Мікалай Пятровіч Румянцаў

Мікалай Пятровіч Румянцаў (3 (14) красавіка 1754 — 3 (15) студзеня 1826) — расійскі дзяржаўны дзеяч, які ў гады Напалеонаўскіх войнаў займаў пасаду Міністра замежных спраў Расійскай імперыі  (руск.).

Мікалай Пятровіч Румянцаў
Партрэт М. П. Румянцава пэндзля Дж. Доу
Пасланец Расійскай імперыі пры Германскім саюзе  (руск.) 14 верасня 1781 — 1793 жнівень 1794 — 1795
Манарх	Кацярына II
Папярэднік	Г. К. фон Кейзерлінг  (руск.)
Пераемнік	Іван Вукасавіч
глава Дэпартамента вадзяных камунікацый Расійскай імперыі  (руск.) 21 жніўня 1801 — 18 красавіка 1809
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	Рыгор Рыгоравіч Кушалёў  (руск.)
Пераемнік	Георгій Пятровіч Альдэнбургскі  (руск.)
Міністр хлеба і зямель Расійскай імперыі 1802 — 1808
Манарх	Аляксандр I
Міністр замежных спраў Расійскай імперыі  (руск.) 12 лютага 1808 — 1 жніўня 1814
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	Андрэй Якаўлевіч Будберг
Пераемнік	Іаан Кападзістрыя
1-ы Старшыня Камітэта міністраў Расійскай імперыі  (руск.) 1810 — 1812
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	пастаяннага старшыні не было
Пераемнік	Мікалай Іванавіч Салтыкоў  (руск.)
Нараджэнне	3 (14) красавіка 1754 Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[1]
Смерць	3 (15) студзеня 1826 (71 год) Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[1]
Месца пахавання	Петрапаўлаўскі сабор
Бацька	Пётр Аляксандравіч Румянцаў-Задунайскі
Маці	Кацярына Міхайлаўна Румянцава[d]
Веравызнанне	праваслаўе
Член у	Баварская акадэмія навук
Адукацыя	Лейдэнскі ўніверсітэт
Аўтограф
Ваенная служба
Гады службы	1762—1774
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Род войскаў	армія
Званне	камер-юнкер
Узнагароды	Ордэн Святога Андрэя Першазванага Ордэн Святога Аляксандра Неўскага Кавалер ордэна Серафімаў
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Румянцаў.

Вядомы таксама як мецэнат, калекцыянер, заснавальнік Румянцаўскага музея  (руск.), заступнік першага рускага кругасветнага плавання  (руск.). Ганаровы член Імператарскай Расійскай акадэміі (1819). Сын военачальніка Пятра Аляксандравіча Румянцава.

Біяграфія

• 1762—1774 — ваенная служба.
• 1774—1801 — на грамадзянскай службе, у дзяржаўных установах. 24 лістапада 1792 года ўзнагароджаны ордэнам Св. Аляксандра Неўскага.
• З 1798 года ўзначаліў Дэпартамент водных камунікацый. Дэпартамент у 1809 годзе быў пашыраны і перайменаваны ва Упраўленне вадзянымі і сухапутнымі зносінамі. Адным з поспехаў Румянцава на гэтай пасадзе лічыцца будаўніцтва Марыінскай воднай сістэмы  (руск.) (адкрыта ў 1810) ^[2].
• 1802—1808 — Міністр хлеба і зямель.
• 1807—1814 — Міністр замежных спраў. 15 верасня 1812 г. узнагароджаны шведскім Ордэнам Серафімаў.
• 1808—1810 — Намеснік старшыні Дзяржаўнага савета.
• З 1809 — Дзяржаўны канцлер. Перакананы франкафіл, прыхільнік дружалюбных адносін з Напалеонам. Пасля нападу Францыі на Расію яго (у ліпені 1812) разбіў паралюш.
• 1810—1812 — Старшыня Дзяржаўнага савета.
• Пасля 1814 г. у адстаўцы.
• 18 (30) студзеня 1819 абраны ганаровым членам Імператарскай Расійскай акадэміі.

Памёр у Санкт-Пецярбургу. Пахаваны ў Гомелі, у Петрапаўлаўскім саборы^[3].

У Гомелі ўстаноўлены помнік Мікалаю Румянцаву.

Зноскі

1. Румянцев Николай Петрович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135'></a>
2. Марговенко, Алексей. «Дороги цароў " (руск.). " Урал " (журн.). - 2004. - № 10. Архівавана з першакрыніцы 23 жніўня 2011. Праверана 29 студзеня 2008.
3. Румянцев Николай Петрович (1754-1826) (нявызн.)(недаступная спасылка). Гомельский дворцово-парковый ансамбль (15 верасня 2009). Архівавана з першакрыніцы 3 лістапада 2014. Праверана 8 мая 2012.