρρινο το μέγα
Φυτό που αναπτύσσεται σε παλιό τοίχο στη Θάσο.
Συστηματική ταξινόμηση
Κλάδος: Τραχειόφυτα Αγγειόσπερμα Ευδικοτυλήδονα Αστερίδες Τάξη: Λαμιώδη Γένος: Αντίρρινο

Η ονομασία "σκυλάκι", προέρχεται από την αντίδραση των λουλουδιών στην πίεση του λαιμού τους, η οποία προκαλεί το "στόμα" του λουλουδιού να ανοίξει σαν στόμα σκύλου. Χρησιμοποιείται ευρέως ως καλλωπιστικό φυτό σε μπορντούρες και ως κομμένο λουλούδι. Είναι πολυετές, αλλά συνήθως καλλιεργείται ως ετήσιο φυτό. Το είδος καλλιεργείται από τον 15ο αιώνα.^[4]

Ταξινομία

Antirrhinum majus

Antirrhinum majus subsp. linkianum

Σκυλάκι -- Antirrhinum majus (cultivar) με μπουμπούκια με αδενικές τρίχες

Υπάρχουν πέντε υποείδη : ^[5]

• Antirrhinum majus subsp. majus . Νότια Γαλλία, βορειοανατολική Ισπανία.
• Antirrhinum majus subsp. cirrhigerum (Ficalho) Φράνκο. Νότια Πορτογαλία, νοτιοδυτική Ισπανία.
• Antirrhinum majus subsp. linkianum (Boiss. & Reut. ) Rothm. Δυτική Πορτογαλία (ενδημική).
• Antirrhinum majus subsp. litigiosum (Pau) Rothm. Νοτιοανατολική Ισπανία.
• Antirrhinum majus subsp. tortuosum (Bosc) Rouy. Σε όλο το φάσμα του είδους.

Περιγραφή

Ενδιάμεση κληρονομικότητα του χρώματος των λουλουδιών λόγω ατελούς κυριαρχίας.

Είναι ποώδες πολυετές φυτό, με ύψος 0,5–1 m, σπάνια μέχρι 2 m. Τα φύλλα είναι σπειροειδώς διατεταγμένα, πλατιά λογχοειδή, 1–7 εκ. μήκος και 2-2,5 cm πλάτος. Ο άνω αδενικός μίσχος είναι στρογγυλός, μερικές φορές ξυλώδης μέχρι τη μέση. Τα απέναντι φύλλα είναι απλά, ελλειπτικά ή ωοειδή έως πλατύ λογχοειδή, μερικές φορές γραμμικά και συνήθως σκοτεινά. Λείπουν φυλλάδια (όρος στη βοτανική) . ^[6]

Τα άνθη παράγονται σε μια ψηλή ακίδα, κάθε λουλούδι είναι 3,5-4,5 εκ. μήκος, ζυγόμορφο, με δύο «χείλη» που κλείνουν τον σωλήνα στεφάνης λοβός χωρισμένος σε τρία μέρη και είναι μωβ κόκκινο, σχεδόν 5 εκ. μήκος. Τα άγρια φυτά έχουν ροζ έως μοβ άνθη, συχνά με κίτρινα χείλη. Τα περισσότερα 8 έως 30 λουλούδια με κοντό μίσχο βρίσκονται σε ταξιανθία μαζί. ο άξονας της ταξιανθίας είναι αδενικός τριχωτός. Η κορώνα έχει μήκος 25 έως 45 (σπάνια έως 70) χιλιοστά και σε διάφορα χρώματα (κόκκινο, ροζ, πορτοκαλί, κίτρινο, λευκό). Το "maw" του στέμματος κλείνει από την προεξοχή του κάτω χείλους, εδώ μιλάμε για "μασκοφόρο" και φαρδύ στο κάτω μέρος. Υπάρχει ένας κύκλος με τέσσερις στήμονες . Τα φυτά γονιμοποιούνται από βομβίλους και τα λουλούδια κλείνουν πάνω από τα έντομα όταν εισέρχονται και εναποθέτουν γύρη στο σώμα τους. Ο κάλυκας είναι μέχρι 8 mm μήκος, με σέπαλα ίσου μήκους, επιμήκη έως πλατιά.

Η ωοθήκη είναι υπέρτατη. Ο καρπός είναι ωοειδής κάψουλα 10–14 mm διάμετρος σε σχήμα κρανίου, ^[7] που περιέχει πολλούς μικρούς σπόρους . ^[8]

Εύρος

Είναι εγγενές στην περιοχή της Μεσογείου, από το Μαρόκο και την Πορτογαλία βόρεια έως τη νότια Γαλλία και ανατολικά στην Τουρκία και τη Συρία. Συχνά αναπτύσσονται σε σχισμές και τοίχους. ^[5]

Καλλιέργεια

Ένα πελόριο σκυλάκι.

Το σκυλάκι σε κάποιο βαθμό μπορεί να επιβιώσει στον παγετό καθώς και σε υψηλότερες θερμοκρασίες, αλλά τα καταφέρνει καλύτερα σε θερμοκρασίες περίπου 17-25 °C. Θερμοκρασίες τη νύχτα γύρω στους 15–17 Οι °C ενθαρρύνουν την ανάπτυξη τόσο στο κορυφαίο μερίστωμα όσο και στο στέλεχος του A. majus . ^[9] Το είδος μπορεί να αναπτυχθεί καλά από σπόρους, ανθίζοντας γρήγορα σε 3 έως 4 μήνες. Μπορεί επίσης να καλλιεργηθεί μέσω κοπής . ^[10]

Αν και πολυετές, το είδος συχνά καλλιεργείται ως διετές ή ετήσιο φυτό, ιδιαίτερα σε ψυχρότερες περιοχές όπου μπορεί να μην επιβιώσει το χειμώνα. Διατίθενται πολυάριθμες ποικιλίες, συμπεριλαμβανομένων φυτών με λεβάντα, πορτοκαλί, ροζ, κίτρινα ή λευκά άνθη, καθώς και φυτά με λουλούδια, όπου η ακίδα της κανονικής ανθοφορίας ολοκληρώνεται με ένα μόνο μεγάλο, συμμετρικό λουλούδι. ^{[8] [11]} Οι ποικιλίες «Floral Showers Deep Bronze» ^[12] και «Montego Pink» ^[13] έχουν κερδίσει το βραβείο Garden Merit της Royal Horticultural Society .

Η συρόμενη ποικιλία αναφέρεται συχνά ως A. majus pendula (συν. A. pendula, A. repens ).

Συχνά ξεφεύγει από την καλλιέργεια και οι πολιτογραφημένοι πληθυσμοί εμφανίζονται ευρέως στην Ευρώπη βόρεια της γηγενούς περιοχής ^[8] και αλλού σε εύκρατες περιοχές του κόσμου.

Τα παλαιότερα κοινά ονόματα για το Antirrhinum majus περιλαμβάνουν: μεγάλο σκυλάκι, στόμα λιονταριού, στόμα κουνελιού, κοκαλιάρικο κουνέλια, μοσχαρίσιο ρύγχος, στόμα φρύνων, μπουλντόγκ και λιοντάρι . ^[14]

Πρότυπο ερευνητικό οργανισμό

Στο εργαστήριο είναι ένας οργανισμός πρότυπο, ^[15] για παράδειγμα που περιέχει το γονίδιο DEFICIENS που παρέχει το γράμμα "D" στο ακρωνύμιο MADS-box για μια οικογένεια γονιδίων που είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των φυτών . Το Antirrhinum majus έχει χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο οργανισμό στη βιοχημική και αναπτυξιακή γενετική για σχεδόν έναν αιώνα. Πολλά από τα χαρακτηριστικά του A. majus το έκαναν επιθυμητό ως πρότυπο οργανισμό. Αυτά περιλαμβάνουν τη διπλοειδή κληρονομιά του, την ευκολία καλλιέργειας (με σχετικά σύντομο χρόνο δημιουργίας περίπου 4 μηνών), την ευκολία τόσο της αυτογονιμοποίησης όσο και της διασταυρούμενης επικονίασης και τη διακύμανση του A. majus στη μορφολογία και το χρώμα της ανθοφορίας. Επωφελείται επίσης από την απόκλισή του από το Arabidopsis thaliana, με τη χρήση του A. thaliana ως κοινό μοντέλο eudicot, έχει χρησιμοποιηθεί για σύγκριση έναντι του A. majus σε αναπτυξιακές μελέτες. ^[9]

Μελέτες στο A. majus έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να υποδείξουν ότι, σε υψηλές θερμοκρασίες, η μεθυλίωση του DNA δεν είναι ζωτικής σημασίας για την καταστολή του τρανσποζονίου Tam3. Προηγουμένως, είχε προταθεί ότι η μεθυλίωση του DNA ήταν σημαντική σε αυτή τη διαδικασία, αυτή η θεωρία προέρχεται από συγκρίσεις των βαθμών μεθυλίωσης όταν η μετάθεση είναι ενεργή και ανενεργή. Ωστόσο, η διαδικασία μεταθέσεως Tam3 του A. majus δεν το υποστήριξε πλήρως. Άδεια μεταφοράς του στο 15 °C και ισχυρή καταστολή της μεταφοράς σε θερμοκρασίες γύρω στους 25 Ο °C έδειξε ότι η καταστολή της κατάστασης μεταφοράς ήταν απίθανο να προκληθεί από την κατάσταση μεθυλίωσης. ^[16] Αποδείχθηκε ότι η εξαρτώμενη από τη χαμηλή θερμοκρασία μεταφορά ήταν η αιτία της μεθυλίωσης/απομεθυλίωσης του Tam3 και όχι το αντίστροφο όπως πιστεύαμε προηγουμένως. Σε μια μελέτη φάνηκε ότι μειώσεις στη μεθυλίωση του Tam3 βρέθηκαν σε ιστό που εξακολουθούσε να αναπτύσσεται σε ψυχρότερες θερμοκρασίες, αλλά όχι σε ιστό που αναπτύχθηκε ή αναπτύχθηκε σε υψηλότερες θερμοκρασίες. ^[17]

Το Antirrhinum majus έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για να εξετάσει τη σχέση μεταξύ επικονιαστών και φυτών. Με συζήτηση ως προς τα εξελικτικά πλεονεκτήματα το κωνικό-θηλοειδές σχήμα των πετάλων λουλουδιών, με επιχειρήματα που υποδηλώνουν ότι το σχήμα είτε ενίσχυε και ενίσχυε το χρώμα του λουλουδιού είτε βοήθησε στον προσανατολισμό των επικονιαστών μέσω της όρασης ή της αφής. Το όφελος που έφερε το A. majus ήταν μέσω της αναγνώρισης μιας μετάλλαξης στον τόπο MIXTA που εμπόδισε το σχηματισμό αυτού του κωνικού σχήματος πετάλου. Αυτό επέτρεψε τη δοκιμή των φυτών επικονίασης με και χωρίς κωνικά πέταλα καθώς και συγκρίσεις της απορρόφησης φωτός μεταξύ αυτών των δύο ομάδων. Καθώς το γονίδιο MIXTA είναι απαραίτητο για το σχηματισμό κωνικών κυττάρων, η χρήση του γονιδίου στην αναπαραγωγή του Antirrhinum ήταν ζωτικής σημασίας και επέτρεψε τις δοκιμές που έδειξαν γιατί πολλά φυτά παρήγαγαν κωνικά θηλώδη επιδερμικά κύτταρα. ^[18]

Ένας άλλος ρόλος που έπαιξε ο A. majus στην εξέταση της σχέσης μεταξύ επικονιαστή και φυτού ήταν στις μελέτες των αρωμάτων λουλουδιών. Δύο από τα ένζυμα του A. majus, τα φαινυλοπροπανοειδή και τα ισοπρενοειδή, χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη της παραγωγής αρώματος λουλουδιών και της επίδρασης του αρώματος στην προσέλκυση επικονιαστών. ^[9]

Χημεία

Η αντιρρινίνη είναι μια ανθοκυανίνη που βρίσκεται στο A. majus . ^[19] Είναι η 3- ρουτινοσίδη της κυανιδίνης . Τα ενεργά συστατικά του περιλαμβάνουν βλεννογόνο, γαλλικό οξύ, ρητίνες, πηκτίνη και bitters . Είναι τοπικό μαλακτικό, αντιφλογιστικό, στυπτικό, αντισκορβουτικό, ηπατικό και διουρητικό . Είναι αποτελεσματικό κατά των φλεγμονών, χρησιμοποιείται για τις αιμορροΐδες . Έχει χρησιμοποιηθεί σε γαργάρες κατά των ελκών της στοματικής κοιλότητας. Εσωτερικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κολίτιδα και καούρα . Εξωτερικά, ως καταπλάσματα, στα ερυθήματα .

Παράσιτα και ασθένειες

Το Antirrhinum majus μπορεί να υποφέρει από ορισμένα παράσιτα και ασθένειες.

Παράσιτα

Τα έντομα είναι τα κύρια παράσιτα που προσβάλλουν το A. majus .

• Αφίδες : Στοχεύουν και καταναλώνουν την τελική ανάπτυξη και την κάτω πλευρά των φύλλων. Οι αφίδες καταναλώνουν τα υγρά του φυτού και μπορεί να προκαλέσουν μια σκουρόχρωμη ή με κηλίδες εμφάνιση στα φύλλα. ^[20]
• <i id="mw_A">Frankliniella occidentalis</i> : Αυτά τα έντομα επηρεάζουν ακόμη και το ισχυρό αναπτυσσόμενο και υγιές Antirrhinum . Βλέπονται συνήθως σε πρόσφατα ανοιγμένα λουλούδια. Θα προκαλέσουν μικρές βλάβες στους βλαστούς και στα μπουμπούκια των ανθέων του A. majus καθώς και θα αφαιρέσουν τη γύρη από τον ανθήρα. Αυτή η περίπτωση είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, αλλά μπορεί να διατηρηθεί διαχειρίσιμη με το αρπακτικό άκαρι Neoseiulus . ^[9]

Ασθένειες

Το Antirrhinum majus πάσχει κυρίως από μυκητιάσεις.

• Ανθρακνόζη : Νόσος που προκαλείται από μύκητες του γένους Colletotrichum . Αυτή η ασθένεια στοχεύει τα φύλλα και το στέλεχος προκαλώντας τους ένα κίτρινο χρώμα με ένα καφετί περίγραμμα στο μολυσμένο σημείο. Συνιστάται η καταστροφή των μολυσμένων φυτών και η απομάκρυνση των υπαρχόντων. ^[20]
• <i id="mwAQ4">Βοτρύτης</i> : Γνωστή και ως Γκρίζα Μούχλα, αυτή η μόλυνση εμφανίζεται κάτω από το άνθος του A. majus . Ο βοτρύτης προκαλεί μαρασμό των ακίδων του λουλουδιού και προκαλεί ένα ελαφρύ καφέ χρώμα του στελέχους κάτω από τη συστάδα των λουλουδιών. ^[20] Ο Βοτρύτης προκαλεί γρήγορη και τοπική ξήρανση και μαύρισμα στο άνθος, στα φύλλα και στους βλαστούς του A. majus . Σε πιο ζεστό καιρό, ο Βοτρύτης γίνεται πιο σοβαρός. Η θεραπεία του Βοτρύτη περιλαμβάνει την αποκοπή του μολυσμένου αποθέματος και τον καθαρισμό της γύρω περιοχής του A. majus από οποιοδήποτε από αυτά τα συντρίμμια.
• Πύθιο : Ο μαρασμός στο φυτό μπορεί να προκληθεί από μυκητιασική μόλυνση από το είδος Pythium εάν το φυτό λαμβάνει επαρκές νερό. ^[9]
• Σκουριά : Μια άλλη μυκητιακή ασθένεια στην οποία είναι ευαίσθητη η A. majus είναι η σκουριά. Μπορεί αρχικά να φανεί στο φυτό ως ανοιχτοπράσινοι κύκλοι, στο στέλεχος ή στην κάτω πλευρά των φύλλων του, που τελικά γίνονται καφέ και σχηματίζουν φλύκταινες. ^[9] Η σκουριά μπορεί να κάνει το A. majus να ανθίσει πρόωρα, να φυτρώσει μικρότερα άνθη και να αρχίσει να αποσυντίθεται νωρίτερα. ^[20]
• Σαπίδα στελέχους : Μυκητιακή λοίμωξη, μπορεί να φανεί ως βαμβακερή ανάπτυξη στο στέλεχος, χαμηλά, κοντά στο έδαφος. Εάν μολυνθεί, προτείνεται η καταστροφή του φυτού. ^[20]

Φωτογραφίες

• 
  Κοντινή όψη του Antirrhinum majus
• 
  Λευκό σκυλάκι
• 
  Κίτρινο σκυλάκι
• 
  Ροζ σκυλάκι
• 
  Λευκό σκυλάκι
• 
  Κίτρινο σκυλάκι
• 
  Ροζ σκυλάκια
• 
  Άνθος Antirrhinum majus

Παραπομπές

1. Hudson, Andrew; Critchley, Joanna; Erasmus, Yvette (2008-10-01). «The Genus Antirrhinum (Snapdragon): A Flowering Plant Model for Evolution and Development» (στα αγγλικά). Cold Spring Harbor Protocols 2008 (10): pdb.emo100. doi:10.1101/pdb.emo100. ISSN 1940-3402. PMID 21356683.
2. Πρότυπο:GRIN
3. Olmstead, R. G.; dePamphilis, C. W.; Wolfe, A. D.; Young, N. D.; Elisons, W. J.; Reeves, P.A. (2001). «Disintegration of the Scrophulariaceae». American Journal of Botany 88 (2): 348–361. doi:10.2307/2657024. PMID 11222255. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-03-10. https://web.archive.org/web/20220310103856/https://bsapubs.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.2307/2657024. Ανακτήθηκε στις 9 November 2021.
4. Siegmund Seybold: Flora of Germany and neighboring countries. A book to identify wild and frequently cultivated vascular plants . Founded by Otto Schmeil , Jost Fitschen . 93. Completely revised and expanded edition. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2006, (ISBN 3-494-01413-2)
5. Flora Europaea: Antirrhinum majus
6. Erich Oberdorfer: Plant sociology excursion flora for Germany and adjacent areas . In collaboration with Angelika Schwabe and Theo Müller. 8th, heavily revised and supplemented edition. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, (ISBN 3-8001-3131-5), p. 828 .
7. «The Dragon's Skull: The Macabre Appearance of Snapdragon Seed Pods». Kuriositas. 26 Ιανουαρίου 2019.
8. Blamey, M.· Grey-Wilson, C. (1989). Flora of Britain and Northern Europe. ISBN 978-0-340-40170-5.
9. Hudson, Andrew; Critchley, Joanna; Erasmus, Yvette (2008-10-01). «The Genus Antirrhinum (Snapdragon): A Flowering Plant Model for Evolution and Development» (στα αγγλικά). Cold Spring Harbor Protocols 2008 (10): pdb.emo100. doi:10.1101/pdb.emo100. ISSN 1940-3402. PMID 21356683.
10. David A. Sutton: A revision of the tribe Antirrhineae. Oxford University Press, London / Oxford 1988, (ISBN 0-19-858520-9), p. 90-96.
11. Huxley, A, επιμ. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. ISBN 978-0-333-47494-5.
12. «RHS Plantfinder - Antirrhinum majus 'Floral Showers Deep Bronze'». Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2018.
13. «RHS Plantfinder - Antirrhinum majus ' Montego Pink'». Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2018.
14. Gentianaceae to Compositae; gentian to thistle. Dover Publications; 1970. (ISBN 978-0-486-22644-6). p. 178.
15. Oyama, R. K.; Baum, D. A. (2004). «Phylogenetic relationships of North American Antirrhinum (Veronicaceae)». American Journal of Botany 91 (6): 918–25. doi:10.3732/ajb.91.6.918. PMID 21653448.
16. Hashida, Shin-nosuke; Kishima, Yuji; Mikami, Tetsuo (2005-11-01). «DNA methylation is not necessary for the inactivation of the Tam3 transposon at non-permissive temperature in Antirrhinum». Journal of Plant Physiology 162 (11): 1292–1296. doi:10.1016/j.jplph.2005.03.003. ISSN 0176-1617. PMID 16323282. https://eprints.lib.hokudai.ac.jp/dspace/bitstream/2115/8374/1/Compiled%20rev.Ms-H-04-1089LE-1.pdf.
17. Hashida, Shin-Nosuke; Uchiyama, Takako; Martin, Cathie; Kishima, Yuji; Sano, Yoshio; Mikami, Tetsuo (2017-04-21). «The Temperature-Dependent Change in Methylation of the Antirrhinum Transposon Tam3 Is Controlled by the Activity of Its Transposase». The Plant Cell 18 (1): 104–118. doi:10.1105/tpc.105.037655. ISSN 1040-4651. PMID 16326924.
18. Glover, Beverley J.; Martin, Cathie (1998-06-01). «The role of petal cell shape and pigmentation in pollination success in Antirrhinum majus» (στα αγγλικά). Heredity 80 (6): 778–784. doi:10.1046/j.1365-2540.1998.00345.x. ISSN 0018-067X. https://archive.org/details/sim_heredity_1998-06_80_6/page/778.
19. Scott-Moncrieff, R (1930). «Natural anthocyanin pigments: The magenta flower pigment of Antirrhinum majus». Biochemical Journal 24 (3): 753–766. doi:10.1042/bj0240753. PMID 16744416. PMC 1254517. https://archive.org/details/sim_biochemical-journal_1930_24_3/page/753.
20. Gilman, Edward F. (18 Μαΐου 2015). «Antirrhinum majus Snapdragon». edis.ifas.ufl.edu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2017.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Antirrhinum majus στο Wikimedia Commons
• Antirrhinum majus, σχετικές πληροφορίες στα Βικιείδη.