Ferdinand II, car Svetog Rimskog Carstva

Ferdinand II (9. juli 1578. - 15. februar 1637.) član dinastije Habsburg, je bio car Svetog Rimskog Carstva (1619. - 1637.), kralj Bohemije (1617. - 1637.) i kralj Ugarske (1618. - 1625.). Njegova vladavina se poklapa sa Tridesetogodišnjim ratom. Ferdinandov cilj, kao pretjeranog katolika, je bio da se obnovi katoličanstvo kao jedina religija carstva i suzbije protestantizam.

Ferdinand II
Car Svetog Rimskog Carstva
Vladavina	1619–15. februar 1637
Prethodnik	Matija
Nasljednik	Ferdinand III
Supružnik	Marija Ana od Bavarske (1574–1616) Eleonora Gonzaga (1598–1655)
Djeca	Ferdinand III, car Svetog Rimskog Carstva Marija Ana Cecilija Renata Leopold Vilim
Dinastija	Habsburg
Otac	Karlo II, nadvojvoda Unutrašnje Austrije
Majka	Marija Ana od Bavarske (1551–1608)
Rođenje	9. juli 1578 Graz
Smrt	15. februar 1637 Beč

Mladost

Ferdinand je rođen u Grazu kao sin austrijskog nadvojvode Karla II i Marije Ane od Bavarske. Bio je podvrgnut strogom jezuitskom obrazovanju, a kasnije pohađa Univerzitet u Ingolstadtu. Nakon završetka školovanja 1595. godine počinje da upravlja svojim nasljednim zemljama, kojima je do tada upravljao njegov stariji rođak nadvojvoda Maksimilijan II. Ubrzo po dolasku na vlast započeo je protjerivanje nekatoličkog stanovništva.

Vladavina

Car Matija umire bez nasljednika, pa Ferdinand II traži i dobija podršku španskih Habsburgovaca kako bi naslijedio svog rođaka. Zauzvrat im obećava Alzas i carske feude u Italiji. Nakon toga izabran je za kralja Bohemije 1617. godine, a 1619. godine izabran je za cara Svetog Rimskog Carstva.

Bio je religiozan rimokatolik koji nije tolerisao nekatoličko stanovništvo u svojim posjedima, zbog čega se morao boriti protiv pobuna, pogotovo u Češkoj. Ignorisao je obećanja vezana za slobodu vjere koja su dali njegova prethodnici. Zbog velikog broja protestanata u Češkoj, izbio je Češki ustanak. Ova Praška defenestracija se smatra prvim korakom u Tridesetogodišnjem ratu.

Dana 8. novembra 1620. godine ponovo je zauzeo Češku, čiju su krunu 1618. godine pobunjenici dali palatinskom izborniku Fridriku V, a zatim je naredio prisilno preobraćanje na rimokatoličanstvo svih nekatolika u Austriji i Češkoj, čime je protestantizam skoro u potpunosti iskorijenjen u tim zemljama.

Godine 1625. Ferdinand se suočio s iznimno teškom finansijskom situacijom uprkos novčanoj pomoći koju je primao od Španije i pape. Kako bi nastavio rat, obratio se Albrechtu von Wallensteinu, jednom od najbogatijih ljudi u Češkoj. Wallenstein je uspio okupiti do 100.000 vojnika s kojim je pobijedio protestante u Šleziji, Anhaltu i Danskoj. Godine 1629. izdao je edikt kojim rimokatoličkom plemstvu vraća svu zemlju koju su izgubili mirovnim sporazumom iz 1552. godine.

Njegov nedostatak tolerancije uzrokovao je obraćanje protestanata švedskom kralju Gustavu II Adolfu. Kada su se Ferdinandovi rimokatolički saveznici počeli buniti protiv velikih ovlasti koje je davao Wallensteinu, kao i protiv surovih metoda kojim je finansirao rat, Ferdinand ga je otpustio. Od tada je glavni vođa Ferdinandove vojske bio Johann Tserclaes von Tilly koji nije uspio zaustaviti švedsku vojsku na njihovom putu kroz Njemačku ka Austriji. Za veliki broj ubijenih civila u Magdeburgu od strane carske vojske često se direktno okrivljava Ferdinand II. Tilly je umro 1632. godine, te je Ferdinand ponovo pozvao Wallensteina. Nakon izgubljene bitke u novembru 1632. godine i smrti Gustava II Adolfa, Ferdinand je Wallensteina optužio za izdaju i naredio atentat na njega.

Uprkos padu Wallensteina, carska vojska je nastavila pobjeđivati, a švedska slabiti. Strahujući da će Habsburgovci postati presnažni, rimokatolička Francuska je, pod utjecajem kardinala Julesa Richelieua, stala na stranu protestanata.

Godine 1635. Ferdinand je potpisao mirovni sporazum u Pragu, ali njime se nije završio rat. Umro je dvije godine kasnije, ostavljujući rat svom sinu Ferdinandu III.

Brakovi i potomstvo

Ferdinand II je 1600. godine oženio Mariju Anu Bavarsku (1574-1616). Imali su sedmero djece:

• Kristina (1601-1601)
• Karlo(1603-1603)
• Ivan Karlo (1605 - 1619)
• Ferdinand III, car Svetog Rimskog Carstva (1608-1657)
• Marija Ana, kneginja-izbornica Bavarije (1610-1665)
• Cecilija Renata, kraljica Poljske (1611-1644)
• Leopold Vilim, knez-biskup vroclavski (1614-1662)

Godine 1622, šest godina po smrti prve supruge, oženio je Eleonoru Gonzagu. S njom nije imao djece.

Preci

16. Maksimilijan I, car Svetog Rimskog Carstva

8. Filip I, kralj Kastilje

17. Marija, vojvotkinja Burgundije

4. Ferdinand I, car Svetog Rimskog Carstva

18. Ferdinand II, kralj Aragona i Kastilje

9. Ivana, kraljica Kastilje i Aragona

19. Izabela I, kraljica Kastilje

2. Karlo II, nadvojvoda Austrije

20. Kazimir IV, kralj Poljske

10. Vladislav II, kralj Ugarske i Češke

21. Elizabeta Austrijska

5. Ana Jagelović

22. Gaston od Foixa

11. Ana od Foixa

23. Katarina Navarska

1. Ferdinand II, car Svetog Rimskog Carstva

24. Albert IV, vojvoda Bavarije

12. Vilim IV, vojvoda Bavarije

25. Kunigunda Austrijska

6. Albert V, vojvoda Bavarije

26. Filip I, markgrof Badena

13. Marija Badenska

27. Elizabeta Palatinska

3. Marija Ana Bavarska (1551–1608)

28. Filip I, kralj Kastilje (= 8.)

14. Ferdinand I, car Svetog Rimskog Carstva (= 4.)

29. Ivana, kraljica Kastilje i Aragona (= 9.)

7. Ana Austrijska

30. Vladislav II, kralj Ugarske i Češke (= 10.)

15. Ana Jagelović (= 5.)

31. Ana od Foixa (= 11.)

Vladarske titule
Prethodnik: Karlo II	Nadvojvoda Unutrašnje Austrije 1590-1637	Nasljednik: Ferdinand III
Prethodnik: Matija (II)	Car Svetog Rimskog Carstva Kralj Ugarske Kralj Hrvatske 1619-1637
Prethodnik: Albert VII	Nadvojvoda Gornje i Donje Austrije 1619-1637
	Nadvojvoda Prednje Austrije 1619-1623	Nasljednik: Leopold V
Prethodnik: Matija	Kralj Češke 1617-1619	Nasljednik: Fridrik
Prethodnik: Fridrik	Kralj Češke 1620-1637	Nasljednik: Ferdinand III