Іван Іванавіч Зарубін

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Зарубін.

Іван Іванавіч Зарубін (12 жніўня 1822 – 25 студзеня 1902) — інжынер-механік, начальнік Іжорскага Адміралцейскага завода, першы ў Расіі узнагароджаны ордэнам Узыходзячага Сонца, генерал-лейтэнант.

Іван Іванавіч Зарубін
Род дзейнасці	інжынер-механік
Дата нараджэння	12 (24) жніўня 1822
Дата смерці	14 (27) студзеня 1902 (79 гадоў)
Месца пахавання	Новадзявочыя могілкі ў Санкт-Пецярбургу
Грамадзянства	Расійская імперыя
Альма-матар	Вышэйшае ваенна-марское інжынернае вучылішча імя Ф. Э. Дзяржынскага[d]
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Узнагароды і прэміі

Біяграфія

Зарубін Іван Іванавіч нарадзіўся 12 жніўня 1822 года.

З 1844 года праходзіў службу на Балтыйскім флоце ў якасці карабельнага інжынера на фрэгатах «Камчатка», «Багатыр» і параходах «Хуткі», «Александрыя», «Грымучая».

У 1850 годзе ўзведзены ў падпаручнікі корпуса карабельных інжынераў.

У 1852—1854 гадах у складзе экспедыцыі віцэ-адмірала Я. В. Пуцяціна ўдзельнічаў у далёкім плаванні атрада караблёў Балтыйскага флоту з Кранштата праз Атлантычны, Індыйскі, Ціхі акіяны да берагоў Японіі.

У 1853—1854 гадах у складзе экіпажа шхуны «Усход» удзельнічаў у вопісу заходняга ўзбярэжжа Сахаліна, абследаванні Татарскага праліва і Амурскага лімана.

У 1854 годзе экіпаж фрэгата «Палада» назваў імем І. І. Зарубіна мыс на паўднёвым ускрайку паўвострава заліва Пас’ета ў Японскім моры. У 1863 годзе экспедыцыяй падпалкоўніка В. М. Бабкіна мыс быў перайменаваны і стаў называцца мысам Слычкова, па прозвішчы лейтэнанта П. А. Слычкова. У 1888 годзе экіпаж карвета «Віцязь» замацаваў імя І. І. Зарубіна за паўвостравам у заліве Пас’ета.^[1]

У 1854 годзе І. І. Зарубін быў узведзены ў паручнікі і сухапутным шляхам праз Сібір вярнуўся ў Кранштат, дзе ў 1855 годзе атрымаў чын штабс-капітана і быў пераведзены ў корпус інжынераў-механікаў.

З 1856 па 1860 гады выконваў абавязкі старэйшага інжынера-механіка лінейнага карабля «Выбарг».

16 мая 1861 года І. І. Зарубін быў прызначаны памочнікам начальніка Адміралцейскіх Іжорскіх заводаў па тэхнічнай частцы. 4 сакавіка 1863 года стаў начальнікам Іжорскіх заводаў і прапрацаваў на гэтай пасадзе да 1872 года.

У 1865 годзе быў узведзены ў падпалкоўнікі і быў камандзіраваны ў Швецыю для вывучэння замежнай вопыту караблебудавання, у 1867 годзе наведаў сусветную выстаўку ў Парыжы.

У 1871 годзе быў камандзіраваны ў Англію для азнаямлення з прыёмамі абкаткі броні, а таксама для праверкі работы галоўных машын і хадавых выпрабаванняў колавай імператарскай яхты «Лівадзія».

З 1872 года выконваў абавязкі флагманскага механіка эскадры Балтыйскага флоту.

У 1881 году быў узведзены ў генерал-маёры.

У 1881 году Зарубін Іван Іванавіч наведаў Японію. 10 жніўня 1881 года яму, аднаму з першых еўрапейцаў і першаму ў Расіі, быў падараваны Яго Вялікасцю Мікада ордэн Узыходзячага сонца^[2].

5 верасня 1890 года ўзведзены ў генерал-лейтэнанты корпуса інжынераў-механікаў з звальненнем са службы.

Памёр 25 студзеня 1902 года. Пахаваны ў Санкт-Пецярбургу.

Памяць

Імем І. І. Зарубіна названы паўвостраў Зарубіна, пасёлак Зарубіна і порт у заліве Пасьета ў Прыморскім краі.

Зноскі

1. Русский берег: Морской топонимический справочник
2. «Полный послужной список Корпуса Инженер Механиков Генерал-Майора Зарубина 1-го» (ЦГАВМФ СССР Фонд 406 опись 3 дело 960 лист 21 (оборотный))

Спасылкі

• 150 гадой Уладзівастоку. Іван Іванавіч Зарубін Архівавана 19 верасня 2021.
• Іван Іванавіч Зарубін
• Зарубін І. І.
• Сшытак дванаццаты. Сшытак Трынаццатага імператара (Мікалая II)