Iван Альгімонтавіч Гальшанскі, у хрышчэнні Пётр (зг. з 1379 — 1401) — вялікалітоўскі арыстакрат, найбліжэйшы радца вялікага князя літоўскага Вітаўта[1]. Фактычны пачынальнік роду князёў Гальшанскіх.
| Iван Альгімонтавіч Гальшанскі | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 «Гіпацэнтаўр» | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Скіргайла | ||||||
| Пераемнік | Іван Барысавіч | ||||||
| Нараджэнне | невядома | ||||||
| Смерць | 1401 | ||||||
| Род | Гальшанскія | ||||||
| Бацька | Альгімонт Гальшанскі | ||||||
| Жонка | Агрыпіна Святаславаўна | ||||||
| Дзеці | гл. тэкст | ||||||
| Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Біяграфія
Сын князя Альгімонта з Гальшан. Актыўны прыхільнік Вітаўта[1] ў час яго барацьбы за велікакняжацкую ўладу, двойчы суправаджаў яго ў эміграцыю ў Прусію. Першы раз гэта адбылося ў 1382 годзе, калі Вітаўт уцёк з вязніцы Ягайлы, за што апошні канфіскаваў землі Івана. Тым не менш, некалькімі гадамі пазней Іван падарыў Ягайлу залаты пояс і атрымаў свае дамены наўзамен. Другі раз Іван суправаджаў Вітаўта ў выгнанні ў 1390 годзе пад час літоўскай грамадзянскай вайны 1389—1392 гадоў.
У 1390 годзе ўзначальваў пасольства, што адвозіла ў Маскву дачку Вітаўта Соф’ю, нявесту вялікага князя маскоўскага Васіля Дзмітрыевіча[1]. Набыццё такога саюзніка для Вітаўта на ўсходзе прымусіла Ягайлу пайсці на перамовы і падпісаць у 1392 годзе Востраўскае пагадненне.
3 1392 года адзін з набліжаных Вітаўта, уваходзіў у велікакняжацкую раду. 3 1396 — намеснік у Кіеве[1]. Атрымаў ад Вітаўта вялікія воласці Глуск і Парэчча на Пцічы, Дубровіцкае княства на Гарыні (цяпер Украіна).
Будучы каталіком, заснаваў кіеўскую дыяцэзію лацінскага абраду[2].
Пра высокае становішча Івана Гальшанскага ў Вялікім Княстве Літоўскім сведчыць яго месца сярод сведкаў Салінскага дагавора 1398 года і Віленска-Радамскай уніі[1].
Апошні раз згадваецца ў 1402 годзе, лічыцца, што памёр у тым жа годзе.
Сям’я
Быў жанаты з Агрыпінай (1350/2 — ?), дачкой смаленскага князя Святаслава Іванавіча і сястрой Ганны, жонкі вялікага князя Вітаўта[3].
Дзеці:
- Аляксандр Нялюб (каля 1364/6 — пасля 1406)[3];
- Барыс (каля 1368—1399)[3];
- Сямён Люты (каля 1370—1433) — намеснік у Ноўгарадзе Вялікім[2] у 1422 годзе;
- Міхаіл (каля 1372—1433) — намеснік кіеўскі[2];
- Андрэй (каля 1374 — ?);
- Юліянія (1375—1448), у шлюбе 1) з князем карачаўскім Iванам Мсціславічам Хоцетам, 2) з 1418 з вялікім князем літоўскім Вітаўтам[3];
- Ганна, паводле адной з версій, была ў шлюбе з мазавецкім князем Баляславам III[3], але імаверным лічыцца, што Баляслаў быў жанаты з Ганнай Фёдараўнай, дачкой князя Фёдара Альгердавіча і ўнучкай вялікага князя Альгерда.
Заўвагі
Зноскі
- Гольшанские // Иван // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 157. — 737 с.
- Tęgowski J. Przodkowie Zofii Holszańskiej, czwartej żony Władysława Jagiełły // Genealogia. Studia i materiały historyczne. 8, 1996. S. 27-45.
- Князья Гольшанские (Ольшанские). Генеалогия русской знати. Архівавана з першакрыніцы 16 красавіка 2012. Праверана 4 студзеня 2010.
Літаратура
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.