Oligomer

Oligomer (lat. "oligo" = nekoliko, malo + –"mer" = dio) – u hemiji – je kompleksna molekula, koja se sastoji od nekoliko spojenih monomernih jedinice, za razliku od polimera , gdje broj monomera, u principu, nije ograničen. Dimeri, trimeri i tetrameri su, naprimjer, oligomeri koji se sastoji od dva, tri i četiri monomera.

U kontekstu biohemije, pojam oligomer obično se odnosi na makromolekulski kompleks koji je formiran nekovalentnim vezama nekoliko makromolekula kao što su proteini ili nukleinske kiseline. U tom smislu, homo-oligomer je formirana od nekoliko identičnih molekula, za razliku od, a hetero-oligomera sa više od jedne, odnosno od drugačijih makromolekula. Kolagen je primjer homo-oligomernih proteina koji se sastoje od tri identična proteinska lanca. Termin "multimer" ("multi" = više od jednog + -mer , "dio") se koristi sa značenjem sličan onom u oligomernom kontekstu proteina.^{[1][2][3][4][5]}

Oligomerna su mnoga ulja, kao što su tečni parafini i plastifikatori, koji su oligomerni esteri naširoko koriste za ublažavanje termoplastike, kao što je PVC. Oni mogu biti sastavljeni od povezanih monomera ili odvajanje od viših frakcija sirove nafte. Polibutene je oligomerno ulje koje se koristi za kit. Grčki prefiksi se često koristi za označavanje broja monomernih jedinica u oligomeru, na primer tetramer se sastoji od četiri jedinice i heksamer od šest i tako redom.

U biohemiji , termin oligonukleotid ili, neformalno, "oligo" – koristi se za kratke, jednostruke fragmente nukleinskih kiselina, kao što su DNK ili RNK ili slični fragmenti analoga nukleinskih kiselina, kao što su peptidne nukleinske kiseline ili morfolinosi . Takve oligosekvence se koriste u hibridizaciji eksperimentima (vezan za stakla slajdove ili najlon membrane), kao sonde za in situ ili u antisens eksperimente kao što je genski nokaut.

To se može odnositi i na proteinski kompleks koji se sastoji se od dva ili više podjedinica . U ovom slučaju, složen je od nekoliko različitih proteinskih podjedinica koje se naziva heterooligomeri ili heteromeri . Kada se je kompleks podjedinica sastavljen samo od jednakih proteina, to se zove homooligomer ili homomer.

• Oligomeracija je hemijski proces koji spaja monomere u makromolekulske komplekse dokonačnog stupnja: polimerizacije. Raspravlja se da li su oligomeri sastavljeni od 10 do 100 monomera.

Kada se oligomer formira kao rezultat prijenosa lanca, zove se telomer, a proces telomerizacija. A telomera je regija visoko ponavljajućih DNK na kraju linearnog hromosoma.

IUPAC definicija

Prema IUPAC definiciji, oligomerma molekula je srednje relativne molekularne mase, strukturu koja se u osnovi se sastoji od malih plurallnih jedinica, zapravo ili konceptualno, od manjih molekula u odnosu molekularnu masu. Za molekulu se smatra da ima srednju relativnu molekulsku masu ako ima svojstva koja neznačajno variraju nakon uklanjanja jedne ili nekoliko jedinica.

Ako dio ili cijela molekula ima srednju relativnu molekulsku mase i suštini sastoji od mnogo malih osnovnoh jedinica, zapravo ili konceptualno, od manjih molekula u odnosu molekulsku masu i može se opisati kao oligomerna ili oligomer.^[2][6][7][8]

Oligomeracija: Proces pretvaranja monomera ili mješavina monomera u jedan oligomer. Oligomeracija je lančana reakcija koja se odvija u prisustvu velikog broja transfernih agensa, tako da su na kraju nastali spojevi u suštini fragmenti njihovih i transferiranih lanaca, što se označava kao telomerizacija.</ref> ref>Hunter G. K. (2000): Vital Forces. The discovery of the molecular basis of life. Academic Press, London 2000, ISBN 0-12-361811-8.</ref>^[9][10][11]

Zeleno ulje

U industriji nafte i plina, zeleno ulje se odnosi na oligomere formirane u svim C2, C3 i C4 hidrogenacijama reakcijama etilena biljaka i drugih proizvodnih petrohemijska materijala; to je mješavina nezasićenih ugljika C4 do C20 i reaktivne komponente sa oko 90% alifatskih diena i 10% olefina plus parafin.

Također pogledajte

• Monomer
• Polimer

Reference

1. Bajrović K, Jevrić-Čaušević A., Hadžiselimović R., Ed. (2005): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-1-8.
2. Kapur Pojskić L., Ed. (2014): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju, 2. izdanje. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 978-9958-9344-8-3.
3. Hadžiselimović R., Pojskić N. (2005): Uvod u humanu imunogenetiku. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-3-4.
4. Alberts B. (2002)ː Molecular biology of the cell. Garland Science, New York, ISBN 0-8153-3218-1.
5. Međedović S., Maslić E., Hadžiselimović R. (2000): Biologija 2. Svjetlost, Sarajevo, ISBN 9958-10-222-6.
6. Voet D., Voet J. (1995): Biochemistry, 2nd Ed. Wiley, http://www.wiley.com/college/math/chem/cg/sales/voet.html.
7. Hall J. E., Guyton A. C. (2006): Textbook of medical physiology, 11th edition. Elsevier Saunders, St. Louis, Mo, ISBN 0-7216-0240-1.
8. Petrucci R.H., Harwood W.S. and Herring F.G. (2002): General Chemistry, 8th Ed. Prentice-Hall, New York, ISBN 0-13-014329-4.
9. Nelson D. L., Cox M. M. (2013): Lehninger principles of biochemistry. W. H. Freeman and Co., ISBN 978-1-4641-0962-1.
10. Atkins P., de Paula J. (2006): Physical chemistry, 8th Ed. W. H. Freeman, San Francisco, ISBN 0-7167-8759-8
11. Binder H. H. (1999): Lexikon der chemischen Elemente. S. Hirzel Verlag, Stuttgart, ISBN 3-7776-0736-3.

Vanjski linkovi