Канферэнцыя ў Сан-Рэма (1920)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Канферэнцыя ў Сан-Рэма — паседжанне Вярхоўнага савета дзяржаў Антанты і якія далучыліся да іх дзяржаў, што адбылося пасля Першай сусветнай вайны 19 — 26 красавіка 1920 года ў горадзе Сан-Рэма (Італія). У канферэнцыі прынялі ўдзел прэм'ер-міністр Вялікабрытаніі Д. Лойд Джордж і міністр замежных спраў лорд Керзон, які замяніў на гэтым пасадзе А. Бальфура[1], прэм'ер-міністр Францыі А. Мільеран, прэм'ер-міністр Італіі Ф. Ніці. Японія была прадстаўлена паслом К. Мацуі. Амерыканскі прадстаўнік, пасол у Рыме, Джонсан, прыбыў на канферэнцыю ў якасці назіральніка. У абмеркаванні пытанняў, якія закраналі інтарэсы Грэцыі і Бельгіі, бралі ўдзел прадстаўнікі гэтых краін.
Канферэнцыя вызначыла размеркаванне мандатаў класа «А» Лігі Нацый па кіраванні тэрыторый былой Асманскай імперыі на Блізкім Усходзе. Дакладныя межы ўсіх тэрыторый засталіся нявызначанымі. Меркавалася, што яны «будуць вызначаны асноўнымі саюзнымі дзяржавамі і прадстаўлены на зацвярджэнне Лізе Нацый»[2], але на працягу наступных 4 гадоў гэтага не адбылося. Рашэнні канферэнцыі былі ўключаны ў Сеўрскі мірны дагавор 1920 года, які застаўся нерэалізаваным (раздзел VII, арт. 94-97)[3], але з прычыны таго, што Турцыя яго адхіліла, яны былі канчаткова зацверджаны Саветам Лігі Нацый толькі 24 ліпеня 1922[4][5][6] да прыняцця Лазанскага дагавора 1923 года.
Акрамя таго, на канферэнцыі разглядаліся пытанні пра выкананне Германіяй ваенных артыкулаў Версальскага мірнага дагавора 1919 года і пра пазіцыю саюзнікаў у адносінах да Савецкай Расіі.