Тэйшэбаіні
From Wikipedia, the free encyclopedia
Тэйшэбаіні (урарцк.: URU Dte-i-še-ba-i-ni, арм.: Թեյշեբաինի) — старажытны горад-крэпасць дзяржавы Урарту, апошняя апора ўрарцкай дзяржаўнасці перыяду заходу Урарту. Тэйшэбаіні быў заснаваны ў VII стагоддзі да н.э. царом Русай II. Разваліны Тэйшэбаіні знаходзяцца на ўзгорку Кармір-Блур на ўскраіне сучаснага Ерэвана на тэрыторыі Арменіі.
У 1936 годзе геолаг А. П. Дэме хін, які вывучаў базальты ракі Раздан, выявіў на вяршыні ўзгорка Кармір-Блур адломак каменя з клінапісным надпісам, на якім атрымалася прачытаць імя ўрарцкага цара Русы II, сына Аргішці II. Стала ясна, што Кармір-Блур уяўляе археалагічную цікавасць, хоць гэты ўзгорак да 1936 года выкарыстоўваўся мясцовымі жыхарамі навакольных сёл у якасці каменяломні для гаспадарчых патрэб. З 1939 года тут пачаліся сістэматычныя археалагічныя раскопы, якія некалькі дзясяткаў гадоў вяла Карміблурская археалагічная экспедыцыя. Да 1958 года, нягледзячы на перапынак, злучаны з Вялікай Айчыннай вайной, асноўная частка прац была завершана. Кіраваў раскопамі Б. Б. Піятроўскі. У выніку раскопаў былі выяўлены рэшткі грандыёзнай крэпасці Тэйшэбаіні плошчай звыш 4 гектараў, рэшткі ўрарцкіх жылых кварталаў і сляды даўрарцкіх селішчаў эпохі энеаліта і ранняй бронзы XIII—VIII стагоддзяў да н. э., якія, магчыма, былі разбураны ўрартамі яшчэ ў перыяд выточнай экспансіі Урарту ў Закаўказзе пры цары Аргішці I. Аэрафотаздымка выявіла наяўнасць старажытных гарадскіх вуліц, што злучалі крэпасць і жылыя кварталы. Слова «Тэйшэбаіні» было ўпершыню прачытана на жалезных завалах камор крэпасці, і, такім чынам, была адноўлена ўрарцкая назва гэтага селішча.
Крэпасць Тэйшэбаіні была пабудавана ў перыяд заходу Урарту царом Русай II (сынам Аргішці II), які кіраваў прыкладна з 685 па 639 г. да н.э., і была, напэўна, апошнім значным горадам, пабудаваным ва Урарту. Пасля таго, як асірыйцы разбурылі галоўныя культавыя збудаванні ўрарцкага бога Халдзі ў Мусасіры ў 714 годзе да н.э., уратаў пераследавалі вайсковыя няшчасці. Руса II спрабаваў умацаваць вайсковую моц Урарту, у прыватнасці, з дапамогай паглыблення культу ўрарцкіх богаў. Напачатку свайго кіравання Руса II пабудаваў новы культавы горад бога Халдзі на паўночным беразе возера Ван, а потым Тэйшэбаіні, названы ў гонар урарцкага бога вайны Тэйшэбы. Апроч гэтага, Руса II пабудаваў новыя храмы богу Халдзі ва ўсіх значных гарадах Урарту, улучаючы Тэйшэбаіні. Захавалася клінапісная таблічка Русы II, якая расказвае пра працы па гаспадарцы Тэйшэбаіні:
Богу Халдзі, свайму валадару, гэты надпіс Руса, сын Аргішці, узвёў. Магутнасцю бога Халдзі Руса, сын Аргішці, кажа: Зямля даліны Куарліні была неапрацаванай, нічога там не было. Як мне бог Халдзі загадаў, так я гэты вінаграднік пабіў, загадаў я там прыладу палёў з пасевамі, фруктовых садоў, узяўся я там за прыладу горада. Канал з ракі Ілдарунія я правёў; «Умешыні» — імя яго. У гэтай даліне цара Русы калі хто-небудзь прымусіць канал абрасіць штосьці, казляня хай будзе зарэзанае богу Халдзі, авечка — хай будзе прынесена ў ахвяру богу Халдзі, авечка — богу Тэйшэба, авечка — богу Шывіні.
Руса, сын Аргішці, цар магутны, цар вялікі, цар сусвету, цар краіны Біяінілі, цар цароў, кіраўнік Тушпа-горада.
Руса, сын Аргішці, кажа: Хто гэты надпіс знішчыць, хто яго паб'е, хто яе са свайго месца выкіне, хто ў зямлю закапае, хто ў ваду кіне, хто іншы скажа: «Я ўсё гэта здзейсніў», хто маё імя на ім знішчыць і сваё імя паставіць, будзь ён жыхар краіны Біяінілі ці жыхар варожай краіны, хай багі Халдзі, Тэйшэба, Шывіні, усе багі не пакінуць на зямлі ні яго імя, ні яго сям'і, ні яго нашчадкаў[1].
Высілкі Русы II не мелі вялікага поспеху, і Урарту працягвала здаваць пазіцыі, паступова губляючы кантроль над былым цэнтрам краіны паблізу возера Ван, змяншаючы адміністрацыйна-гаспадарчую дзейнасць у Закаўказзе. Каля 600 года да н.э. кіраўнікі Урарту канчаткова губляюць кантроль над цэнтрам краіны, і губляюць пазіцыі ў Закаўказзе: пакідаюць без бою горад Эрэбуні, потым губляюць у бою горад Аргішціхінілі, і Тэйшэбаіні робіцца апошняй апорай Урарту[2][3]. У гэты перыяд у Тэйшэбаіні звозяцца ўсе захаваныя каштоўнасці з Эрэбуні і іншых месцаў краіны, аднак, прыблізна ў 585 годзе да н.э. чарговае варожае нашэсце знішчае Тэйшэбаіні. Існуе некалькі думак пра тое, хто менавіта нанёс Урарту апошні ўдар: ёсць версіі, што гэта зрабілі скіфы і кімерыйцы[2][4], мідыйцы[5][6] і вавіланяне[7]. Аднак скіфская тэорыя на сённяшні дзень з'яўляецца сярод даследчыкаў больш пашыранай і пацвярджаецца выяўленнем пры археалагічных раскопах крэпасці вялікага ліку наканечнікаў стрэл скіфскага тыпу.
Апошні штурм крэпасці
Паводле дадзеных археалагічных раскопаў апошні штурм Тэйшэбаіні адбыўся ў першай палове года, калі скаціна знаходзілася на высакагорных пашах, а вінаград яшчэ не паспеў. Археолагі лічаць, што штурм пачаўся раптам, напэўна, у начны час, і жыхары гарадскіх пабудоў былі змушаны паспешна пакінуць гарадскія кварталы і ратавацца ўсярэдзіне крэпасці. Дахі гарадскіх пабудоў хутка загарэліся, і перапуджаныя жыхары выскачылі з хат, пакінуўшы каштоўныя рэчы. Мяркуючы па кірунку большасці знойдзеных наканечнікаў стрэл, непрыяцель атакаваў з заходняга схілу ўзгорка. У гарадскіх пабудовах, прыкладам, знойдзены шкілеты жанчыны і груднога дзіцяці, якія, напэўна, не паспелі ўцячы ад надыходнага ворага. Жыхары атуліліся ва ўнутраным двары крэпасці, збудаваўшы сабе там часовае жыллё[8]. Аднак, праз недоўгачасовы час аблогі і сама крэпасць не вытрымала штурму: непрыяцель уварваўся праз дапаможныя заходнія вароты. У выніку бітвы вынік пажар, які знішчыў часовыя пабудовы, перакрыцці і дах крэпасці. Тэйшэбаіні загінуў, а счырванелая на гарэлішча цэгла дала назву ўзгорку — Кармір-Блур (арм.: Կարմիր Բլուր — «Чырвоны ўзгорак»).
У выніку штурму была разбурана сістэма водазабеспячэння крэпасці, таму жыццё на тэрыторыі Тэйшэбаіні так і не аднавілася.
Агульная будова горада
Дамінантным аб'ектам Тэйшэбаіні з'яўлялася магутная крэпасць (цытадэль), размешчаная на вяршыні ўзгорка Кармір-Блур. Крэпасць была абаронена з поўначы і ўсходу абрывістымі схіламі ўзгорка і ракой Раздан, з поўдня і захаду больш пакатыя схілы ўзгорка бараніліся магутнымі сценамі вышынёй каля 8 метраў. Да захаду ад крэпасці знаходзіліся гарадскія пабудовы, збудаваныя з каменя, дзе жылі простыя жыхары горада. Паўднёвую частку горада займаў буйны вінаграднік, абнесены каменным плотам па ўсім перыметры. Вінаграднік абрашаўся з дапамогай збудаванага адводнага канала ад ракі Раздан.
Крэпасць Тэйшэбаіні
Крэпасць (цытадэль) Тэйшэбаіні была пабудавана ў 2 этапы з невялікім перапынкам з сырцовай цэглы з выкарыстаннем тыповай месапатамскай будаўнічай тэхнікі[8]. Крэпасць складалася з каля 200 унутраных памяшканняў, зазвычай, у выглядзе вузкіх правугольнікаў, відаць, для выгоды перакрыцця кароткімі бэлькамі. Асноўная частка памяшканняў была падзелена драўлянымі перакрыццямі на 2 паверхі, некаторыя памяшканні заставаліся суцэльнымі, дасягаючы вышыні 8 метраў. Многія памяшканні мелі верхняе ці верхне-бакавое натуральнае асвятленне. Сцены былі выкладзены з сырцовай цэглы памерам 52 × 35 × 14 см на магутным падмурку з буйных базальтавых блокаў. Таўшчыня сцен вагалася ад 2,1 метра (6 шэрагаў цэглы) да 3,5 метраў (10 шэрагаў цэглы). Будынак меў просталінейныя формы, лінія фасада разбівалася контрфорсамі, а на кутах крэпасці знаходзіліся масіўныя вежы. Многія ўнутраныя памяшканні захавалі сляды старажытнага каляровага роспісу, галоўным чынам чырвонымі і блакітнымі фарбамі.
Усярэдзіне крэпасці знаходзілася рэзідэнцыя кіраўніка, што складалася з палат і калоннай залы, невялікае сховішча клінапісных таблічак, а таксама вялікая колькасць гаспадарчых памяшканняў, у прыватнасці майстэрні па вырабе кунжутнага алею, бровар, збожжасховішча, каморы для захоўвання мяса і малочных прадуктаў (галоўным чынам сыру), каморы для зброі, жалезных вырабаў, ганчарных вырабаў і да т.п. Вялікая плошча быў вылучаны пад каморы для захоўвання віна. Усяго ў Тэйшэбаіні знаходзілася больш 500 карасаў ёмістасцю ад 250 да 1250 літраў кожны. Вінаробства было адной з галоўных галін гаспадаркі ў Урарту, вакол Тэйшэбаіні раслі вінаграднікі, што растуць і дагэтуль. Аднак, на момант апошняга штурму крэпасці амаль усе вінныя каморы былі пустыя, што сведчыць пра заняпад Тэйшэбаіні[8].
Усе гаспадарчыя каморы (каля 120 памяшканняў) апячатваліся індывідуальным друкам: праз дзверныя вушкі прасоўвалася вяроўка, канцы якой устаўляліся ў камяк мокрай гліны, а потым па камяку гліны пракатваліся цыліндрычныя пячаткі адказнай асобы. Для забеспячэння крэпасці вадой з ракі Раздан быў пракладзены ўтоены вадавод, зроблены з круглых каменных труб, што ўстаўляліся адзін у аднаго. Рэшткі ўтоеных вадаводаў Тэйшэбаіні пададзены ў музеі «Эрэбуні».
 |
 |
 |
Гарадскія пабудовы
Археалагічныя раскопы паказалі, што жыхары гарадскіх кварталаў не мелі ўласнай гаспадаркі і, напэўна, жылі на дзяржаўным забеспячэнні. Напэўна, гэта былі сем'і ваяроў урарцкага войска і рамеснікаў[8]. Падчас раскопаў гарадскіх кварталаў былі выяўлены: ганчарнае кола, печка для выпечкі хлеба, маслабойкі, зернетаркі і іншыя гаспадарчыя прадметы. У той жа час у гарадскіх кварталах не было выяўлена месцаў для захоўвання збожжа, віна ці іншых прадуктаў[9].
Таксама аказалася, што будаўнічая тэхніка, скарыстаная пры збудаванні селішча, адрознівалася ад будаўнічай тэхнікі, выкарыстанай пры будаванні крэпасці. Калі крэпасць Тэйшэбаіні была выканана з сырцовай цэглы ў стылі пабудоў Месапатаміі, то гарадскія кварталы былі выкананы з буйных блокаў туфа — па тэхналогіі тыповай для народаў Закаўказзя. На падставе гэтага археолагі выказалі здагадку, што гарадскія кварталы былі пабудаваны мясцовым насельніцтвам, заваяваным урартамі[8].
Пасля разбурэння крэпасці жыццё ў гарадскіх кварталах ніколі больш не аднаўлялася, што, напэўна, было злучана з разбурэннем сістэмы водазабеспячэння.
Раскопу крэпасці Тейшебаини далі навукоўцам унікальныя матэрыялы па апошнім перыядзе Урарту. З аднаго боку, у апошнія гады існавання дзяржавы горад Тэйшэбаіні фактычна з'яўляўся сталіцай Урарту. Клінапісныя дакументы апошніх урарцкіх цароў былі выяўлены толькі ў Тэйшэбаіні і яго наваколлі. З іншага боку, многія каштоўнасці былі звезены ў Тэйшэбаіні з розных згубленых урарцкіх гарадоў, асабліва з блізкага Эрэбуні. Большасць каштоўнасцей была вывезена ці раскрадзена падчас падання крэпасці, але археолагам атрымалася зрабіць некаторыя знаходкі. Прыкладам, пры раскопах Тэйшэбаіні былі выяўлены 97 аднатыпных бронзавых чар, на якіх былі выгравіраваны імёны многіх урарцкіх цароў, схаваных у адным з карасаў віннай каморы. Розная клінапісная стылістыка сведчыць пра тое, што чары былі выраблены ў розны час, пры жыцці адпаведных кіраўнікоў. У многіх выпадках цэгла сцен, што абваліліся пасля пажару, надзейна атуліў археалагічныя пласты, забяспечыўшы ім добрую захаванасць. У Тэйшэбаіні нават былі знойдзены рэшткі адзення і некалькі драўляных прадметаў, што нетыпова для гэтак даўніх археалагічных аб'ектаў. Раскопы Тэйшэбаіні на Кармір-Блуры далі навукоўцам каштоўныя матэрыялы, асабліва пра апошняе стагоддзе існавання Урарту.
 |  |  |
| Гліняны збан, упрыгожаны галовамі быкоў | Бронзавы шчыт урарцкага ваяра | Бронзавы шлем з надпісам Сардуры II |
Пры раскопах Тэйшэбаіні былі таксама выяўлены прадметы з Асірыі (некаторыя цыліндрычныя пячаткі, каралі з карнеола і іншыя), з Малой Азіі (сердалікавая пячатка, залатыя завушніцы) і з Старажытнага Егіпта (амулеты, каралі), што сведчыць пра культурныя і гандлёвыя сувязі Урарту.
Па сканчэнню археалагічных прац не было выраблена поўнай кансервацыі месца раскопаў. У звязку з гэтым верхнія часткі прыгонных сцен, якія былі выкананы з сырцавой цэглы, у наш час разбураюцца пад уплывам актыўнай эрозіі. За мінулыя тысячагоддзі цагляныя сцены крэпасці ператварыліся ва ўшчыльненую гліняную масу, якая хутка разбураецца на адкрытым паветры.
 |  |
| Агульны выгляд незакансерваванага гарадзішча | Структура сцяны Тэйшэбаіні |
| Сцены горада былі пабудаваны з сырцавой цэглы па-над падмуркам з базальтавых камянёў. За мінулыя тысячагоддзі цэгла ператварылася ў гліняную масу, дзе праглядаюцца лініі цаглянага муру. Пад уплывам навакольнага асяроддзя ў наш час сцены крэпасці «аплываюць» і разбураюцца. | |
У паўднёвага падножжа ўзгорка Кармір-Блур на месцы ўрарцкага вінаградніка быў пабудавана невялікі будынак музея «Тэйшэбаіні», які ў наш час зачынены, і амаль усе яго фонды перададзены ў музей «Эрэбуні» (за выняткам буйных каменных фрагментаў вадаводаў Тэйшэбаіні).
- Перевод Г. А. Меликишвили из книги: Меликишвили Г. А. Урартские клинообразные надписи, Издательство АН СССР, Москва, 1960
- Пиотровский Б. Б. Ванское царство (Урарту), Издательство Восточной литературы, Москва, 1959
- Мартиросян А. А. Аргиштихинили, Издательство АН Армянской ССР, Ереван, 1974
- Арутюнян Н. В. Биайнили (Урарту), Издательство Академии наук Армянской ССР, Ереван, 1970
- Lehmann-Haupt C. F. Armenien, Berlin, B. Behr, 1910—1931
- Дьяконов И. М. История Мидии, Ленинград, 1956
- Wiseman D.J. Chronicles of Chaldaean kings (626—556 B. C.) in the British Museum, Trustees of the British Museum, London, 1956
- Пиотровский Б. Б. Кармир-Блур I, Результаты раскопок 1939—1949, Издательство Академии наук Армянской ССР, Ереван, 1950
- Пиотровский Б. Б. Кармир-Блур II, Результаты раскопок 1949—1950, Издательство АН Армянской ССР, Ереван, 1952
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
