Marsilio Ficino

Marsilio Ficino (19 d'ochobre de 1433, Figline Valdarno ^(es)  – 1 d'ochobre de 1499, Villa medicea de Careggi ^(es) ) foi un sacerdote católicu, filólogu, médicu y filósofu renacentista italianu, protexíu de Cosme de Médicis y de los sos socesores, incluyendo Lorenzo de Médici (llamáu "el Magníficu"), foi amás l'artífiz de la renacencia del neoplatonismu y encabezó la famosa Academia platónica florentina.^[4]

Marsilio Ficino
obispu
Vida
Nacimientu	Figline Valdarno (es) , 19 d'ochobre de 1433[1]
Nacionalidá	República de Florencia
Muerte	Villa medicea de Careggi (es) , 1 d'ochobre de 1499[1] (65 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Pisa Universidá de Florencia
Llingües falaes	llatín[2] italianu[3]
Alumnu de	Pletón (es) John Argyropoulos
Profesor de	Lorenzo de Médici Angelo Poliziano
Oficiu	filósofu, traductor, clérigu, astrólogu, poeta, escritor, médicu
Llugares de trabayu	Florencia
Creencies
Relixón	Ilesia Católica

Biografía

Yera fíu de Diotifece, médicu famosu, ciruxanu de los Médici. El so nome «Ficino» vien probablemente de la abreviación del nome del padre. Usar por primer vegada en 1456. De 1448 a 1451 estudió medicina na Universidá de Pisa-Florencia pos el so padre quería que tuviera'l so mesmu oficiu. Sicasí, anque Marsilio publicó delles obres de medicina (como De triplice vita libri trés y Epidemiarum antidotus) nun siguió esa carrera. Interesar pola filosofía neoplatónica gracies a la influencia de personaxes como Jorge Gemisto Pletón y Basilio Bessarión. En 1459 funda la Academia platónica florentina con Cosme de Médici y dedícase con intensidá a aprender el griegu.

En 1473 ye ordenáu sacerdote. Recibe depués a dos comunidaes a manera de prebendas per parte de Lorenzo de Médici y depués ye nomáu canónicu de la catedral de Florencia.

Tradució del griegu al llatín los diálogos de Platón (1484), Plotino (1492), el Corpus Hermeticum (1471) y dellos trataos y cartes escritos por un monxu desconocíu del sieglu V, el Pseudo Dionisio Areopagita. Escribió –amás de un enorme epistolariu– un famosu Comentariu a la Llacuada de Platón y la Teoloxía Platónica. Aspiraba a una fusión de platonismu y hermetismu col cristianismu, y nel De Vita llegó a tener problemes cola Inquisición poles sos afirmaciones que podíen entendese como una torna al paganismu y como favoreciendo la determinación astrolóxica (cosa que nunca fixo, en realidá, yá que'l so emplegu de l'astroloxía yera namái pa "harmonizar" la vida colos cielos).

Mentor y amigu de Picu della Mirandola, modificó definitivamente l'enfoque sobre la murria, faciéndola carauterística del xeniu lliteratu y creador, exerciendo asina una enorme influencia. La so filosofía ta a la base de creaciones artístiques como La Primavera y La Nacencia de Venus, de Botticelli, y el so influxu estender por tou la Renacencia llegando a afectar a personalidaes tan diverses como Durero, Agrippa von Nettesheim, Paracelso, Milton y Picu della Mirandola.

Nos tiempos difíciles de los Médici xunióse más a ellos ya inclusive sofitó a Savonarola anque se caltuvo al marxe de los problemes que lu llevaron a la muerte. Los últimos años de la so vida dedicar a escribir un comentariu de les Epístoles paulines, anque nun algamar a concluyilo.

Pensamientu

De triplici vita, 1560

Filosofía

Al centru del pensamientu filosóficu de Ficino alcuéntrase la metafísica de Plotino.^[5] Asumió la teoría de les emanaciones divines, mesma del neoplatonismu. Anque caltién abierta la posibilidá del home de conocer a Dios afirma qu'esto solo se llogra al traviés d'una purificación interior típica de la moral estoica. Asina, hasta Cristu pasa a ser una idea de la virtú:

¿Qué otra cosa foi Cristu sinón una especie de manual d'ética, esto ye de filosofía divina, viviendo como unviáu del cielu siendo él mesmu una Idea divina de les virtúes, manifiesta a los güeyos de los homes.

De Christiana religione, cap. 4

Otru elementu que destaca Ficino, ye que'l Verbu o Logos divín ye'l complementu d'un procesu empecipiáu na edá antigua, dende Hermes Trismegisto, Orfeo, Pitágores, Platón; según esta serie histórica, fala de la pia philosophia que s'identifica cola docta religio, complexa y misteriosa que nun puede ser sopelexada a toos.^[5]

Teoloxía

Nel campu teolóxicu les teoríes de Ficinio tuvieron una gran influencia nel sieglu XV: dende'l puntu de vista relixosu puede dicise que'l so pensamientu puede ser interpretáu como un signu de tolerancia relixosa, un fuerte misticismu ensin menospreciar l'ideal humanista del home come'l centru d'universu y la concepción del arte como espresión de la idea escontra lo absoluto.

Quiciabes l'aspeutu más importante del so pensamientu sía la teoría del amor platónico nel que s'estrema l'amor sensual del amor espiritual como participación de Eros, qu'axunta tol universu y muéve-y toles criatures escontra Dios.^[5]

Obres

Delle divine lettere del gran Marsilio Ficino, 1563

Amás de les traducciones mentaes y de les sos obres de medicina, pueden cuntase les siguientes de filosofía y teoloxía:

• Institutiones ad Platonicam disciplinam (1456).
• De virtutibus moralibus (1457).
• De quattuor sectis philosophorum (1457).
• De voluptate (1457-58).
• De Christiana religione et fidei pietate (1474).
• Theologia Platonica de immortalitate animarum (1474).
• Liber de Sole (edición d'Enrique Petrina, Basilea 1576, según Tomes Kuhn).
• In Epistolas Pauli commentaria (1491).^[4]
• De Amore. Commentarium in Convivium Platonis (según el manuscritu usáu pa la edición castellana de Tecnos traducíu por De la Villa Ardura, Rocio- 1594).
• De vita libri trés que contién: De vita sana, De vita longa y De vita coelitus comparanda (1489)

Ver tamién

• Neoplatonismu
• Filosofía Natural na Edá Moderna
• Murria