Другакананічныя кнігі (грэч. Δευτεροκανονικά Βιβλία) — азначэнне шэрагу кніг Старога Запавету, арігінальны яўрэйскі тэкст якіх не быў вядомы пры складанні біблейскага канону, бо не збярогся, але яны былі ўключаны ў Септуагінту. У праваслаўі гэтыя кнігі ўключаюцца ў склад Святога Пісьма, уважаюцца карыснымі для чытання, але пазначаюцца зорачкай і называюцца «некананічнымі». У каталіцызме іх аўтарытэт лічыцца роўным з першакананічнымі (г. зн. астатнімі, якія маюць яўрэйскі арыгінал), за выключэннем Другой і Трэцяй кніг Ездры і Трэцяй кнігі Макавеяў, якія аднесены да апокрыфаў. У пратэстантызме і іўдаізме лічацца апокрыфамі.
Падзел на протакананічныя (г. зн. аднесеныя да канону першымі) і другакананічныя (г. зн. аднесеныя да канону другімі) упершыню быў зроблены Сікстам Сіенскім у 1566 годзе на Трыдэнцкім саборы і пазней быў выкладзены ім у працы Bibliotheca Sancta.
- дадаткі да Кнігі Эсфір (1:1, 3:13, 4:17, 5:1-2, 8:12, 10:3)
- малітва Манасіі ў канцы Другой кнігі летапісаў (36:24)
- апошні псалом (Псалтыр 151)
- малітва Азарыі і песня трох хлопчыкаў (Кніга прарока Данііла 3:24-90)
- аповесць пра Сусанну (Кніга прарока Данііла 13)
- гісторыя пра Віла і Дракона (Кніга прарока Данііла 14) [1]
- Біблейскі канон
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
