сучасны амерыканскі сатырычны пісьменнік і вольны журналіст From Wikipedia, the free encyclopedia
Ча́рльз Ма́йкл «Ча́к» Пала́нюк, або Паланік (англ.: Charles Michael «Chuck» Palahniuk [ˈpɔːlənɪk];[3] нар. 21 лютага 1962, Паска, Вашынгтон, ЗША) — сучасны амерыканскі сатырычны пісьменнік і вольны журналіст, які жыве ў Портлендзе (Арэгон). Найболей вядомы як аўтар адзначанай мноствам прэмій кнігі «Байцоўскі клуб», па якой у 1999 годзе Дэвідам Фінчэрам быў зняты аднайменны фільм. Мае ўкраінскія карані.
| Чак Паланюк | |
|---|---|
| англ.: Chuck Palahniuk | |
.jpg) | |
| Асабістыя звесткі | |
| Імя пры нараджэнні | Чарлз Майкл Паланік |
| Дата нараджэння | 21 лютага 1962[1][2][…] (62 гады) |
| Месца нараджэння | |
| Грамадзянства | |
| Альма-матар | |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | пісьменнік, раманіст, журналіст, эсэіст, сцэнарыст, пісьменнік навуковай фантастыкі |
| Гады творчасці | з 1996 |
| Кірунак | брудны рэалізм[d] |
| Жанр | мастацкі вымысел[d], мастацкая літаратура, Літаратура жахаў і сатыра |
| Мова твораў | англійская |
| Дэбют | Байцоўскі клуб |
| Прэміі | |
| Подпіс |
 |
| chuckpalahniuk.net (англ.) | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Існуюць розныя варыянты вымаўлення прозвішча «Palahniuk». Сапраўды, на тэрыторыі Украіны, яно вымаўляецца як «Палагню́к», захаваўшы ўсе традыцыі. Пераклад «Байцоўскага клуба» на ўкраінскую мову першапачаткова захаваў прозвішча менавіта як «Палагню́к», дэманструючы ўкраінскасць амерыканскага пісьменніка.
Чак у інтэрв’ю «The Guardian» сказаў, што яго прозвішча варта прамаўляць: Paula-nick (Пала-нік)[4]. На яго афіцыйным вэб-сайце размешчана сямейная легенда, згодна з якой так вымаўляць сваё прозвішча вырашылі яго бабуля і дзядуля Пола (англ.: Paula) і Нік (англ.: Nick), імёны якіх былі сугучныя прозвішчу.
Так шмат Паланікаў выдалілі літары з прозвішча. Мы захавалі ўсе літары, але мы, верагодна, вымаўляем яго горш. Стары свет вымаўляе яго як PAH-la-NYOOK
Арыгінальны тэкст (англ.)So many Palahniuks drop letters from the name. We kept all the letters but we probably say it the worst. The 'Old World' pronunciation is PAH-la-NYOOK
У інтэрв’ю расійскаму выданню «Известия», Чак распавёў такую гісторыю:
Аднойчы бацькі павялі нас на могілкі, дзе пахаваныя нашы дзед і бабка. Да таго часу, пакуль мы з братам і сёстрамі не ўбачылі надмагіллі, мы паняцця не мелі, як звалі нашых бабку і дзеда. У гэты момант — які павінен быць поўны смутку і павагі — мы ўбачылі дзіўнае супадзенне. Мая сям’я заўсёды прамаўляла нашу прозвішча як «Пала-Нік» і аказалася, што так клікалі нашых бабулю і дзядулю. Гэта нас так рассмяшыла (нам тады было ад 7 да 12 гадоў). Паколькі нашы бацькі былі ў некалькіх кроках, бацька прынёс кветкі на магілу, то мы стрымліваліся, як маглі, каб яны нас не пачулі.
Арыгінальны тэкст (руск.)Однажды родители повели нас на кладбище, где похоронены наши дед и бабка. До тех пор пока мы с братом и сестрами не увидели надгробия, мы понятия не имели, как звали наших бабку и деда. В этот момент — который должен быть полон печали и уважения — мы увидели странное совпадение. Моя семья всегда произносила нашу фамилию как "Пола-Ник" и оказалось, что так звали наших бабушку и дедушку. Это нас так рассмешило (нам тогда было от 7 до 12 лет). Поскольку наши родители были в нескольких шагах — отец принес цветы на могилу, то мы сдерживались, как могли, чтобы они нас не услышали.
Нарадзіўся ў Паска, Вашынгтон, у сям’і Кэрал і Фрэда Паланіка і вырас у вагончыку ў горадзе Бербанк. Калі Чаку было 14 гадоў, бацькі разышліся і сталі жыць асобна. Пазней яны развяліся, таму часта пакідалі яго і яшчэ трох братоў з дзядулем і бабуляй па матчынай лініі на іх ранча ва ўсходняй частцы штата Вашынгтон[5]. Дзед Паланіка быў украінцам, які эміграваў у ЗША праз Канаду і застаўся ў Нью-Ёрку ў 1907 годзе. Сам Чак Украіну не наведваў, хоць там жыве яго брат[6]. У 2009 годзе маці Паланіка памерла ад раку[7].
У 1986 года Чак скончыў факультэт журналістыкі Арэгонскага ўніверсітэта ў ЗША. Падчас вучобы ў каледжы працаваў стажорам на Нацыянальным Грамадскім радыё KLCC ў горадзе Юджын, штат Арэгон. Неўзабаве ён пераехаў у Портленд, дзе некаторы час пісаў для мясцовай газеты[8]. Пачаўшы працаваць на кампанію «Freightliner» механікам па дызелям, ён таксама пісаў навучальныя кіраўніцтва па рамонце грузавікоў і займаўся патроху журналісцкай практыкай (праца, да якой ён яшчэ вернецца, нават пасля кар’ернага ўзлёту). Пасля выпадковага наведвання бясплатнага семінара, які праводзіўся арганізацыяй «Landmark Education», Паланік пакінуў працу журналіста ў 1988 годзе[9].
Жадаючы рабіць у сваім жыцці нешта большае, чым звычайную працу, Паланік стаў валанцёрам у прытулку для бяздомных. Пасля гэтага некаторы час працаваў валанцёрам у хоспісе. Ён займаўся перавозкай невылечна хворых людзей на сустрэчы так званых «груп падтрымкі». Пазней гэтая праца знайшла сваё адлюстраванне ў кнізе «Байцоўскі клуб», дзе галоўныя герой і гераіня з мэтай эмацыйнай разрадкі наведваюць менавіта такія групы падтрымкі. Паланік кінуў гэтую працу пасля таго, як памёр адзін з хворых, які стаў яму асабліва блізкім[10].
Ужо дарослым Паланік стаў членам групоўкі «Cacophony Society», прымаў рэгулярны ўдзел у іх мерапрыемствах, уключаючы «Santa Rampage» (грамадская вечарынка з нагоды Каляд, якая ўключае шмат весялосці і алкаголю) у Портлэндзе. Многія сюжэты, апісаныя ў яго кнігах, як мастацкіх, так і дакументальных, натхнёныя яго удзелам у супольнасці. Лічыцца, што Cacophony Society было правобразам «Праекта „Разгром“» у «Байцоўскім клубе».
Паланік пачаў сваю пісьменніцкую кар’еру прыблізна ў 35-гадовым узросце. Паводле таго, што казаў Чак, ён пачаў пісаць пасля наведвання курсаў пісьменніцкага майстэрства, якія вёў Том Спанбауэр, куды ён хадзіў, каб завесці новых сяброў. Спанбауэр моцна паўплываў на мінімалістычны пісьменніцкі стыль Паланіка. Яго першая кніга «Бяссонне: Калі ты жыў тут, то быў ужо дома» так і не была апублікаваная, так як Паланік расчараваўся ў сюжэце (невялікая частка гэтай кнігі была выкарыстаная пазней у «Байцоўскім клубе»). Калі ён паспрабаваў апублікаваць наступны раман «Невідзімкі» (тады ён яшчэ называўся «Маніфест»), выдавец адхіліў яго як занадта абуральны. Гэта прымусіла аўтара зрабіць свай наступны твор «Байцоўскі клуб» яшчэ больш абуральным на злосць выдаўцу[11]. «Байцоўскі клуб» пісаўся ў вольны ад працы час. Спачатку, у 1995 годзе, ён быў апублікаваны ў выглядзе кароткага аповяду ў зборніку «Pursuit of Happiness». Затым Паланік разгарнуў яго ў паўнавартасны раман. Насуперак чаканням, выдавец захацеў яго апублікаваць[12].
Першае выданне кнігі ў цвёрдай вокладцы было даволі паспяховым, яно атрымала станоўчыя водгукі і некалькі ўзнагарод, але, нягледзячы на гэта, ажыятаж даволі хутка спаў. Паланік спрабаваў знайсці літаратурнага агента, але так і не змог гэтага зрабіць да заканчэння публікацыі рамана. Пасля таго, як да рамана праявіў цікавасць Галівуд у асобе студыі «20th Century Fox», Паланік падпісаў кантракт з акцёрам і літаратурным агентам Эдвард Хіберт[13][14][15]. Хіберт пасля выступіў пасярэднікам у падпісанні пагаднення паміж пісьменнікам і кінастудыяй для запуску ў вытворчасць кінаадаптацыі рамана[13]. У 1999 годзе, праз тры гады пасля публікацыі рамана, Дэвід Фінчэр зняў фільм. З пункту гледжання касавых збораў фільм быў правалены, нягледзячы на тое, што ён лідыраваў у ЗША першы тыдзень пракату [16], рэакцыя крытыкаў таксама была неадназначнай, хоць у асноўным і станоўчай[17]. Аднак культавы статус прыйшоў да карціны пасля выхаду на DVD[18][19][20]. Пасля выхаду фільма, кніга тройчы перавыдавалася з мяккімі вокладкамі ў 1999, 2004 гадах (з новым прадмовай аўтара пра поспех экранізацыі) і 2005 годзе (з новым пасляслоўем).
Выпраўленыя і дапоўненыя выданні «Невідзімак» і яго чацвёртага рамана «Ацалелы» былі апублікаваныя ў 1999 годзе, зрабіўшы Паланіка культавай фігурай. Некалькімі гадамі пазней ён стварыў свой першы бэстсэлер па версіі «New York Times»[21] — раман «Удушша». Дзякуючы гэтаму наступныя кнігі аўтара мелі значны поспех. Такім чынам мог арганізаваць проматуры, падчас якіх ён чытаў урыўкі з сваіх новых, яшчэ неапублікаваных твораў.
У 1999 годзе ў жыцці Паланіка адбылася падзея, паўплывала на яго далейшае творчасць: яго бацька Фрэд Паланік пачаў сустракацца з жанчынай па імі Донна Фантэйн, з якой ён пазнаёміўся праз службу шлюбных аб’яваў. Гэтая жанчына адправіла свайго былога бойфрэнда Дэйла Шэклфорда ў турму за згвалтаванне. Шэклфорд пакляўся забіць Фантэйн, як толькі выйдзе з турмы. Чак Паланіка быў упэўнены, што праз службу шлюбных аб’яў Фантэйн шукала «самага моцнага чалавека, якога толькі можна знайсці», каб абараніцца ад Шэклфорда, а бацька Чака адпавядаў дадзенай характарыстыцы[22]. Пасля вызвалення Шэклфорд высачыў Фантэйн і Паланіка-старэйшага да хаты Донны, куды яны вярталіся пасля спаткання, застрэліў абодвух, аднёс іх цела ў дом і падпаліў яго. Увесну 2001 года Дэйла Шэклфорда прызналі вінаватым у падвойным забойстве і прысудзілі да смяротнага пакарання. Пасля гэтых падзей Чак Паланік пачаў працу над кнігай «Калыханка». Сам аўтар сцвярджае, што пісаў гэты раман для таго, каб самому разабрацца: ці заслужыў Шэклфорд смяротны прысуд[23].
Вясной 2003 года Паланік даў інтэрв’ю Карэн Вэлбі карэспандэнту часопіса «Entertainment Weekly». Падчас інтэрв’ю Паланік часта згадваў пра свайго партнёра. Да таго часу многія былі ўпэўненыя, што Паланік жанаты (некаторыя СМІ запэўнівалі, што ў яго ёсць жонка), калі на самай справе ён жыў са сваім хлопцам. Пазней Паланік сцвярджаў, што Вэлбі ўключыла дадзеную інфармацыю ў артыкул без яго згоды. У адказ ён размясціў на сваім вэб-сайце напоўнены абурэннем аўдыёзапіс, у якім толькі пацвердзіў сваю гомасексуальнасць, а таксама ў абразлівых інтанацыях адазваўся аб Вэлбі і яе родных. Аднак трывога Паланіка не мала пад сабой глебы, так як артыкул Вэлбі не раскрываў нічога з яго асабістага жыцця, акрамя таго, што ён не жанаты. Пазней аўдыёзапіс быў выдалены з яго вэб-сайту, з-за чаго некаторыя прыхільнікі вырашылі, што Паланік саромеецца сваёй гомасексуальнасці. Як сказаў Дэніс Відмаер, адміністратар сайта, запіс быў выдалены не з-за таго, што там гаворыцца пра сексуальную арыентацыю пісьменніка, а з-за бесстаронніх выказванняў у адрас Вэлбі. Пасля гэтага пісьменнік змясціў на сваім сайце новы аўдыёзапіс, у якім прасіў сваіх прыхільнікаў не звяртаць увагі на мінулыя падзеі. Ён таксама папрасіў прабачэння за свае паводзіны; прызнаўся, што шкадуе аб зробленым[24]. Зараз Паланік — адкрыты гей і, згодна з біяграфічным нарысам і інтэрв’ю ў The Advocate ў маі 2008 года, разам з партнёрам, імя якога не называецца, жыве ў «старым царкоўным будынку на ўскраіне амерыканскага гарадка Ванкувер»[25][26].
У 2003 годзе ў Паланіка выходзіць новы раман — «Дзённік». У рамках проматура свайго новага твора Паланік прачытаў аўдыторыі невялікі твор «Кішкі» — аповед пра няшчасныя выпадкі падчас мастурбацыі, які потым быў уключаны ў яго кнігу «Прывіды». Гісторыя пачынаецца са слоў аўтара, які б гаварыў сваім слухачам, каб тыя глыбока ўдыхнулі, затрымалі дыханне і не дыхалі на працягу ўсяго аповеду («гісторыя працягваецца да таго часу, пакуль вы можаце не дыхаць»). Паведамлялася, што падчас публічнага чытання 35 чалавек страцілі прытомнасць з-за недахопу паветра з прычыны працяглай затрымкі дыхання (хоць магчыма, большасць з іх, былыя прыхільнікі Паланіка, толькі зрабілі выгляд, што пазбавіліся пачуццяў)[27].
Часопіс «Playboy» апублікаваў гэтыя апавяданні ў сакавіцкім выпуску 2004 года[28]. Акрамя таго, Паланік дазволіў ім апублікаваць яшчэ адну навэлу, але выдаўцам яна падалася занадта рэзкай. У рамках проматура творы «фантастычна выдумкай» летам 2004 года ён зноў чытаў апавяданне «Кішкі», пасля чаго колькасць выпадкаў страты прытомнасці вырасла да 53, а ў наступны раз — да 60 (падчас проматура выдання «Дзённіка» ў мяккай вокладцы). Увосень таго ж года пісьменнік пачаў проматур новага выдання рамана «Прывіды», дзе зноў працягнуў чытаць «Кішкі». Падчас чытання 4 кастрычніка 2004 года ў горадзе Боулдер (Каларада) лік якія страцілі прытомнасць павялічылася да 67 чалавек[29]. Апошняя страта прытомнасці зафіксавана 28 траўня 2007 года ў горадзе Вікторыя (Брытанская Калумбія), дзе пяць чалавек ўпалі ў непрытомнасць, адзін з якіх стукнуўся галавой аб дзверы, спрабуючы пакінуць аўдыторыю. Паланіка, падобна, гэтыя прыпадкі не асоба хвалююць, так як прыхільнікі працягваюць чытаць «Кішкі» і іншыя творы аўтара. У пасляслоўі апошняга выпуску «Зданяў» Паланік напісаў, што за ўвесь час чытання апавядання «Кішкі» адбылося 73 выпадкі страты прытомнасці[30].
Таксама ў 2003 годзе выйшла адна з немастацкіх кніг Паланіка — раман «Уцекачы і валацугі» — аўтабіяграфічны твор. Па структуры гэты раман нагадвае даведнік для турыстаў, які Паланіка прысвячае горадзе Портленд, дзе пісьменнік жыў і працаваў. А ў 2005 годзе выйшаў раман «Прывіды» — раман, які складаецца з некалькіх дзесяткаў асобных гісторый. Падчас проматура гэтага рамана ў 2005 годзе ў Маямі Паланік паведаміў, што «Прывіды» з’яўляюцца апошняй кнігай з «трылогіі жаху», якая ўключае таксама творы «Калыханка» і «Дзённік». Акрамя таго, пісьменнік распавёў, што рыхтуецца да выдання раман «Рэнт: біяграфія Бастэра Кейсі» будзе першым з «навукова-фантастычнай трылогіі». У 2008 годзе Паланік правёў тыдзень на Clarion West Writers Workshop, чытаючы лекцыі для 18 студэнтаў пра метады пісьма і тэорыі белетрыстыкі.
У 2008 годзе выходзіць чарговая экранізацыя рамана Паланіка — фільм «Удушша». Рэжысёрам выступіў Кларк Грэг, да гэтага знаёмы як рэжысёр тэлесерыялаў. Прэм’ера фільма адбылася на кінафестывалі незалежнага кіно «Сандэнс». У гэтым жа годзе Чак Паланік апублікаваў кнігу «Снаф» пра гісторыю порнаактрысы. Кніга апісвае мноства сцэн сексуальнага характару. У 2011 годзе ўлады Турцыі абвінавацілі перакладчыка і выдаўца рамана ў публікацыі матэрыялаў, змест якіх супярэчыць маральным каштоўнасцям турэцкага грамадства[31].
5 мая 2009 года быў упершыню надрукаваны раман «Пігмеі». Сюжэт рамана круціцца вакол 13-гадовага баевіка з таталітарнай краіны, які прыехаў у неназваны штат пад выглядам вучня па абмену. Юны баявік і яго саўдзельнікі рыхтуюць серыю тэрактаў пад назвай «Аперацыя Хаос». Асаблівасцямі рамана сталі цытаты вядомых кіраўнікоў і палітычных дзеячаў (Адольф Гітлер, Іосіф Сталін, Леў Троцкі, Маа Цзэдун, Яган Мост і інш.), Непасрэдна звязаныя з тэмай кіраўніка. Акрамя таго, увесь раман, за выключэннем цытат і простай мовы амерыканцаў, напісаны вельмі своеасаблівай мовай падлетка-замежніка, які валодае вялікім слоўнікавым запасам і пры гэтым паталагічна няздольнага спасцігнуць чужую граматыку.
У 2010 годзе ў ЗША быў выпушчаны раман «Хто ўсё раскажа». Раман распавядае аб двух блізкіх сяброўках, адна з якіх пастаянна засцерагае іншую ад неабдуманых учынках на любоўным фронце, бо тая пастаянна здзяйсняе дурасці[32].
1 верасня 2011 года выдавецтвам «Jonathan Cape», а 18 кастрычніка выдавецтвам «Doubleday» быў выпушчаны раман Паланіка «Праклятыя» [33][34][35]. Паланік сказаў, што раман быў напісаны для таго, каб справіцца з перажываннямі ад смерці яго маці, якая памерла ад раку грудзей у 2009 годзе[36][37]. Твор быў заснаваны на структуры рамана «Are You There God? It's Me, Margaret.» амерыканскай пісьменніцы Джудзі Блюм. Сам аўтар ахарактарызаваў свой раман наступным чынам: «Што калі ў „Уцёкі з Шаўшэнка“ апынецца гераіня „Мілых костак“ і ўсё гэта будзе напісана Джудзі Блюм»[36] ці «Гэта свайго роду вячоркі Клуба „Сняданак“ у пекле». Пасля публікацыі раман быў сустрэты серыяй станоўчых водгукаў[38].
Кнігі Паланіка, папярэднія раману «Калыханка», маюць падобны стыль і асаблівыя рысы. Персанажы з’яўляюцца людзьмі, якія так ці інакш апынуліся не прынятыя грамадствам і часам праяўляюць агрэсію, накіраваную на самазнішчэнне. Кнігі прысвечаны адзінокім людзям, якія шукаюць, да каго б ім прыбіцца. Сам аўтар называе такі стыль «Transgressive fiction.» (бел.: «Трансгрэсіўнай прозай»)[39]. Ва ўсіх сваіх тварэннях Паланіка закранае розныя праблемы грамадства, такія як фетышызм. Але пасля падзей 11 верасня 2001 года, а таксама спрэчак, якія ўзніклі вакол гэтай тэмы, Паланіка пачаў пісаць больш тонка. Пачынаючы з рамана «Калыханка» яго раманы становяцца сатырычнымі гісторыямі жахаў. Але адрозніваючыся сюжэтна ад папярэдніх кніг, яны па-ранейшаму маюць з імі шмат агульнага [40].
Апавяданне ў кнігах Паланіка часта пачынаецца з храналагічнага канца, калі герой кнігі успамінае падзеі, якія папярэднічаюць пачатку. У «Калыханка» аўтар выкарыстоўвае некалькі разнавіднасцяў падачы сюжэту. Паланіка выкарыстоўвае як нармальнае, лінейнае апавяданне, так і апавяданне, якое пачынаецца з храналагічнага канца. Існуюць і выключэнні, «Удушша» і «Дзённік», якія з’яўляюцца больш лінейнымі. Часта ў канцы кніг адбываецца адхіленне галоўнай галіны сюжэту, якое будзе нейкім чынам звязана з храналагічным заканчэннем (што сам Паланіка называе «схаваным зброяй» — «the hidden gun»)[41]. Яго больш лінейныя творы, адрозніваючыся стылем ў пачатку, таксама ў канцы маюць падобныя разгалінавання сюжэту.
Пісьменніцкі стыль Паланіка шмат бярэ ад стыляў такіх пісьменнікаў, як Том Спанбауэр (настаўнік Паланіка ў Портлендзе з 1991 па 1996 гады)[42], Гордан Ліш, Марк Рычард, Дэніс Джонсан, Том Джонс, Брэт Істан Эліс і Эмі Хемпел[42]. Яго называюць мінімалістычным з-за выкарыстання досыць абмежаванага слоўнікавага запасу і кароткіх прапаноў з мэтай зымітаваць аповяд простага чалавека. У адным з інтэрв’ю Паланік сказаў, што яму больш падабаецца пісаць дзеясловамі, чым прыметнікамі. Паўтор вызначаных радкоў у гісторыі (Паланіка называе іх «прыпевамі» — «choruses») з’яўляецца адным з самых прыкметных прыкмет яго стылю, іх можна знайсці амаль у кожнай чале любога яго твора. Паланік таксама кажа пра «прыпевы», якія пераклікаюцца паміж асобнымі раманамі: гэта валошкавы колер і горад Місула (штат Мантана), якія так ці інакш з’яўляюцца ва ўсіх кнігах.
Героі Паланіка часта ўступаюць у філасофскі дыялог (апавядальнік з чытачом ці герой рамана з апавядальнікам), прапаноўваючы мноства тэорый і меркаванняў, часта мізантрапічных або змрочна-абсурдысцкіх, датычна складаных пытанняў, такіх як смерць, этыка, дзяцінства, статус аднаго з бацькоў, сексуальнасць і бажаство. Многія з інтэлектуальных паняццяў у яго раманах паўсталі пад уплывам кантынентальных мысляроў, такіх як Мішэль Фуко і Альбер Камю[43]. Тым не менш, вядомым Паланік стаў дзякуючы свайму цынічнаму і іранічна чорнаму гумару, якім прасякнуты яго творы. Менавіта з-за спалучэння такога пачуцця гумару і дзіўных падзей, вакол якіх будуюцца сюжэтныя лініі (з-за чаго некаторыя чытачы лічаць гэтыя кнігі цяжкімі для чытання), СМІ называюць Паланіка «шокавым пісьменнікам»[44][45][46][47].
Часам, акрамя мастацкіх твораў, Паланік піша і публіцыстычныя. Працуючы вольнанаёмным журналістам у вольны ад пісьменніцкай працы час, ён піша эсэ і рэпартажы на розныя тэмы. Часам ён сам з’яўляецца ўдзельнікам падзей, апісаных у гэтых творах, якія складана паддаюцца літаратурнаму аналізу. Ён таксама бярэ інтэрв’ю ў знакамітасцяў, такіх як, напрыклад, Джульет Льюіс або Мэрылін Мэнсан. Яго публіцыстычныя артыкулы перыядычна публікуюцца ў такіх часопісах і газетах, як Los Angeles Times і Gear. Некаторыя з гэтых твораў апублікаваныя ў яго кнізе «Фантастычней за выдумку». Часам Паланік уключае некаторыя элементы публіцыстыкі ў свае мастацкія творы, тлумачачы гэта жаданнем большага апускання чытача ў кнігу[48].
Сам Паланік і некаторыя крытыкі адзначаюць той факт, што пісьменнік кожнай сваёй кнігай стараецца ўсхваляваць чытачоў, узбурыць іх, імкнучыся апісаць іх уласны вопыт, які яны перажылі або перажываюць ў жыцці. Паланік кіруецца і сваім уласным жыццёвым вопытам, і тымі апавяданнямі, якія ён чуў ад людзей, маючы зносіны з імі. Больш за тое, крытыкі лічаць, што пісьменнік цалкам жыве раманам, знаходзіцца ў яго цэнтры, утвараючы адзінае цэлае са сваімі героямі[44][49]. Паланік таксама не схільны падзяляць высокае і нізкае мастацтва (па яго словах, жахі і парнаграфію ад людзей, якія доўга размаўляюць у Вольва), выкарыстоўваючы і тое, і іншае пры напісанні раманаў, каб комплексна ўздзейнічаць на чытачоў. Пры напісанні рамана Паланіка імкнецца дасягнуць тры мэты: апісаць аспект чалавечага вопыту, аб якім не напіша ніхто з СМІ; прымусіць рэдактара смяяцца; апісаць нешта, неверагоднае і яго, тое, што ён сам ніколі не прачытае сваёй маці або пляменнікам і складана ўяўляе, як будзе чытаць публічна.[44]
Некаторыя крытыкі характарызуюць яго як «шокавага пісьменніка» з-за незвычайнасці адлюстравання сітуацый, да якіх усё ж ставяцца больш з гумарам, чым крытычна, у першую чаргу, з-за учынкаў персанажаў. Таксама часам узнікаюць сумневы ў дарэчнасці публіцыстычных уставак у мастацкія творы, якія з’яўляюцца адным з аргументаў характарыстыкі «шокавага пісьменніка». Паланіка тлумачыць, чаму ён выкарыстоўвае элементы публіцыстыкі, тым, што, па-першае, лічыць такую форму неверагодна лёгкачытальнай, па-другое, такая форма дазваляе паднесці прыдуманую гісторыю нібы на самай справе адбылася, па-трэцяе, гэта дазваляе эксперыментаваць са структурай рамана, ладна скарачаючы яго, калі размяшчалі зусім незвязаныя рэчы побач адзін з адным, не хвалюючыся пры гэтым пра вялікую колькасць шматслоўныя пераходных фраз.
Многія аглядальнікі сцвярджаюць, што творы Паланіка з’яўляюцца нігілістычнымі або схільнымі да нігілізму, тады як сам Паланік запэўнівае, што ён не нігіліст, а рамантык, і яго працы памылкова лічаць такімі, таму што яны нясуць ідэі, у якія большасць проста не верыць. Існуюць думкі пра элементы сексізму ў яго творах [50]. Лора Мілер з сайта Salon.com напісала рэзка адмоўную рэцэнзію на «Дзённік»[51], на што фаны і сам Паланік даволі хутка адрэагавалі ў секцыі карэспандэнцыі сайта Salon[52]. Мілер сцвярджае, што раманы Паланіка напісаны ў фальшывым, прэтэнцыёзным стылі, прапановы абсалютна няскладнай, а некаторыя разумныя рэчы ўжо даўно былі апісаны нашмат лепш іншымі пісьменнікамі. Акрамя таго, яна настойвае, што кнігі пісьменніка напоўнены «полусырым нігілізмам абкуранага школьніка, які толькі што прачытаў Ніцшэ і паслухаў Nine-Inch Nails»[51].
У дадатак некаторыя літаратурныя крытыкі, у прыватнасці Мілер, сцвярджаюць, што пасля «Байцоўскага клуба» творы Паланіка стылістычна вельмі падобныя. Напрыклад, пераказчыкі ў «Байцоўскім клубе», «Удушша» і «Ацалелым» маюць амаль аднолькавыя стылі пісьма і гаворкі, нягледзячы на тое, што належаць яны да розных слаёў насельніцтва (напрыклад, «Байцоўскі клуб» расповяд вядзецца ад асобы прыземлена-мудрага і цынічнага прадстаўніка інтэлектуальнай працы, а гісторыю ацалелага распавядае чалавек, які знаходзіўся тварам у твар да смерці). Агульнымі рысамі ўсіх гэтых трох раманаў з’яўляюцца вельмі кароткія сказы і абзацы, звароту да поп-культуры і тонкія цынічныя вастрыні на тэму статусу кво, балансу і раўнавагі ў сусвеце[51].
Некаторыя рэцэнзенты лічаць, што светы, ствараемыя Паланікам, маюць мала агульнага з тым, у якім жыве большасць яго чытачоў, — свет Паланіка, на іх думку, больш выдасканалены, больш змрочны і шакуючы. У цэлым, адзначаюць крытыкі, творы пісьменніка накіраваныя выключна на новае пакаленне, бо іх бацькоў раманы могуць жахнуцца[45]. Слабым не нервы раманы Паланіка крытыкі таксама не рэкамендуюць, як і тым, хто ўсё занадта блізка прымае да сэрца, бо творы аўтара вельмі з’едлівыя, жорсткія, а часам і абуральныя[47]. Некаторых аглядальнікаў здзіўляе, з якой смяротнай сур’ёзнасцю аўтар апісвае рэчы, якія складана прадставіць у сучасным грамадстве[53].
У 2003 годзе ўдзельнікі афіцыйнага інтэрнэт-сайта Паланіка знялі дакументальны фільм пра яго жыццё, названы «Паштоўкі з будучыні: Дакументальная стужка, прысвечаная Чаку Паланіку»[54]. Афіцыйны фан-сайт «Культ» (англ.: «The Cult»), як яго ўдзельнікі называюць сябе[55], арганізаваў творчую майстэрню, дзе Чак Паланік вучыць усіх тонкасцям кнігапісання. Штомесяц Паланік публікуе эсэ пра метады працы пісьменніка і адказвае на пытанні пра іх на працягу ўсяго наступнага месяца. Ён збіраецца скампанаваць іх усе ў кнігу, прысвечаную мінімалістычнаму стылю пісьма[56]. У адным з інтэрв’ю Паланік сказаў наступнае: «Я стараюся не думаць аб чаканнях маіх прыхільнікаў, і, працуючы над новым раманам, я не спрабую спадабацца ім. Я праводжу велізарная колькасць часу, не маючы зносіны з гэтымі людзьмі. Я не маю ніякага кантролю над тым, як буду успрыняты імі, таму імкнуся засяродзіцца на тым, чым магу кіраваць, — гэта значыць на наступным рамане[44]».
Паланік таксама спрабуе адказваць на ўсе лісты, што паступаюць ад яго прыхільнікаў. Часам ён дасылае дзіўныя падарункі (пластыкавыя рукі, дыядэмы каралеў школьных баляў і маскі) разам са сваімі адказамі. Часам ён дорыць іх прыхільнікам на чытаннях сваіх кніг, часта ў якасці прызоў за зададзеныя пытанні. Падпісваючы на гэтых чытаннях кнігі, ён таксама ставіць на іх гумарыстычныя выданні, змест якіх звязаны з утрыманнем кніг (напрыклад, выданне «Уласнасць клінікі доктара Б. Алекзандера па змене полу» на экзэмпляры «Невідзімак»)[57].
Англійская група Fightstar пераназвала сваю песню «Out Swimming in the Flood» (прысвечаную цунамі, якое адбылося падчас землятрусу ў Індыйскім акіяне ў 2004 годзе) на «Palahniuk’s Laughter»[58]. Ім здалося, што яго аўтарская тэорыя закадравага смеху, запісанага ў 1950-х гадах, з’яўляецца цікавай тэмай. Некаторыя з музычных кампазіцый альбома «A Fever You Can not Sweat Out» гурта Panic! at the Disco цытуюць і спасылаюцца на творы Паланіка[59][60].
| Год | Тып | Беларуская назва | Арыгінальная назва |
|---|---|---|---|
| 1996 | раман | Байцоўскі клуб | Fight Club |
| 1999 | раман | Ацалелы | Survivor |
| 1999 | раман | Невідзімкі | Invisible Monsters |
| 2001 | раман | Удушша | Choke |
| 2002 | раман | Калыханка | Lullaby |
| 2003 | дак. проза | Уцекачы і валацугі | Fugitives and Refugees: A Walk in Portland, Oregon |
| 2003 | раман | Дзённік | Diary |
| 2004 | дак. проза | Блытаней выдумкі | Stranger Than Fiction |
| 2005 | раман | Прывіды | Haunted |
| 2007 | раман | Рэнт: біяграфія Бастэра Кейсі | Rant |
| 2008 | раман | Снаф | Snuff |
| 2009 | раман | Пігмей | Pygmy |
| 2010 | раман | Хто ўсё раскажа | Tell All |
| 2011 | раман | Праклятыя | Damned |
| 2012 | раман | Невідзімкі Remix | Invisible Monsters Remix |
| 2013 | раман | Асуджаны | Doomed |
| 2014 | раман | Да самых кончыкаў | Beautiful You |
| 2015 | зборнік апавяданняў | Ствары нешта | Make Something Up |
| 2016 | графічны раман | Байцоўскі клуб 2 | Fight Club 2 |
| 2016 | зборнік апавяданняў | Спадчына | Bait |
| 2018 | раман | Пазыковы дзень | Adjustment Day |
| 2018 | графічны раман | Байцоўскі клуб 3 | Fight Club 3 |
| Год | Назва | Узнагарода | Катэгорыя | Вынік |
|---|---|---|---|---|
| 1997 | «Байцоўскі клуб» | «Pacific Northwest Booksellers Association Award» | «Лепшая кніга»[61] | Перамога |
| «Oregon Book Award» | «Лепшы раман»[62] | Перамога | ||
| 1999 | «Ацалелы» | «Oregon Book Award» | «Лепшы раман»[62] | Намінацыя |
| 2002 | «Калыханка» | «Bram Stoker Award» | «Лепшы раман»[63] | Намінацыя |
| 2003 | «Калыханка» | «Pacific Northwest Booksellers Association Award» | «Лепшая кніга»[64] | Перамога |
| 2005 | «Прывіды» | «Bram Stoker Award» | «Лепшы раман»[65] | Намінацыя |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
