Савецкая Армія

Савецкая армія (СА) — афіцыйнае найменне асноўнага фарміравання Узброеных Сіл СССР (акрамя ВМФ, пагранічных і ўнутраных войскаў). Да лютага 1946 года называлася Рабоча-сялянская Чырвоная армія (руск.: РККА, Чырвоная армія).

Савецкая армія
Гады існавання	1918—1946 (як РСЧА) 1946—1993 (як СА)
Краіна	РСФСР →  СССР→ РСФСР→ Расія
Падпарадкаванне	Міністэрства абароны РСФСР (да 1922) Міністэрства абароны СССР (1922—1991) Міністэрства абароны РФ (1991—1993)
Уваходзіць у	Узброеныя Сілы СССР і United Armed Forces of the Commonwealth of Independent States[d]
Тып	Узброеныя сілы
Складаецца з	Сухапутныя войскі СССР[d][1] Ваенна-паветраныя сілы СССР[1] Войскі СПА СССР[d][1] Ракетныя войскі стратэгічнага прызначэння СССР[1]
Колькасць	4 450 897 млн
Дыслакацыя	СССР ГДР ЧССР[d] Польская Народная Рэспубліка Венгерская Народная Рэспубліка МНР
Дэвіз	За нашу Савецкую Радзіму!
Удзел у	Вайна ў Карэі Венгерскае паўстанне Інтэрвенцыя Арганізацыі Варшаўскага дагавора ў Чэхаславакію Баявыя дзеянні на востраве Даманскі 1969 Афганская вайна вайна ў В’етнаме Dulaty incident[d] Пагранічны канфлікт ў раёне возера Жаланашколь War of Attrition[d] Грамадзянская вайна ў Анголе Вайна за Агадэн (1977—1978) Ethiopian Civil War[d] Жнівеньскі путч
Камандзіры
Вядомыя камандзіры	Г. К. Жукаў, І. С. Конеў, К. К. Ракасоўскі, К. Я. Варашылаў, М. М. Тухачэўскі, С. М. Будзённы і інш.

Ваенная дактрына

Ваенная дактрына Савецкай арміі УС СССР была вызначана як абарончая, зыходзіла з мірнай палітыкі Савецкага Саюза і вызначала задачы па падрыхтоўцы Узброеных Сіл і краіны ў цэлым да барацьбы з агрэсарам. У савецкіх ваенных дактрынах прадугледжваўся толькі зваротны ядзерны ўдар.

Пачынаючы са школы, на абавязковым для ўсіх прадмеце выкладання ПВП (Пачатковая ваенная падрыхтоўка), усе грамадзяне СССР навучаліся страявой падрыхтоўцы, прыёмам разведкі і абароны ад ЗМЗ (зброі масавага знішчэння — ядзернай і хімічнай), знаёміліся са структурай і відамі Узброеных Сіл СССР, вучыліся абыходзіцца са стралковай зброяй (разборка-зборка на час і чыстка аўтамата Калашнікава), знаёміліся з тактыка-тэхнічнымі характарыстыкамі стралковай зброі, асновамі грамадзянскай абароны.

Воінскія званні

У пачатку свайго існавання Чырвоная армія адмовілася ад выкарыстання прафесійных афіцэраў, лічачы іх спадчынай царскага рэжыму. Кіраваць часткамі Чырвонай арміі былі прызначаныя «камандзіры» (чырвоныя камандзіры). У войску былі адмененыя пагоны і воінскія званні. Для адрознення асабістага складу па старшынстве выкарыстоўваліся выключна назвы пасад, напрыклад, камдыў (камандзір дывізіі), камкор (камандзір корпуса) і г. д.

22 верасня 1935 года ЦВК і СНК СССР уводзяць для ўсіх ваеннаслужачых персанальныя воінскія званні. Пераход да іх ажыццявіўся толькі ўвосень. У снежні 1935 года ўводзяцца знакі адрознення па званнях. Для адрознення званняў з 1935 па 1943 гады выкарыстоўваліся пятліцы. У 1940 годзе ў Чырвонай арміі ўводзяцца генеральскія званні. Ініцыятарам дадзенага новаўвядзення стаў К. Я. Варашылаў. У войску з’явілася званне Маршала, а генеральскія званні былі ўведзеныя замест званняў «камбрыг», «камдзіў», «камкор» і «камандарм». У 1943 годзе ў арміі ўводзяцца пагоны і ўводзіцца ў абарачэнне найменне «афіцэр».

Выхаваўчая праца

У Савецкай арміі, акрамя камандзіраў, за выхаваўчую працу асабістага складу адказвалі намеснікі камандзіра па палітычнай частцы (нампаліты), пазней — намеснікі па выхаваўчай працы. Для правядзення заняткаў па выхаваўчай працы, а таксама для самападрыхтоўкі і адпачынку вайскоўцаў у вольны час у кожнай казарме абсталявалі Ленінскія пакоі, пазней пераназваныя ў пакоі адпачынку.

Зноскі

1. Советская военная энциклопедия — Военное издательство, 1976.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1625513'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19916564'></a>