Пясочнае

Пясо́чнае^[1] — вёска ў Беларусі, на левым беразе Нёмана. Уваходзіць у склад Бабаўнянскага сельсавету Капыльскага раёну Менскай вобласьці. Насельніцтва на 2001 год — 620 чалавек. Знаходзіцца за 26 км на поўнач ад Капылю, за 37 км ад чыгуначнай станцыі Цімкавічы.

Пясочнае лац. Piasočnaje
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Менская
Раён:	Капыльскі
Сельсавет:	Бабаўнянскі
Насельніцтва:	620 чал. (2001)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1719
Паштовы індэкс:	223944
Нумарны знак:	5
Геаграфічныя каардынаты:	53°20′10″ пн. ш. 27°6′3″ у. д.
Пясочнае на мапе Беларусі ± Пясочнае Пясочнае
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Пясочнае — даўняе мястэчка на мяжы гістарычных Меншчыны і Случчыны.

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Царква, каля 1900 г.

Упершыню Пясочнае ўпамінаецца ў XVI ст. як уладаньне князёў Алелькавічаў. У XVII ст. мястэчка перайшло да Радзівілаў. Паводле прывілея Жыгімонта Аўгуста Алелькавічам, жыхары мястэчка карысталіся правам «людзей вольных».

З 1688 году ў Пясочным упамінаецца царква Покрыва Багародзіцы. У 1793 годзе мястэчка ўвайшло ў склад Случарэцкага павету Наваградзкага ваяводзтва.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

Царкоўны хор, каля 1900 г.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Пясочнае апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Магільнянскай воласьці Ігуменскага павету Менскай губэрні. У 1823 годзе маёнтак набыў Ануфры Ёдка.

На 1849 год у Пясочным працавалі паромная пераправа, прыстань, 2 млыны, склады лесаматэрыялаў, існавала вытворчасьць лёгкіх суднаў («шугалеяў»). На 1893 год у мястэчка было каля 180 двароў^[2].

За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Пясочнае занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Пясочнае абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яно ўвайшло ў склад Беларускай ССР, дзе 20 жніўня 1924 году стала цэнтрам сельсавету (існаваў да 8 чэрвеня 1963 году) Капыльскага раёну. У пачатку 1930-х гадоў у Пясочным было 364 двары, працавалі кавальская і кравецкая майстэрні, грыбаварачны пункт, вадзяны млын. У 1932 годзе савецкія ўлады зачынілі царкву.

У 1997 год у Пясочным было 274 двары, на 2001 год — 269. У 2000-я гады Пясочнае атрымала афіцыйны статус «аграгарадку».

Насельніцтва

Новая царква

Дэмаграфія

• XX стагодзьдзе: 1997 год — 677 чал.
• XXI стагодзьдзе: 2001 год — 620 чал.^[3]

Інфраструктура

У Пясочным працуюць сярэдняя школа, амбуляторыя, дом культуры, бібліятэка, пошта.

Турыстычная інфармацыя

Страчаная спадчына

• Царква Покрыва Багародзіцы (1873)

Асобы

• Анатоль Астрэйка (1911—1978) — беларускі паэт, паэт-песеньнік

Крыніцы

1. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu)
2. Jelski A. Piaseczna // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VIII: Perepiatycha — Pożajście. — Warszawa, 1887. S. 43.
3. БЭ. — Мн.: 2001 Т. 13. С. 162.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 13: Праміле — Рэлаксін. — 576 с. — ISBN 985-11-0216-4
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VIII: Perepiatycha — Pożajście. — Warszawa, 1887.

Вонкавыя спасылкі

• Пясочнае, Globus.tut.by