цар маскоўскі (1645-1676) From Wikipedia, the free encyclopedia
Аляксей Міхайлавіч Цішайшы (19 (29) сакавіка 1629, Масква,-29 студзеня (8 лютага) 1676, Масква) — другі цар Маскоўскай дзяржавы з дынастыі Раманавых (з 1645 г.), сын Міхаіла Фёдаравіча[10].
Да пяцігадовага ўзросту малады царэвіч Аляксей заставаўся на апецы ў царскай «маці». З пяці гадоў пад наглядам Б. І. Марозава пачаў вучыцца грамаце па буквару, затым прыступіў да чытання Часоўніка, Псалтыры і Дзеянняў Св. Апосталаў, у сем гадоў пачаў навучацца пісьму, а ў дзевяць — царкоўным спевам. З цягам часу ў дзіцяці (11—12 гадоў) склалася маленькая бібліятэка; з кніг, яму якія належалі, згадваюцца, паміж іншым, Лексікон і граматыка, выдадзеныя ў Літве, а таксама Касмаграфія. У ліку прадметаў «дзіцячай пацехі» будучага цара сустракаюцца: конь і дзіцячыя латы «нямецкай справы», музычныя прылады, нямецкія карты і «друкаваныя лісты» (малюначкі). Такім чынам, нараўне з ранейшымі адукацыйнымі сродкамі, прыкметны і новаўвядзенні, якія зроблены былі не без прамога ўплыву Б. І. Марозава. Апошні, як вядома, апрануў у першы раз маладога цара з братам і іншымі дзецьмі ў нямецкую вопратку. На 14-м года царэвіча ўрачыста «абвясцілі» народу, а 16-ці гадоў ён, пазбавіўшыся бацькі і маці, уступіў на прастол маскоўскі.
З уступленнем на пасад цар Аляксей сустрэўся з цэлым шэрагам трывожных пытанняў, якія хвалявалі старажытнарускае жыццё XVII стагоддзі. Занадта мала падрыхтаваны да вырашэння такога роду пытанняў, ён першапачаткова падпарадкаваўся ўплыву свайго дзядзькі Б. І. Марозава, але неўзабаве і сам стаў прымаць самастойны ўдзел у справах. У гэтай дзейнасці канчаткова склаліся асноўныя рысы яго характару. Самадзяржаўны рускі цар, судзячы па яго ўласным лістам, водгукам замежнікаў (Мейерберга, Колінза, Рэйтэнфельса, Лізека) і адносінам яго да прыбліжаных, валодаў выдатна мяккім, лагодным характарам, быў, па словах г. Каташыхіна, «значна ціхім». Духоўная атмасфера, сярод якой жыл цар Аляксей, яго выхаванне, характар і чытанне царкоўных кніг развілі ў ім рэлігійнасць. Па панядзелках, серадам і пятніцам цар ва ўсе пасты нічога не піў і не еў і наогул быў дбайным выканаўцам царкоўных абрадаў. Да шанавання знешняга абраду далучалася і ўнутранае рэлігійнае пачуццё, якое развівала ў цара Аляксея хрысціянская пакора. «А мне грэшнаму, — піша ён, — тутэйшы гонар, аки прах». Царская лагоднасць і пакора часам, аднак, змяняліся кароткачасовымі выбліскамі гневу. Аднойчы цар, якому пускаў кроў нямецкі «дохтур», загадаў баярам выпрабаваць тое ж сродак. Р. Стрэшнеў не пагадзіўся. Цар Аляксей уласнаручна «змірыў» старога, але затым не ведаў, якімі падарункамі яго залагодзіць.
Наогул цар умеў адклікацца на чужое гора і радасць; выдатныя ў гэтым дачыненні яго лісты да А. Ордзіна-Нашчокіна і князя Н. Адаеўскага. Мала цёмных бакоў можна адзначыць у характары цара Аляксея. Ён валодаў хутчэй сузіральнай, пасіўнай, а не практычнай, актыўнай натурай. Ён стаяў на раздарожжы паміж двума кірункамі, старорусским і заходніцкім, пагаджаў іх у сваім светапоглядзе, але не аддаваўся ні таму, ні іншаму са гарачай энергіяй Пятра. Цар быў не толькі разумным, але і адукаваным чалавекам свайго стагоддзя. Ён шмат чытаў, пісаў лісты, склаў «Уложение сокольничья пути», спрабаваў пісаць свае ўспаміны аб польскай вайне, практыкаваўся ў версіфікацыі. Ён быў чалавекам парадку па перавазе; «справе час і пацесе гадзіна» (гэта значыць усяму свой час) — пісаў ён; або: «без чыну жа ўсякая рэч не зацвердзіцца і не ўмацуецца».
Малады цар моцна падпарадкаваўся ўплыву Барыса Марозава. Задумаўшы ажаніцца, ён у 1647 г. вылучыў сабе ў жонкі дачку Рафа Всеволожского, але адмовіўся ад свайго выбару дзякуючы інтрыгам, у якія, верагодна, замяшаны быў сам Марозаў. У 1648 годзе, 16 студзеня, цар уступіў у шлюб з Мар'яй Іллінічнай Міласлаўскай; неўзабаве за тым Марозаў ажаніўся з сястрой яе Ганнай. Такім чынам Б. І. Марозаў і цесць яго Д. І. Міласлаўскі набылі першаснае значэнне пры двары. Дагэтуль, аднак, ужо ясна выявіліся вынікі дрэннага ўнутранага кіравання Б. І. Марозава. Царскім указам і баярскім прысудам 7 лютага 1646 г. усталявана была нова мыта на соль. Гэтая мыта замяніла не толькі ранейшую саляную мыту, але і ямскія і стралецкія грошы; яна пераўзыходзіла рыначны кошт солі — галоўнага прадмета спажывання — прыблізна ў 1⅓ раза і выклікала моцную незадаволенасць з боку насельніцтва. Да гэтага далучыліся злоўжыванні І. Д. Міласлаўскага і гаворка аб прыхільнасці цара да замежных звычаяў. Усе гэтыя чыннікі выклікалі народны бунт (Саляны бунт) у Маскве і беспарадкі ў іншых гарадах; 25-га мая 1648 г. народ стаў патрабаваць у цара выдачы Б. Марозава, затым разрабаваў яго хату і забіў акольнічага Пляшчэева і думнага дзяка Чыстага. Цар паспяшаўся таемна адправіць Б. І. Марозава ў Кірыла-Белазерскі манастыр, а народу выдаў акольнічага Траханіотава. Новая мыта на соль скасавана была ў тым жа годзе. Пасля таго, як народнае хваляванне затухла, Марозаў вярнуўся да двара, але не меў галоўнага значэнні ў кіраванні.
Узмацняў цэнтралізацыю ўлады, для чаго ўтварыў мноства новых прыказаў, у тым ліку Прыказ тайных спраў, сцвярджаў абсалютысцкую сістэму кіравання дзяржавай, неабмежаванасць улады манарха. Пры ім была рэарганізавана і даведзеная да надзвычай вялізнай колькасці армія. Амаль усё цараванне Аляксея Міхайлавіча Маскоўская дзяржава вяла войны, далучала новыя тэрыторыі, актыўна каланізавала Сібір і Далёкі Усход. Цару давялося душыць шматлікія паўстанні ў сваёй дзяржаве — у 1648 і 1662 гг[10]. у Маскве, у 1650 — у Пскове і Ноўгарадзе, у 1670—1671 — сялянскую вайну пад кіраўніцтвам Сцяпана Разіна[10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.jpg)
