Старажытнашведская мова
From Wikipedia, the free encyclopedia
Старажытнашведская мова (шведск.: fornsvenska) — перыяд у гісторыі шведскай мовы, які традыцыйна дзеляць на рунічную шведскую (каля 800—1225 гг.), класічную старажытнашведскую (каля 1225—1375 гг.) і познюю старажытнашведскую (каля 1375—1526 гг.)[1][2].
Старажытнашведская мова | |
---|---|
Краіны | Швецыя, Фінляндыя і Аландскія астравы |
Вымерла | развілася ў сучасную шведскую мову да XVI стагоддзя |
Класіфікацыя | |
Катэгорыя | Мовы Еўразіі |
|
|
Пісьменнасць | Younger Futhark[d] і лацінскае пісьмо |
Моўныя коды | |
ДАСТ 7.75–97 | — |
ISO 639-1 | — |
ISO 639-2 | — |
ISO 639-3 | — |
LINGUIST List | non-swe |
Glottolog | olds1252 |
Вікіпедыя на гэтай мове |
Старажытнашведская мова развілася з усходнескандынаўскіх дыялектаў старажытнаскандынаўскай мовы. Самыя раннія формы шведскай і дацкай моў, на якіх размаўлялі ў перыяд паміж 800 і 1100 гг., былі дыялектамі ўсходнескандынаўскай мовы і называюцца рунічная шведская і рунічная дацкая адпаведна, таму што ў той час усе тэксты былі напісаны рунамі. Але іх адрозненні былі малаважнымі, і гэтыя дыялекты пачалі сапраўды разыходзіцца прыкладна ў XII стагоддзі, стаўшы старажытнашведскай і старажытнадацкай у XIII стагоддзі.
Класічная старажытнашведская значна адрознівалася ад сучаснай шведскай мовы: у яе была больш складаная склонавая структура і яна яшчэ не зведала скарачэнне катэгорыі роду. Назоўнікі, прыметнікі, займеннікі і пэўныя лічэбнікі скланяліся па чатырох склонах: назоўным, родным, давальным і вінавальным.