Саркафаг Людавізі

Саркафаг Людавізі, або Вялікі саркафаг Людавізі (італ.: Sarcofago Grande Ludovisi) — датаваны прыблізна 250—260 гадамі старажытнарымскі саркафаг^[it], выяўлены ў пахаванні каля Тыбурцінскай брамы Рыма, у сувязі з чым вядомы таксама як Via Tiburtina Sarcophagus. Саркафаг вядомы сваёй шчыльнай і некласічнай кампазіцыяй, утворанай скурчанымі і высока эмацыйнымі фігурамі рымлян і готаў і з'яўляецца прыкладам кірунку ў рымскім мастацтве, тыповым для III стагоддзя. Выяўлены ў 1621 годзе і названы ў гонар яго першага сучаснага ўладальніка кардынала Л. Людавізі, саркафаг у наш час захоўваецца ў Палацца Альтэмпс, які з'яўляецца часткай Нацыянальнага музея Рыма.

Панэль саркафага Людавізі
невядома[1]
Саркафаг Людавізі. каля 250[1]
Матэрыял	мармур
Тэхніка	рэльеф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Даны саркафаг з'яўляецца познім прадстаўніком з групы прыкладна 25 познерымскіх ваенных саркафагаў, іншыя з якіх датаваны прыкладна 170—210 гадамі, вырабленых у Рыме і, у некаторых выпадках, у Афінах. Яны ўзыходзяць да эліністычных помнікаў малаазійскага Пергама, якія адлюстроўваюць перамогі пергамцаў над галамі, і меркавана былі ўсе прызначаны для военачальнікаў. Найбольш вядомым прадстаўніком гэтай групы твораў мастацтва з'яўляецца саркафаг Партанача^[it].

Вышыня мармурнага саркафага складае 153 см. Яго паверхня цалкам пакрыта гарэльефными фігурамі. Вечка саркафага, разбітая ў 1945 годзе ў Майнцы, адлюстроўвае варварскіх дзяцей, якія перадаюцца рымлянам меркавана іх бацькамі. Цэнтральнай фігурай на асабовай панэлі з'яўляецца конны рымскі военачальнік, які, магчыма, прадстаўляе нябожчыка. Яго твар спакойны, а жэст, які складана інтэрпрэтаваць, можа азначаць развітанне. X-падобны знак на яго лбу інтэрпрэтуюць як крыж, які атрымліваецца звернутымі на містэрыях Мітры як знак ласкі бога Мітры, папулярнага сярод рымскіх салдатаў. Virtus, якая дэманструецца вершнікам, можа азначаць прыжыццёвую доблесць на поле бою, аднак разам са знакам паказвае на перамогу над смерцю.

Фігуру часам атаясамляюць з сынам імператара Дэцыя Гастыліянам, чыё самастойнае недоўгачасовае кіраванне ў 251 годзе пачалося пасля гібелі бацькі і старэйшага брата ў бітве з готамі, стаўшы першымі рымскімі імператарамі, якія загінулі ад рук чужакоў. У адрозненне ад іх, Гастыліян памёр ад чумы.

Зноскі

1. Make Lists, Not War — 2013.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q97309629'></a>

Літаратура

• Ernst Künzl: Ein Traum von Imperium: Der Sarkophag Ludovisi — Grabmal eines Feldherrn Roms. Schnell & Steiner, Regensburg 2010, ISBN 3-7954-2225-6.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Саркафаг Людавізі