Шуньчжы

Фулінь (маньчж. Fulin; кіт. 福臨, піньінь Fúlín, храмавае імя Шыцзу кіт. трад. 世祖, піньінь Shìzǔ; 15 сакавіка 1638 — 5 лютага 1661) — маньчжурскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, трэці імператар дынастыі Цын. Пасмяротнае імя Імператар Чжан.

Шуньчжы
кітайскі імператар[d] (імперыя Цын) 30 кастрычніка 1644 — 5 лютага 1661
Папярэднік	Chongzhen Emperor[d]
Пераемнік	Кансі
імператар (імперыя Цын) 4 красавіка 1643 — 5 лютага 1661
Папярэднік	Hong Taiji[d]
Пераемнік	Кансі
Нараджэнне	15 сакавіка 1638(1638-03-15)[1] Mukden Palace[d], імперыя Цын
Смерць	5 лютага 1661(1661-02-05)[1] (22 гады) Hall of Mental Cultivation[d], Забаронены горад, Пекін, Шуньцяньская ўправа[d], імперыя Цын
Месца пахавання	Xiaoling Mausoleum (Qing dynasty)[d]
Род	Айсінь Гёро
Імя пры нараджэнні	маньчж. ᡶᡠᠯᡳᠨ
Бацька	Hong Taiji[d][2]
Маці	Сяачжуан
Жонка	Erdeni Bumba[d], Empress Xiaohuizhang[d], Empress Xiaokangzhang[d], Consort Zhen[d], Consort Dao[d], Consort Shu, of the Chen clan[d], Empress Xiaoxian Duanjing[d] і Consort Shuhui[d]
Дзеці	Niuniu[d], Fuquan[d], Кансі[3][4], Prince Rong[d], Changning[d], Qishou[d], Longxi[d], Yonggan[d] і Princess Heshuo Gongchi[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Быў дзявятым сынам Хуантайцзы і ўнукам Нурхацы.

У 1644 годзе захапіў кітайскую сталіцу Пекін і знішчыў дынастыю Мін.

Каля 1659 года падпарадкаваў усю тэрыторыю Кітая. Праводзіў жорсткую цэнтралізаваную палітыку, выкараняў карупцыю, забараніў ўмяшанне еўнухаў у дзяржаўныя справы. Заклаў асновы росквіту маньчжурскай дынастыі. Быў вялікім прыхільнікам кітайскай культуры і кніг.

Памёр ад натуральнай воспы на 25 годзе жыцця.

Дэвіз праўлення — Шуньчжы. Іншае імя паходзіць ад дэвізу праўлення, — Імператар Шуньчжы (кіт. трад. 順治帝, піньінь Shùnzhì-dì).

Крыніцы

1. Shunzhi // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
2. Immanuel C.Y. Hsü The Rise of Modern China — 6 — USA: OUP, 2000. — P. 25. — 1136 p. — ISBN 978-0-19-512504-7

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q15138081'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q217595'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4567878'></a>
3. Spence J. The Search for Modern China — 1 — USA: W. W. Norton & Company, 1991. — P. 49. — ISBN 978-0-393-30780-1

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q15233012'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1282208'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q932820'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30'></a>
4. Immanuel C.Y. Hsü The Rise of Modern China — 6 — USA: OUP, 2000. — P. 29. — 1136 p. — ISBN 978-0-19-512504-7

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q15138081'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q217595'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4567878'></a>

Літаратура

• Рубель В. А. Історія середньовічного Сходу: Курс лекцій: Навч. посібник. — К. : Либідь, 1997. — 462 с. — ISBN 5-325-00775-0
• Непомнин О. Е. История Китая: Эпоха Цин. XVII — начало XX века. — Москва: Восточная литература, 2005. (руск.)