Уладзімір Аляксандравіч Чантурыя

Уладзімір Аляксандравіч Чанту́рыя (28 чэрвеня 1923, Баку — 28 лістапада 1988, Мінск) — беларускі архітэктар, гісторык архітэктуры, педагог. Доктар архітэктуры (1965), прафесар (1968). Бацька архітэктара Юрыя Чантурыі.

Уладзімір Аляксандравіч Чантурыя
Дата нараджэння	30 чэрвеня 1923(1923-06-30)
Месца нараджэння	Баку, Бакінскі павет[d], Азербайджанская ССР, Закаўказская Савецкая Федэратыўная Сацыялістычная Рэспубліка, СССР[1]
Дата смерці	28 лістапада 1988(1988-11-28) (65 гадоў)
Месца смерці	Мінск, БССР, СССР
Грамадзянства	БССР
Дзеці	Юрый Уладзіміравіч Чантурыя
Альма-матар	Азербайджанскі індустрыяльны інстытут (1947)
Месца працы	Белдзяржпраект БНТУ
Навуковая ступень	доктар архітэктуры (1965)
Навуковае званне	прафесар
Партыя	КПСС
Член у	Беларускі саюз архітэктараў
Прэміі
Узнагароды	Грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР (1985)

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Чантурыя.

Біяграфія

Скончыў у 1947 годзе Азербайджанскі індустрыяльны інстытут. У 1947—1949 у інстытуце «Белдзяржпраект» у Мінску, АН БССР, з 1953 выкладчык БПІ, з 1969 загадчык кафедры тэорыі і гісторыі архітэктуры. Член КПСС з 1953 года^[2].

Навуковая дзейнасць

Аўтар навуковых прац, прысвечаных даследаванню і прапагандзе архітэктурнай спадчыны Беларусі, у т.л.: «Архітэктура Беларусі канца XVIII — пачатку XIX ст.» (Мінск, 1962), «Гісторыя архітэктуры Беларусі, дакастрычніцкі перыяд» (Мінск, 1969), падручнік для ВНУ «Гісторыя архітэктуры Беларусі» (Мінск, 1977), «Беларускі экватар» (Мінск, 1981, у суаўтарстве), «Архітэктурныя помнікі Беларусі» (Мінск, 1982), «Атлас помнікаў архітэктуры і мемарыяльных комплексаў Беларусі» (Мінск, 1983, у суаўтарстве), «Помнікі архітэктуры і горадабудаўніцтва Беларусі» (Мінск, 1986), «З гісторыі беларускай архітэктуры» — у кнізе «Навука і чалавецтва» (Масква, 1966), «Архітэктура канца XVIII — пачатку XIX ст.» — у кнізе «Усеагульная гісторыя архітэктуры» (Масква, 1968)^[2].

Кіраваў абмерамі помнікаў беларускай архітэктуры (1954—1970) і абследаваннем гістарычных гарадоў БССР (1970—1982). Удзельнічаў у стварэнні ПДП гістарычных цэнтраў Гродна (1970) і Віцебска (1972)^[2].

Узнагароды

Узнагароджаны медалямі, Граматай Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР (1985). Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1980)^[2] за кнігу «Гісторыя архітэктуры Беларусі» (дакастрычніцкі перыяд, 2-е выд., 1977).

Творы

• Архитектура Белоруссии конца XVIII — начала XIX века. Мн., 1962;
• Архитектура конца XVIII — начала XIX вв. // Всеобщая история архитектуры. М., 1968. Т. 6;
• Из истории белорусского зодчества // Наука и человечество. М., 1977;
• Архитектурные памятники Белоруссии. Мн., 1982;
• Атлас памятников архитектуры и мемориальных комплексов Белоруссии. Мн., 1983;
• История архитектуры Белоруссии. Т. 1 (Дооктябрьский период). 3 изд. Мн., 1985;
• Белоруссия, Литва, Латвия, Эстония. М., 1986 (у сааўт.);
• Памятники архитектуры и градостроительства Белоруссии. Мн., 1986;
• Белорусский «экватор». 2 изд. Мн., 1988 (у сааўт.).

Зноскі

1. Czech National Authority Database Праверана 8 чэрвеня 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
2. Чантурия Владимир Александрович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

Літаратура

• Чантурия Владимир Александрович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
• Чантурыя Уладзімір Аляксандравіч // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік / Беларус. Энцыкл.; Рэкал.: А. А. Воінаў і інш. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-85700-078-5.
• Чантурыя Уладзімір Аляксандравіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17. — С. 215.
• Воинов А. П., Воинов А. А. Устремленность // Стр-во и архитектура Белоруссии. 1983. № 3. (руск.)