Каледонская складкавасць
From Wikipedia, the free encyclopedia
Каледонская складкавасць, таксама калядонскі тэктагенез[1] — эпоха тэктагенезу ў канцы ранняга — пачатку сярэдняга палеазою, што папярэднічала герцынскай складкавасці.
Тэрмін уведзены французскім геолагам М. Бертранам у 1887 годзе. Да класічных каледонскіх структур адносяцца Брытанскія астравы, Скандынаўскія горы, Паўночная і Усходняя Грэнландыя. Таксама каледонскія структуры развітыя ў Цэнтральным Казахстане (заходняя частка), Паўночным Цянь-Шані, Паўднёва-Усходнім Кітаі, Усходняй Аўстраліі; уваходзіць у фундамент Заходне-Сібірскай і Заходне-Еўрапейскай маладых платформаў. Вялікае значэнне каледонская складкавасць мела ў развіцці Кардыльераў, асабліва Паўднёвай Амерыкі, Паўночных Апалачаў і інш. Найбольш характэрнымі для каледонскай складкавасці з'яўляюцца структурная няўзгодненасць на ніжняй мяжы сілуру або дэвону і намнажэнне магутнай тоўшчы чырванаколерных кантынентальных адкладаў (маласы).