From Wikipedia, the free encyclopedia
La transexualidá ye un términu que refier a una persona que nun s'identifica col xéneru que-y foi asignáu al nacer, esto ye, que tien un sentimientu de pertenencia al sexu opuesto. Atribúyese-y a partir de criterios biolóxicos. Les persones transexuales non siempres deseyen modificar les carauterístiques sexuales esternes que nun se correspuenden col xéneru col que se sienten identificaes, pero otres sí. Esta inconformidad lleva a estes persones a intentar afaer el so cuerpu col xéneru autopercibido y a vivir y ser aceptaes como persones del xéneru opuestu. L'adecuación del cuerpu supón pasar por una terapia de reemplazu hormonal ya inclusive quirúrxica. L'oxetivu final ye afaer la so forma de vida y rellaciones sociales, amás de la so apariencia física por aciu cambeos anatómicos, esto ye, afaer el so cuerpu al sexu sentío o identidá de xéneru.
Dellos especialistes caractericen la transexualidá como una discordancia ente la identidá de xéneru y el sexu biolóxico.[ensin referencies]
Los términos y conceutos en redol a la transexualidá nun tán bien consensuaos pel momento, sobremanera porque se trata d'una minoría pocu atendida y estudiada. Ello ye que probablemente los mayores esfuercios por avanzar nel so estudiu tán surdiendo per parte de la mesma comunidá de persones transexuales. Sicasí, nesta mesma comunidá tampoco esiste un consensu con al respective de los términos.[ensin referencies]
Tamién s'alderica si la forma más correuta de denominar a la transexualidá ye transexualismu, tresxéneru o transgenerismu.[ensin referencies]
El xéneru gramatical de los términos utilizaos pa describir a les persones transexuales siempres se refier al xéneru de destín, esto ye, a la identidá sexual cola que se sienten identificaes. Asina, un home transexual ye daquién muyer por nacencia pero identifícase como home.
A mediaos del sieglu XIX los médicos empezaron a interesase nos llamaos "trestornos de la identidá" qu'afectaben principalmente a la identidá sexual: Nikolaus Friedreich (1830), Jean Étienne Dominique Esquirol (1840), Richard von Krafft-Ebing (1892) y Moll (1892).
A principios del sieglu XX, Henry Havelock Ellis y Magnus Hirschfeld (1910) identificaron un cuadru clínicu al cual denominaron “travestismu”. Spengler (1914) estudió la tema dende'l puntu de vista de la medicina xurídica.
El términu “transexualidá” foi acuñáu en 1953 por Harry Benjamin, quien propunxo un tratamientu con hormones del sexu col que s'identificaben los sos pacientes pa solliviar el so malestar. En 1973, John Money denominó esti cuadru “disforia de xéneru”.
Los primeros intentos de reasignación sexual por aciu tratamientu hormonal y quirúrxicu realizar de forma discreta y nun s'espunxeron a la opinión pública: el primeru del que se tien noticia, citáu por Hirschfeld, realizar en 1912; más tarde diéronse dellos pocos en Berlín, Praga, Gran Bretaña ya Italia, descritos pol so discípulu Félix Abraham. Tamién se sabe de dellos realizaos polos médicos nazis.
La primer operación de la que se tienen datos tuvo llugar en 1930, cuando'l pintor danés Einar Mogens Wegener pidió-y al doctor Magnus Hirschfeld que lo tresformara en muyer. Wegener finó pocu dempués por cuenta de les remortines de la operación.[1]
La primer tentativa esitosa que se dio a conocer al públicu, con repercusiones mundiales, practicóse-y en Copenḥague en 1952 a un exsoldado del exércitu estauxunidense, George Jorgensen, nuevu d'orixe danés - más tarde conocida como Christine y escoyida “Woman of the year” en 1954. L'endocrinólogu Christian Hamburger, el siquiatra George Stürup y los ciruxanos Poul Fogh-Andersen y Erling Dahl-Iversen fueron los encargaos de la operación.[2]
El siquiatra estauxunidense Robert Stoller foi'l primeru que describió la transexualidá como una condición estremada. Rellacionar cola identidá de xéneru en contraposición al sexu biolóxico.[3] La primer comprobación de Stoller foi que les muyeres transexuales, anque deseyaes como varones, reconocíes ensin equívocu y bien aceptaes como tales, presenten dende la so primer infancia un comportamientu femenín, tantu nes sos eleiciones de vistimienta, los sos xuegos y xestos, como na entonación de la so voz y el so vocabulariu.[3] Stoller refugaba la resignación quirúrxica de sexu.[4]
Los errores nel diagnósticu pueden tener de resultes la descompensación psicótica de los pacientes dempués de la operación.[3] De la definición y el diagnósticu de transexualidá depende la prescripción terapéutica pa la reasignación hormonal y quirúrxico del sexu.[3]
Col tiempu la transexualidá abandonó progresivamente el so llugar nos rexistros patolóxicos y el tratamientu lliberóse de restricciones terapéutiques: el cambéu de sexu ta agora a disposición de quien lo deseye en bien de países. En 1988 l'endocrinólogu de los Países Baxos Louis Gooren fundó la cátedra de transexualismu na Facultá de Medicina de la Universidá Llibre d'Ámsterdam (Vrije Universiteit of Amsterdam), nel departamentu d'Endocrinoloxía, pa enseñar a los profesionales la detección precoz de la transexualidá y el so tratamientu hormono-quirúrxicu.[5]
El Manual diagnósticu y estadísticu de los trestornos mentales o DSM IV de l'Asociación Psiquiátrica Americana clasifica la transexualidá dientro de los Trestornos de la Identidá Sexual [F64][6]
La Organización Mundial de la Salú incluyir como síndrome médicu en 1977 nun resolución adoptáu na XXIX Asamblea Mundial de la Salú. La CIE-10 define tres trastorno distintes: trestornu de la identidá sexual de la infancia, transvestismu de rol doble y transexualismu; nel DSM IV, estos trés entidaes tán recoyíes dientro d'una mesma categoría, denominada trestornu de la identidá sexual. Según el DSM IV la insistencia per parte d'un individuu de ser del otru sexu nun tien de ser considerada delirante.[6]
Esisten dos componentes nel trestornu de la identidá sexual que tienen de tar presentes a la d'efectuar el diagnósticu. De primeres, tien d'haber pruebes concluyentes de que l'individuu identifícase, de manera sólida y persistente, col otru sexu, lo qu'implica'l deséu de ser, o la insistencia en qu'unu pertenez al xéneru opuestu del asignáu al nacer. Esta identificación col otru sexu nun consiste nel deséu de llograr les posibles ventayes rellacionaes colos usos sociales; ye necesariu qu'esistan tamién pruebes de malestar persistente provocaes pol xéneru asignáu o un sentimientu de inadecuación col papel de dichu xéneru.[6]
Pa efectuar el diagnósticu de trestornu de la identidá sexual tienen d'esistir pruebes de malestar clínicamente significativu o deterioru social, llaboral o d'otres árees importantes de l'actividá del individuu.[6] Esti diagnósticu nun tien de realizar se si l'individuu carez una enfermedá física intersexual pos los individuos con trestornu de la identidá sexual tienen unos xenitales normales (en contraste colos xenitales ambiguos o'l hipogonadismu atopaos nes enfermedaes físiques intersexuales, como por casu el síndrome d'insensibilidá a los andróxenos o la hiperplasia suprarrenal conxénita).[6]
Munchos individuos con trestornu d'identidá sexual acaben socialmente aisllaos. Esti ostracismu conduz a una baxa autoestima y puede contribuyir a un sentimientu d'iñerizu escontra la escuela que provoque'l so abandonu nos casos de persones n'edá escolar.;[6] El refugu y les burlles de los compañeros producen con frecuencia secuela persistentes nestos neños, tales como los enclinos ya intentos suicides y los trestornos rellacionaos col consumu de sustancies nocives; la depresión clínica atópense de cutiu acomuñaos a esti cuadru, especialmente n'adolescentes.[6] N'adultos puede haber síntomes d'ansiedá y de depresión.
Datos estadísticos sobre la población total de los países más pequeños d'Europa suxeren que 1 de cada 30 000 varones y 1 de cada 100 000 muyeres deseyen tratamientu quirúrxicu.[6] Los problemes d'identidá nos neños y adolescentes nun se definen como trestornos mentales nel DSM IV.
El 16 d'ochobre de 2009 distintes organizaciones transexuales manifestar en tol mundu solicitando que na revisión del DSM V suma la transexualidá como patoloxía.[7]
En xunetu de 2016 un grupu d'investigadores financiaos pol Institutu Nacional de Psiquiatría de Méxicu DF presentó un estudiu pa sofitar el pidíu de que la Organización Mundial de la Salú (OMS) retirara la transexualidá de la seición de "trestornos mentales". L'estudiu mexicanu sumar a trabayos similares en Brasil, India, Francia, Sudáfrica y el Líbanu que fueron presentaos en 2018 cuando s'aldericó la reclasificación de la transexualidá nel CIE-11. Estos estudios coinciden en señalar que'l factor causal del malestar qu'esperimenten les persones transexuales, que llevó a definir un trestornu mental, nun s'anicia pola so identidá y condición sexual, sinón pol refugu y la discriminación que vivieron. Por esi motivu, los especialistes consideraron importante esaniciar un diagnósticu que contribúi a la estigmatización y, d'esa manera, a encetar el verdaderu problema.[8][9][10][11]
El 18 de xunu de 2018, la Organización Mundial de la Salú publicó la nueva edición del so manual d'enfermedaes que saca la transexualidá del capítulu de trestornos y pasa a formar parte d'un epígrafe denomináu "condiciones relatives a la salú sexual". Trátase d'una meyora nel camín de la despatologización de la transexualidá, anque pasa a llamala "incongruencia de xéneru". Esta edición (CIE-11) va entrar a valir en 2022 pa sustituyir a la vixente dende 1990, añu en que la homosexualidá salió de la llista.[12]
Delles diferencies col travestismu, la homosexualidá y la intersexualidá:
Sicasí la persona transexual tener a sigo mesmu como perteneciente al sexu distinto al que resulta de la so dotación cromosómica y la so morfoloxía; esta nun ufierta duldes, pero la persona refugar; trátase, pos, d'un supuestu de confrontación ente la identidá de xéneru, tal como ye sentida por el mesmu suxetu y el sexu biolóxico, la dotación cromosómica, órganos sexuales esternos ya internos, calteres sexuales secundarios...[16]
Según Silvia Bleichmar:[17]
El plantego alrodiu de que la identidá sexual ye arbitrariamente atribuyida a partir d'una lóxica de la bipartición ye tan ciertu como miqueru. Guarda en sí la ilusión llibertario pero imposible, residual del sieglu XIX, de que los seres humanos pueden escoyer al marxe de les sos determinaciones y ensin constricciones. La respuesta filosófica, política y científica a esto consiste en reconocer qu'esta arbitrariedá nun ye eterna nin fita pa siempres.
Amosemos en capítulos anteriores cómo entá nes sociedaes que reconocen una tercer categoría, sexualmente Entemedia —como los berdaches ente los cheyennes, los d'Omán y lo mahu tahitianos,[18]onde los casos de xéneru andróxinu funcionen nuna tripartición-, los individuos tienen d'escoyer una identidá pa tola vida y atenese a les regles prescriptas de comportamientu[19] sexual.
Si (bien) masculín y femenín correspuenden al orde de la creencia, de los enunciaos compartíos colos cualos toa sociedá establez les sos premises sosteniéndose nuna lóxica de la dixunción, sería reductivo y banalizante suponer que por ello son fácilmente descartables.
La distribución de xéneru establezse, usualmente, a partir del axugu col sustratu anatómicu del neñu, rexíu por formes de clasificación sosteníes poles maneres colos cualos ciertes regles de cultura imponen esta distribución.
Falemos n'otros capítulos de los cambeos fondos que se producieron na actualidá, sobremanera al respective de les nueves cuestiones propuestes pol transexualismu y el travestismu, que faen españar la cómoda bipartición y los enllaces instituyíos. El rehusamiento a que l'anatomía defina'l destín del deséu marca, de manera absolutamente inédita na hestoria, el calter non natural nin determináu biolóxicamente de la sexuación, poniendo de relieve, per una parte, que nun hai contigüidad ente la naturaleza y la cultura.
Les intersexualidades y les transexualidaes en sentíu ampliu - variedá de suxetividaes que nun atopen cabida na dicotomía masculín/femenín, presentaciones queer o diversidaes sexuales y de xéneru- apaecen como un desafíu a los conceutos de la Modernidá sobre la diferencia sexual y de xéneru.[13]
Pero ente qu'en delles intersexualidades cuestiónase la clasificación binaria varón/mujer, na transexualidá acéptase; a cencielles, l'individuu transexual pon en dulda'l llugar que nella se -y asigna.[20]
El tratamientu tien como oxetivu menguar la importancia de los calteres sexuales secundarios del sexu refugáu.
La ciruxía d'adecuación o de asignación del sexu o de reasignación del sexu (según la fonte consultada) ye una terapia que la ciencia considera pue ser apoderada p'ameyorar l'estáu de salú (bienestar psicofísico) o calidá de vida d'un suxetu transexual, reviste naturaleza paliativa y contribúi a la salú integral de la persona transexual y a la constitución de la so identidá de xéneru.[16]
Pueden dase en casos de varones transexuales que, por cuenta d'antecedentes familiares qu'agoren una alta probabilidá de sufrilo, deciden quitar los senos por medrana al cáncer de mama.[14]
L'inquiz de la transexualidá nun ye la demanda de ciruxía, nin la necesidá d'operase, sinón la de la identidá de xéneru. La persona transexual tien el convencimientu de que ye una muyer zarrada nel cuerpu d'un varón o un varón zarráu nel cuerpu d'una muyer y desea camudar el so cuerpu p'afaelo a esa identidá.[13]
Dellos autores planteguen la hipótesis d'una diferencia radical ente ellos, una y bones los casos de varones transexuales son menos frecuentes y menos estudiaos, pasen más desapercibíos y munchos llogren vivir como varones,[14] a diferencia de les muyeres, que munches vegaes terminen dedicándose a la prostitución por non atopar otru tipu de trabayu.
Pueden inclusive tener fíos por aciu inseminación artificial de donante anónimu.[14]
En dellos países, los partidarios del fenómenu “trans”, que engloba a tolos que cuestionen les llendes impuestes pol sexu - sían transexuales, transexualistas, travestis, drag queens, drag kings, butchers, queers, etc... consideren que la nuesa cultura posmoderna yá entró na era del postransexualismu y, en dellos casos, combaten les práutiques hormo-quirúrxiques y nun espresen más que'l so deséu d'adecuación social.[5]
A principios del sieglu XX abriéronse nueves posibilidaes pa les persones transexuales gracies al progresu de les conocencies endocrinolóxiques y los tratamientos hormonales. Na actualidá les persones que se sienten asina tienen la posibilidá de concretar un cambéu de sexu real a raigañu del desenvolvimientu médicu-quirúrxicu y teunolóxicu. Agora ye posible modificar l'apariencia sexual del cuerpu humanu.[5]
Esto causó non poques paradoxes:
La reacción de la sociedá frente a la transexualidá, el transexualismu y el transgenderismu xeneró un intensu alderique de complexa problemática nel orde médicu, psiquiátricu, psicolóxicu, xurídicu y éticu. Los antropólogos sociales, los psicólogos, los psicoanalistes, los sociólogos, los médicos psiquiatres, ciruxanos y endocrinólogos, xuristes, maxistraos y filósofos tuvieron que ponese a cavilgar sobre les sos consecuencies.
Apaecieron asina los siguientes alderiques:
Nun estudiu de los suecos Ivanka Savic y Stefan Arver, la disforia de xéneru propónse como una consecuencia d'una diferenciación sexual cerebral atípica anque nun hai datos qu'indiquen que los celebros taben feminizados.[23] Un estudiu del doctor Kruijver n'Ámsterdam sofita la hipótesis de que nos transexuales la diferenciación sexual del celebru y los xenitales pueden dir en direiciones opuestes y por eso él apunta a una base neurobiolóxica de la transexualidá.[24] Otru estudiu d'I. Savic y S. Arver, del Departamentu de Neurociencia Clínica del Stockholm Brain Institute, realizáu con 48 varones y muyeres heterosexuales y 24 muyeres transexuales (H>M) nun pudo confirmar los resultaos anteriores pero sostién que l'anatomía del celebru desempeña dalgún papel na identidá de xéneru.[25] Un estudiu del analís de reacciones alcontraes nel celebru al traviés d'electroencefalogrames (EEG) amosó que los del grupu transexual H>M fueron más similares a los del grupu de muyeres heterosexuales qu'a los del grupu de varones.[26]
Estudios asemeyaos sostienen un fuerte enclín a la heriedu.[27]
La estría terminal cerebral paez indicar la identidá sexual y en particular, la teoría de la esencia femenina» de la transexualidá. Dellos estudios amuesen que les muyeres transexuales —muyeres nacíes con cuerpu masculín, pero que se sienten muyeres— tienen una proliferación celular de tipu normativu femenín nel nucleu del llechu de la estría terminal, ente que nel casu de los varones transexuales — varones nacíos con cuerpu femenín, pero que se sienten varones— tienen una proliferación celular de tipu normativu masculín. Piénsase que ta mediáu por niveles baxos o escesivos d'andróxenos in úteru y nel neonato.
Sicasí, la dimensión teórica ya hipotética algama una magnitú increíble d'árees dientro de la ciencia. Suxúrese pensar nun agregáu multifactorial y non nuna etioloxía esclusiva ya irrefugable.
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
La mayor parte de les persones transexuales sienten un sufrimientu psicolóxico y emocional debíu al conflictu ente la so identidá sexual y el sexu que se-yos asignó al nacer. Dalgunes atopen como única solución un Procesu de Reasignación de Sexu. Esti procesu puede incluyir tratamientos hormonales o sometese a la Ciruxía de Reasignación de Sexu pa modificar les sos carauterístiques sexuales primaries y secundaries.
L'asociación internacional Harry Benjamin (n'inglés, Harry Benjamin International Gender Dysphoria Association) publica cada añu un manual d'estándares especializaos d'asistencia y tratamientu de la transexualidá.
N'España, pa empezar el tratamientu de reconstrucción precisa un informe positivu per parte d'un profesional (psicólogu, sexólogu, siquiatra) nel que reconoza la necesidá de la persona d'adoptar el nuevu rol de xéneru y l'adaptación de los sos calteres sexuales primarios y secundarios (por aciu tratamientos hormonales o ciruxíes) pa consiguir desendolcase meyor na sociedá. En dichu informe faise constar amás que la persona nun presenta nengún trestornu mental que lu induza a tomar dicha decisión.
Amás, encamiéntase que la persona pase mientres unu o dos años un test de vida real o esperiencia de vida real, que consiste n'empezar a vivir d'alcuerdu a la mesma perceición de la identidá sexual, esto ye, conforme al rol de xéneru del sexu contrario al so sexu biolóxico.
Esti test non siempres ye posible, yá que -ensin hormones y namái por aciu maquillaxe y ropa- puede resultar complicáu afaer el físicu a l'anatomía deseyada y pasar inalvertíu. Pa ello, los varones transexuales van precisar siquier aportar a la terapia hormonal, ente que la mayoría de les muyeres transexuales van precisar amás esaniciar el so vellu facial, adomar la so voz y, dacuando, ciruxía facial.
En Méxicu, Distritu Federal, pa poder emitir una nueva acta de nacencia ye necesariu cuntar con dos dictames periciales emitíos por sexólogos o médicos especialistes en reconstrucción. P'aquellos ciudadanos que nun nacieren nel Distritu Federal tienen de comprobar 6 meses d'estancia na ciudá capital pa poder aportar a esti derechu.[28]
El sicoterapeuta nun tien de pronunciar se sobre la conveniencia de sometese a los cambeos físicos que la medicina y la ciruxía ponen al algame del individuu. Si acepta escuchar a la persona transexual como paciente ye solamente p'amosa-y la razón suxetiva de la so demanda, según les consecuencies que tendría'l procesu. El tratamientu nun apunta a la desapaición d'un síntoma sinón dexar al suxetu conocer lo que xenera'l so malestar.[5]
N'otros casos, el tratamientu psicolóxicu realízase como sofitu a la persona transexual mientres el so procesu de reasignación de sexu, por cuenta de que mientres esi primer periodu pueden producise munchos cambeos, y ye necesariu'l dir asimilándolos de la qu'asoceden. Tamién por cuenta de que pueden producise actitúes de refuga na redolada (trabayu, vecindá, familia,...) ye función del psicólogu dotar al suxetu de los mecanismos psicolóxicos necesarios pa sobrollevar estes continxencies.
La necesidá de tratamientu psicolóxicu sorráyase tamién debíu tanto al altu índiz de problemes de salú, incluyíos la depresión y l'ansiedá.
Munchos activistes transexuales y especialistes defenden qu'estos problemes de normal nun tán rellacionaos cola so identidá sexual, sinón colos problemes que surden pola discriminación social que sufren.
Tantu pa les muyeres como pa los varones transexuales la Terapia Hormonal Sustitutiva ( varón a muyer) (THS) provoca'l desenvolvimientu de dalgunos de los calteres sexuales secundarios del sexu deseyáu. Sicasí, munchos de los presistentes calteres sexuales primarios y secundarios nun pueden sumir por aciu la THS. Por casu, el pechu va crecer nes muyeres transexuales, pero nun va sumir nos varones transexuales. El vellu facial de los varones transexuales va crecer, pero de normal nun va dexar de faelo pa les muyeres transexuales[ensin referencies].
Sicasí, dellos calteres (como la distribución corporal de la grasa y los músculos, según la menstruación nos varones transexuales) pueden ser revertíos por aciu el tratamientu hormonal. Desgraciadamente, dalgunos d'esos calteres volverán apaecer al cesar el tratamientu hormonal, sacantes que se realizara una capadura quirúrxica.
Amás, especialmente nes muyeres transexuales, pero tamién en dellos varones transexuales, precisar de la ciruxía pa un resultáu física satisfactoriu. Les muyeres transexuales de cutiu riquen depilación intensiva pa faer sumir el vellu facial y corporal.
La terapia hormonal dura tola vida[ensin referencies].
La ciruxía de reasignación de sexu consiste en procesos quirúrxicos que les muyeres y los varones transexuales lleven a cabu p'harmonizar el so sexu anatómico cola so identidá sexual. Puede centrase nos xenitales, denominada ciruxía de reconstrucción xenital, y na que pueden estremase operaciones como la vaginoplastia o la colovaginoplastia, la metadoioplastia o la faloplastia. Pero tamién esisten operaciones femenizantes o masculinizantes de calteres sexuales non xenitales, como pue ser una ciruxía facial o una mastectomía.
La ciruxía ye bien cara, y sacante nos casos de les Comunidaes Autónomes d'Estremadura, Andalucía, Madrid, Aragón y Cataluña n'España, nun ta cubierta pola Seguridá Social, y tampoco perdayuri polos seguros médicos privaos. El preciu varia notablemente, dientro del ámbitu de la medicina privada. N'España, la operación de vaginoplastia cuesta ente 12.000 y 18.000 €; ente que la faloplastia ye muncho más cara y puede algamar un preciu d'ente 24.000 y 36.000 €.
N'otros países, los precios bazcuyen dende cifres similares en Canadá, Estaos Xuníos y la Xunión Europea; a la metá en Tailandia, ya inclusive menos en dellos países llatinoamericanos.
Non toles persones transexuales someter a la ciruxía de reasignación de sexu (bien pol altu costu de la operación, bien por riesgos médicos o por razones personales), a pesar de que vivan permanentemente nel rol de xéneru del sexu col que s'identifiquen.
L'Exércitu d'Israel foi'l primer exércitu n'aceptar nes sos files a una persona transexual.[29]
N'España nun se realizaron estudios sobre la prevalencia de la transexualidá na población. Por ello, pa poder establecer una cifra averada, tenemos d'utilizar los datos del estudiu realizáu por Bakker, Van Kesteren, Gooren y Bezemer en Países Baxos en 1993 y realizar una extrapolación de les cifres, y que se comprobaron en 2007 pa Bélxica: la prevalencia ye d'una persona transexual por cada 19.000 habitantes en tol país (1:12.900 pa muyeres transexuales y 1:33.800 pa varones transexuales), pero con diferencies significatives ente zones urbanes (Bruxeles) y más rurales, y ente Flandes y Walonia[30] Sicasí, les cifres calculaes pal añu 2011 por "xires - the Gender Identity Research and Education Society" del Reinu Xuníu, amuesen una prevalencia actual y futura muncho más alta de persones que podríen amosar una disforia de xéneru.
Según el INE, en xineru de 1998 la población española taba formada por 39.852.651 persones, de les cualos 19.488.465 yeren varones y 20.364.186 yeren muyeres. El 90'62% del total de la población tenía más de 15 años, y si namái consideramos la población mayor de 15 años y extrapolamos los datos del estudiu holandés, la estimación de persones transexuales n'España ye de 2.087 persones, de les cualos va haber 1.408 muyeres transexuales y 607 varones transexuales.[31]
Nel terrén llegal y social, les persones transexuales suelen reivindicar dos derechos. Unu, mayor facilitái pa modificar el sexu llegal y, per otru llau, la cobertoria sanitaria integral.
Les persones transexuales qu'empezaron a vivir nel rol de xéneru del sexu col que se sienten identificaos suelen tener munches dificultaes a la d'identificase con documentos oficiales. Pa ellos, yá que el so documentu d'identidá indica un sexu llegal distintu al qu'amuesa la so apariencia física, complicar dende xestos tan cotidianos como utilizar la tarxeta de creitu o mercar un billete d'avión hasta xestiones tan básiques como aportar a un puestu de trabayu.
N'España, la llei 3/2007, de 15 de marzu, reguladora de la rectificación rexistral de la mención relativa al sexu de les persones[32] dexa'l cambéu de la mención de sexu nos documentos oficiales, incluyendo'l rexistru civil y el D.N.I.. siempres que se cumplan los requisitos espuestos na llei, esto ye, tener la nacionalidá española, ser mayor d'edá y tar acreditáu polos correspondientes informes médicos.
El cambéu realizar por vía alministrativa presentando nel rexistru civil correspondiente al llugar de residencia del comenenciudu una solicitú acompañada de la documentación correspondiente.
En Méxicu, el códigu civil del Distritu Federal menta que ye posible llevantar una nueva acta de nacencia pa les persones transexuales, según la obligación del gobiernu llocal de dotar de melecines y hormones a los pacientes transexuales. Asina mesmu, ye pioneru n'establecer penes a quien discriminen sobre la base de la situación de transexualidá. Sicasí, nel restu del país nun esiste esti tipu de llexislaciones y namái se contempla, en dellos casos, faer una anotación al marxe na acta de nacencia col nuevu nome[28]
N'Arxentina la "Llei d'identidá de xéneru" que lleva'l númberu 26.743,[33] dexa que les persones trans (travestis, transexuales y transgéneros) sían inscriptas nos sos documentos personales col nome y el sexu d'elección, amás ordena que tolos tratamientos médicos d'adecuación a la espresión de xéneru sían incluyíos nel Programa Médicu Obligatoriu, lo que garantiza una cobertoria de les práutiques en tol sistema de salú, tanto públicu como priváu. Sancionada'l 9 de mayu de 2012[34] ye la única llei d'identidá de xéneru del mundu que, conforme los enclinos na materia, non patologiza la condición trans.[35]
Trátase de la reivindicación histórica de la comunidá transexual. En 1989, yá'l Parllamentu Européu encamentaba a los estaos miembros el faer posible l'accesu a les persones transexuales a una asistencia sanitaria integral, cosa que n'España pel momento nun se cumplió más que na comunidá andaluza, que dispón d'una unidá especializada nel hospital Carlos Haya de Málaga, y na comunidá de Madrid nel Hospital Ramón y Cajal.
A pesar del retrasu qu'esiste al respective de otros países tocantes a temes rellacionaes cola sexualidá, el Distritu Federal cuenta con una clínica médica especialmente empobinada a persones transexuales, la Clínica Especializada Condesa. Anguaño ye la única unidá médica ónde los tratamientos hormonales son totalmente gratuitos y personalizaos.
Una de les principales xeres que lleva a cabu la comunidá transexual ye la normalización ante la sociedá del fenómenu transexual y la llucha contra la discriminación ya intolerancia que puedan sufrir les persones transexuales. Esto ye lo que denominamos transfobia: l'odiu, iñerizu, refugu o despreciu escontra los individuos que conformen el coleutivu transexual considérase un dios el transexual en delles cultures.
La transfobia puede ser percibida al traviés de diverses manifestaciones: acoso llaboral o escolar, presiones y conflictos nel ámbitu familiar o social, violencia física y verbal, discriminación a la d'aportar a puestos de trabayu, discriminación a la d'aportar a establecimientos públicos, etc. Inclusive falar de transfobia internalizada cuando'l mesmu individuu transexual refuga la so condición.
La transfobia acostuma tener los sos raigaños na negación de la identidá sexual percibida de les persones transexuales. Aquellos que manifiesten transfobia consideren que les muyeres transexuales nun son verdaderamente muyeres, que los varones transexuales nun son verdaderamente varones, que polo xeneral les persones transexuales sufren dalgún tipu de deliriu o bien que'l so comportamientu ye básicamente la manifestación d'una perversión sexual o parafilia. Usualmente les considerancies de les persones transfóbicas son debíes a la inorancia na materia, a l'adhesión a creencies relixoses, a que dan prioridá a los elementos biolóxicos de la sexualidá percima de los psicolóxicos, ente otres.
Por cuenta de combatir la transfobia, exercer un efeutu normalizador ante la realidá transexual y concenciar a la población ante la esistencia d'intolerancia y discriminación escontra les persones transexuales, la comunidá LGTB concretó'l día 17 de mayu como día mundial tantu contra la homofobia como contra la transfobia.
A midida de que s'empezaron a articular asociaciones en defensa de los derechos de les persones transexuales, la terminoloxía foise definiendo con mayor precisión. Anguaño, el movimientu sigue en desenvolvimientu dientro d'asociaciones de persones homosexuales, pero tamién con un fuerte enclín a formar organizaciones independientes y, inclusive, asociaciones específiques pa varones transexuales y muyeres transexuales, por separáu.
Dende un sector del feminismu radical considerar a la transexualidá una forma de perpetuar los roles de xéneru. Sheila Jeffreys considera a la ciruxía de reasignación de sexu como una forma de "auto-mutilación" y "sadomasoquismu",[36] y cunta que ye consecuencia de la desigualdá de les muyeres, de la violencia masculina y de la opresión lésbica;[37] los sos planteamientos sobre la tema desenvolver na obra Unpacking Queer Politics: A Lesbian Feminist Perspective. Un analís similar foi realizáu por Janice G. Raymond nel so ensayu The Transsexual Empire: The Making of the She-Male.
Los individuos pueden faese conscientes del so identidá sexual en munches etapes distintes de la so vida.[38] Na mayor parte de los casos, la condición transexual afayar en dalgún momentu de la infancia, dacuando na infancia más temprana (5 años) na que'l neñu o la neña puede espresar un comportamientu non normativu de xéneru o una insatisfaición rellacionada col sexu asignáu.[39] Na mayoría de les ocasiones, sicasí, estos neños viven escondiendo la identidá de xéneru cola que tán identificaos asina esperimenten refugu cuando nun se porten como s'espera d'ellos (presión social).
Nos últimos años, cada vez más neños y neñes transexuales recibieron asistencia y, nel so casu, tratamientu médicu, según la posibilidá de camudar el so rol social[40]).
En munches ocasiones, por vergüenza o desconocimientu, los familiares traten d'esconder o negar los casos nos que los menores manifiesten abiertamente sentir una identidá sexogenérica distinta a aquella que se-yos asignó al nacer. Amás, suelse determinar qu'un porcentaxe de neños qu'esperen tratamientu na adolescencia "reverten", pero esto debe a una equivocación xeneralizada, inclusive dientro del mesmu sistema sanitariu, pola cual confundir transexualidá (identidá sexual) con comportamientos de sexu-xéneru non normativos (neños con roles femeninos o neñes con roles masculinos, pero ensin conflictos d'identidá de xéneru). Cada vez ye más evidente, y asina lo espresen los estudios más avanzaos,[41] que la transexualidá nunca revierte y que la identidá sexual ta dafechu asitiada dende los primeros años de vida como carauterística inherente y mesma del individuu.[38]
Pel branu de 2013 n'España constituyóse l'asociación Chrysallis, Asociación de Families de Menores Transexuales, qu'ufierta sofitu, ayuda, documentación, información y contactos pa solucionar los problemes que pueden dir surdiendo nes redolaes familiar, educativu, social, sanitariu y llegal.[42][43] Mientres el primer mediu añu d'esistencia de l'asociación afiliáronse más de 80 families, lo qu'indica qu'esisten munchos más casos de los que se supunxera hasta agora. Esto, xuníu a que se va corrixendo la equivocación qu'incluyía tradicionalmente a la transexualidá dientro de la homosexualidá, fai que na actualidá la prevalencia de la primera revísese de cutio, considerándose que podría ser cimera a aquella establecida n'anteriores décades.[44]
Los menores transexuales, y polo xeneral los menores con comportamientos de xéneru non normativos, constitúin una minoría en riesgu d'esclusión social y pueden ser oxetu de refuga familiar o d'humildación y otres formes d'acoso nos centros escolares. Por esta y otres razones rellacionaes, dellos profesionales de sexoloxía, psicoloxía y pedagoxía empiecen a formase y especializase n'España con oxetu de crear redes d'asesoramientu, sofitu psicolóxicu y atención especializada[45] non solo a persones transexuales adultes, sinón tamién a neños y adolescentes.
Películes como La mio vida en rosa (1997), d'Alain Berliner, Tomboy (2011), de Céline Sciamma, The Danish Girl (2015), de Tom Hooper o'l documental Creature (1999), de Parris Patton, describen distintos casos de la transexualidá infantil y adulta.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
