Сэрвэт Жэнэва

«Сэрвэ́т» (па-француску: Servette) — швайцарскі футбольны клюб з гораду Жэнэвы. Заснаваны ў 1890 годзе. 17-разовы чэмпіён Швайцарыі, 8-разовы ўладальнік Кубка Швайцарыі. Назва клюбу паходзіць ад назвы аднаго з раёнаў Жэнэвы. Галоўнымі супернікамі каманды лічацца «Лязана» і «Сіён».

Сэрвэт
Поўная назва	Association du Servette Football Club
Заснаваны	20 сакавіка 1890
Горад	Жэнэва, Швайцарыя
Стадыён	Стад-дэ-Жэнэва Умяшчальнасьць: 30 084
Галоўны трэнэр	Томас Гэбэрлі[d][1]
Чэмпіянат	Супэрліга
· 2023—2024	3 месца
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы servettefc.ch (фр.)​ (ням.)

Гісторыя

Зараджэньне

Першы чэмпіёнскі склад «Сэрвэту» сэзону 1906—1907 гадоў.

Рэгбійны клюб «Сэрвэт» быў заснаваны 20 сакавіка 1890 году. Клюбнымі колерамі былі абраныя чырвоны і зялёны. Трэнавалася каманда чацьвяргамі, але сталага месца ня мелі, таму ладзілі свае практыкаваньні у парках і садах ля Жэнэвы. Але за гэта дружыну часта штрафавала мясцовая адміністрацыя. Урэшце, 22 траўня 1890 году бургамістар дазволіў «Сэрвэту» выкарыстоўваць адзін зь мясцовых стадыёнаў. У ліпені быў складзены клюбны статут, а сябрамі клюбу сталі 17 чалавек.

Рэгбійнаму «Сэрвэту» зь цягам часу ўсё радзей атрымоўвалася знайсьці годных канкурэнтаў у Швайцарыі, бо большасьць мясцовых клюбаў перайшлі да Швайцарскай футбольнай асацыяцыі. У 1899 годзе ў клюбнае структуры была створаная футбольная сэкцыя, вядомая як «нядзельная каманда»^[2]. «Сэрвэт» такім чынам станаўся першай шматспартовай асацыяцыяй Жэнэвы. У 1900 годзе каманда прыядналася да футбольнае асацыяцыі краіны^[2], а ў 1902 годзе дружына пераехала на стадыён Парк-дэ-Спорт. Будаўніцтва арэны каштавала клюбу каля дзьвюх тысячаў франкаў. У тым жа годзе жэнэўцы выправіліся за мяжу, узяўшы ўдзел у першым сваім міжнародным матчы супраць францускага «Расінгу». Сустрэча скончылася зь лікам 2:2.

У 1907 годзе «Сэрвэт» упершыню стаў чэмпіёнам Швайцарыі, выгуляўшы ў фінальным турніры «Базэль» (5:1) і «Янг Фэлаўз» (1:0).

Залаты час

Матч паміж францускім клюбам «Сэркль» і «Сэрвэтам», які быў згуляны 19 сакавіка 1911 году.

Вельмі пасьпяховым для каманды быў пэрыяд канца 1910-х і 1920-х гадоў. У той час швайцарскі чэмпіянат ладзіўся ў адпаведнасьці з наступнымі правіламі: каманды былі падзеленыя на тры групы паводле геаграфічнага прынцыпу (Захад, Цэнтар і Усход), і толькі пераможцы гэтых групаў, бралі ўдзел у фінальным турніры. «Сэрвэт» доўгі быў лідэрам Заходняга дывізіёну, дзевяць разоў запар у 1918—1926 гады нязьменна фінішуючы на першым радку.

Чэмпіёнскі складу каманды ў 1922 годзе. Уверсе зьлева стаіць ангельскі трэнэр Тэдзі Дакўорт.

А вось у фінальных турнірах жэнэўцы чаргавалі посьпехі зь няўдачамі. У 1918 годзе «Сэрвэт» здабыў другі тытул чэмпіёнаў краіны, упэўнена перагуляўшы «Янг Бойз» (4:2) і «Санкт-Гален» (4:0). У 1919 годзе каманда з Жэнэвы заняла другое месца, спачатку згуляўшы ў безгалявую нічыю зь лікам 0:0 зь «Вінтэртурам», а потым атрымаўшы паразу ад «Ля-Шо-дэ-Фону» зь лікам 2:3. Праз год каманда была мацней за «Грасгопэр» (2:1), але ў другім матчы з буйным лікам саступіла «Янг Бойзу» (0:4) і зноўку фінашавала на другім месцы. У 1921 годзе фінальны турнір складаўся з тых жа дружынаў, што і год раней. Жэнэўцы двойчы трывалі паразы, спачатку саступіўшы «Грасгопэру» зь лікам 0:5, а потым і «Янг Бойзу» зь лікам 1:3. У тым жа 1921 годзе першым галоўным трэнэрам «гранатавых» стаў ангелец Тэдзі Дакўорт, які нязьменна працаваў з камандай да 1929 году. У 1922 годзе клюб нарэшце здолеў здабыць свой чарговы тытул чэмпіянату, калі перамог у фінальным турніры «Блю Старз» (1:0) і «Люцэрн» (2:0). У 1923 годзе «Сэрвэт» апынуўся толькі на трэцім месцы ў фінальным турніры, але той розыгрыш пазьней ануляваны, бо ў складзе пераможцы клюбу «Бэрну» гуляў незарэгістраваны футбаліст яшчэ на стадыі асноўнага раўнду. У 1924 годзе жэнэўскі клюб з аднолькавым лікам 0:1 саступіў «Нордштэрну» і «Цюрыху». Улетку 1924 году ў зборная Швайцарыі сэнсацыйна здабыла срэбныя мэдалі на Алімпійскіх гульнях у Парыжы. Трэнэрам той каманды быў трэнэр «Сэрвэту» Дакўорт, а ў заяўцы швайцарцаў было шмат гульцоў клюбу.

«Сэрвэт» у 1930 годзе.

Наступныя два фінальныя турніры чэмпіянату скарыліся «гранатавым». У 1925 годзе каманда згуляла ўнічыю ў першым матчы супраць цюрыскага «Янг Фэлаўз» 0:0, а ў вырашальнай гульні супраць «Бэрну» перамаглі зь лікам 1:0, дзякуючы голу Раймона Пасэльлё. У 1926 годзе «Сэрвэт» выгуляў зь лікам 5:2 «Янг Бойз», а ў другім матчы згуляў унічыю 2:2 з «Грасгопэрам». Абедзьве каманды набралі аднолькавую колькасьць пунктаў, таму быў прызначаны дадатковы матч. Пасьля першай паловы «конікі» мелі перавагу ў два галы, але ў канцы паядынку «Сэрвэт» здолеў здабыць валявую перамогу зь лікам 3:2, дзякуючы галам Пасэльлё і двум галам Эдмона Баі.

У 1927 годзе «Сэрвэт» упершыню з 1918 году ня здолеў перамагчы ў Заходнім дывізіёне, саступіўшы перамогу «Білю». У наступным годзе клюб зноў стаў другім у сваім дывізіёне, у той час як перамогу сьвяткавалі гульцы «Этуэлю». Няўдачы ў чэмпіянаце былі кампэнсаваныя здабыцьцём Кубка Швайцарыі, першым на рахунку клюбу. У фінале каманда выйграла «Грасгопэр» зь лікам 5:1.

Улетку 1930 году ў гонар адкрыцьця стадыёну Стад-дэ-Шарміль жэнэўцы зладзілі Кубак народаў^[2]. Запрашэньні атрымалі 12 вядучых футбольных фэдэрацыяў Эўропы таго часу. Ангельшчына і Партугалія адмовіліся ад удзелу, але астатнія дзесяць краінаў дэлегавалі сваіх прадстаўнікоў, пры тым, што гэта былі дзейныя чэмпіёны ці ўладальнікі нацыянальных кубкаў. Адзіным выключэньнем стаў гішпанскі клюбу «Рэал Уніён», які быў шостым у айчынным чэмпіянаце. Тым ня менш, гішпанскія прадстаўнікі былі ўзмоцненыя шэрагам гульцоў зь іншых гішпанскіх камандаў. Перад пачаткам першынства да клюбу вярнуўся трэнэр Тэдзі Дакўорт^[2]. У першым раўндзе жэнэўцы з буйным лікам 0:7 сасутпілі аўстрыйскаму клюбу «Фэрст». Але фармат спаборніцтваў даў гаспадарам шанец, бо яны трапілі ў дадатковы раўнд і перамаглі бэльгійскі «Сэркль» зь лікам 2:1. Гэтая перамога забясьпечыла «гранатавым» месца ў чвэрцьфінале, дзе яны выгулялі моцны італьянскі клюб «Балёньня» зь лікам 4:1. У паўфінале «Сэрвэт» саступіў вугорскаму «Уйпэшту» зь лікам 0:3. У матчы на трэцяе месца яны зноў саступілі «Фэрсту» (1:5).

Здабыцьцё прафэсійнага статуса

Чэмпіёнская дружына 1933 году. Унізе справа сядзіць гуляючы трэнэр Карл Рапан.

У 1931 годзе швайцарская Сэрыя А стала Нацыянальнай лігай А, а футбол набыў прафэсійны статус. Такім чынам, у клюбаў зьявілася мажлівасьць складаць дамовы з замежнікамі ды мясцовымі гульцамі. У першай палове 1930-х гадоў фармат чэмпіянату стала зьмяняўся, але з сэзону 1933—1934 гадоў была ўтвораная адзіная ліга без падзелу на групы.

Сумесны фатаздымак каманды 1934 году.

У гэты час у «Сэрвэта» пачалася зьмена пакаленьняў, таму большасьць герояў 1920-х гадоў пакінулі каманду. Толькі на два гады затрымаўся ў Жэнэве знакаміты абаронца Сэвэрына Мінэльлі, які быў адным з галоўных футбалістаў чэмпіёнскага складу 1930 году. У 1931 годзе 26-гадовы аўстрыйскі нападнік Карл Рапан далучыўся да табару клюбу, але на прапанову прэзыдэнту клюбу стаў трэнэрам дружыны. Кар’еру гульца, аднак, Рапан ня скончыў, але пачаў гуляць у цэнтры абароны, адкуль каардынаваў дзеяньні каманды, вынайшаўшы пазыцыю лібэра. Рэвалюцыйныя ідэі аўстрыйскага адмыслоўца далі плён, і «Сэрвэт» здолеў здабыць два тытулы чэмпіянату ў 1933 і 1934 гадах. У абодвух розыгрышах жэнэўцы прапусьцілі найменшую колькасьць галоў і забіла больш за ўсіх. Посьпехам таксама можна лічыць выхад у фінал кубка краіны 1934 году і другое месца ў першынстве 1935 году. Між тым, Рапан сышоў у цюрыскі «Грасгопэр», дзе вынайшаў рэвалюцыйную абарончую сыстэму «ланцуг». Дзякуючы сваім вынаходзтвам і посьпехам Рапан лічыцца адным з найлепшых трэнэраў сьвету свайго часу.

Але меліся праблемы з справамі па-за футбольнага поля. У 1934 годзе адбылася першая з шматлікіх фінансавых крызаў «Сэрвэту». З прафэсійным футболам ў Швайцарыі былі адмененыя ўкладкі сябраў клюбу, што выклівала сур’ёзныя цяжкасьці з выплатай заробкаў супрацоўнікам каманды, а таксама з утрыманьнем стадыёну і трэнавальнай базы. Толькі дзякуючы высілкам прэзыдэнтам клюбу «Сэрвэт» унікнуў ліквідаваньня. Аднак, каманда мусіла разьвітацца зь некалькімі важнымі гульцамі. Самым вядомым зь іх быў бамбардзір Леапольд Кільгольц, які ў 1934 годзе паклаў на свой рахунак 40 галоў за сэзон.

Склад

Актуальны на 13 верасьня 2024 году

№ Пазыцыя Імя Год нараджэньня 1 Бр Жаэль Маль 1991 3 Аб Кейга Цунэмота 1998 4 Аб Стыў Руе 1990 5 ПА Гаэль Андуа 1995 6 Аб Антані Барон 1992 7 Нап Віктары Бэніянгба (ар. Генк) 2003 8 ПА Тыматэ Канья 1998 9 ПА Міраслаў Стэванавіч 1990 10 ПА Алексіс Антунэс 2000 11 Нап Юліян Фон Моос 2001 17 ПА Дэрэк Кутэса 1997 18 Аб Брэдлі Мазыку 1996 19 Аб Яан Сэвэрэн 1997 20 Аб Тэо Маньен 2003 21 Нап Жэрэмі Гімэно 1998

№ Пазыцыя Імя Год нараджэньня 22 Нап Юсман Сымбакалі 2001 23 Аб Сафіян Бузамуша 2000 24 Аб Малік Савадаго 2003 25 Аб Касым Адамз 1995 26 ПА Патрык Вэбэр 2004 27 Нап Энзо Крывэльлі 1995 28 ПА Давід Дулен 1993 31 Нап Т’емако Ўатара 2005 32 Бр Жэрэмі Фрык (капітан) 1993 34 Аб Люн Срданавік 2006 37 Аб Самуэль Фанкгаўзэр 2004 40 Бр Марван Абэр 2006 44 Бр Лео Бэсон 2002 — Аб Муса Дыялё 1997 — Нап Аляксандар Патрысіё 2004

Крыніцы

1. https://www.transfermarkt.com/servette-fc/mitarbeiterhistorie/verein/61
2. «Histoire du Servette FC». Servette FC.

Вонкавыя спасылкі

• Афіцыйны сайт