pintor nacíu en Bruxeles From Wikipedia, the free encyclopedia
Carlos de Haes (27 de xineru de 1826, Bruxeles – 17 de xunu de 1898, Madrid) foi un pintor español d'orixe belxicanu. Puede clasificase como paisaxista dientro del enclín xeneral del realismu. Foi unu de los más activos maestros de la Cátedra de Paisaxe na Escuela Cimera de l'Academia de Belles Artes de San Fernando de Madrid dende 1857. D'ente la nutrida xeneración d'alumnos que formó cabe destacar a Jaime Morera, Aureliano de Beruete y Darío de Regoyos.
Carlos de Haes | |
|---|---|
_(page_7_crop).jpg) | |
| Vida | |
| Nacimientu | Bruxeles[1], 27 de xineru de 1826[2] |
| Nacionalidá |
 España [3] Bélxica [4] |
| Muerte | Madrid[1], 17 de xunu de 1898[2] (72 años) |
| Estudios | |
| Llingües falaes |
castellanu[5] francés[6] |
| Profesor de |
Nicanor Piñole Jaime Morera y Galicia (es)  Juan Espina y Capo (es) José Martínez Zapata Enric Casanovas Astorza Nicolás Alfaro y Brieva José de Entrala y Lannoy (es) Ceferino Araujo Sánchez (es) Eugenio Arruti y Pola Serafín Avendaño (es) Darío de Regoyos |
| Oficiu |
pintor, profesor universitariu, artista gráficu, artista, grabador, dibuxante, grabador, pintor de paisajes (es) |
| Llugares de trabayu | España, Países Baxos, París, Viena, Abcoude, Vreeland y Munich |
| Trabayos destacaos |
Paisaje de Holanda (es) |
| Xéneru artísticu | pintura de paisaxe |
 | |
Nacíu en Bruxeles en 1826, primoxénitu de siete hermanos nuna familia de comerciantes y financieros. Por imperativos económicos, la so familia treslladóse a España en 1835, instalándose en Málaga, ciudá na que Haes tomó les sos primeres nociones de dibuxu del pintor canariu Lluis de la Cruz y Ríos (1776-1853). El so segundu maestru foi, a partir de 1850, Josep Quinaux (1822-1895), pintor belxicanu que lu empondría mientres los cinco años d'estancia nel so país d'orixe. Nesi periodu visita los estaos vecinos y pinta los sos primeros paisaxes —d'espíritu tardorrománticu— y llega a participar nel Salón d'Amberes de 1855.
Tornó a España, onde fixo amistá con Juan Federico Muntadas, herederu, tres la Desamortización del Monesteriu de Piedra, recintu nel que dambos pasaron el branu de 1856, onde ente los munchos apuntes y cartones que pintó puede mentase la Vista tomada nes cercaníes del Monesteriu de Piedra, Aragón,[7] que lleváu depués a llenzu foi premiáu con una primera medaya na Esposición Nacional de 1858.[8]
En 1857 ganó la oposición a la Cátedra de Paisaxe na Escuela Superior de la Academia de Bellas Artes de San Fernando, polo que s'instaló definitivamente en Madrid. Un añu dempués consiguió'l primer gallardón na Esposición Nacional Española. Remata esti bon periodu de la so vida en 1860, cuando foi escoyíu académicu de númberu en San Fernando. El so discursu d'ingresu, tituláu «De la pintura de Paisaxe Antigua y Moderna», constituye un escelente autógrafu de la so ideoloxía pictórica.
Ente 1871 y 1876, estendiendo'l radiu nel que Haes y los sos alumnos faen escursiones de pintura al campu, el maestru promovió campañes braniegues nel Norte d'España (Picos d'Europa, País Vascu) que depués, arrodiáu d'alumnáu más selectu, estendiéronse al País Vascu francés, Bretaña, Normandía y Frisia, al norte d'Holanda. Estes esperiencies plenairistes supondríen la formación nel exerciciu de la pintura del natural de toa una xeneración de paisaxistes que constituye la mayor antoloxía de la pintura española al campu.
El 15 de payares de 1875, Haes casó con Inés Carrasco Montero. Curtiu matrimoniu pos, n'ochobre de 1876, esposa y fía muerren de sobrepartu. El vieyu Beruete y el mozu Jaime Morera van ser a partir d'esi momentu los sos compañeros de viaxe, especialmente'l catalán. Viaxes sentimentales y reales que Haes realizaría ente 1877 y 1884, desentrañando el paisaxe de Normandía (Villerville), Frisia, País Vascu (Getaria, Saint-Jean-de-Luz, Eaux-Bonnes), y Bretaña (Rouen, Douarnenez). Les últimes esquises conocíes de Haes fechense en 1897, mientres una estancia n'Algorta, al cuidu de Morera y la so esposa na finca de «Jardigane».
Haes morrió, víctima d'una pulmonía, a los setenta y dos años d'edá. El so testamentu autógrafu dexaba a Jaime Morera y a Luis Roig —como albacees entá vivos— llibertá pa repartir tolos sos bienes y l'encamientu de delles preferencies. Finalmente foi Morera'l gran xestor del llegáu, consiguiendo que se dispunxera una «Sala Haes» nel acabante crear Muséu d'Arte Moderno. Les bones intenciones de Morera y el restu d'alumnos fieles a Haes nun pudieron evitar que'l fabulosu llegáu del maestru espardiérase nos años siguientes.
Lo meyor de la so estensa obra (cuatro mil cuadros y apuntes) puede vese nel Muséu de Málaga, nel Muséu de Arte Jaime Morera (llegáu Jaime Morera, 80 pieces) y nel Muséu del Prado, que recuperó 183 obres del conxuntu orixinalmente donáu al desapaecíu Muséu d'Arte Modernu.
Siguiendo l'ideal académicu, Haes consideraba que "el fin del arte ye la verdá que s'atopa na imitación de la naturaleza, fonte de toa guapura, polo que'l pintor tien d'asonsañar lo más fielmente posible la naturaleza, tien de conocer la naturaleza y nun dexase llevar pola imaxinación".[nota 1]
Nun se-y consideró pleanirista a la francesa, pos yera partidariu de trabayar del natural namái los bocetos preparatorios, ente que'l cuadru final debía, según él, acabase col trabayu clásicu de taller. Sicasí, la mayoría de los sos alumnos prauticaron dichu plenairismo ensin entrar en convenciones teóriques o dogmátiques, pintando del natural «al campu» («au plein-air») y dexando —dalgunos d'ellos— unu de los más ricos capítulos del impresionismu español.[9]
La trayeutoria docente del maestru Haes podría calificase como «revolución ensin desafíos» nel xéneru del paisaxe.[10] A la so llegada a España, la pintura oficial taba representada por Vicente Camarón y Fernando Ferrant. La revolución personal de Haes manó direutamente del so entusiasmu, de les sos induldables dotes y de la so curiosa personalidá social. Les sos campañes —de vocación plenairista— y la propuesta d'un contautu direutu cola naturaleza (daqué que n'España namái prauticaren oficialmente Martín Rico y el so mallográu amigu Vicente Cuadrado), resultaron un incentivu irresistible pa les nueves xeneraciones de paisaxistes y pa otros pintores «vocacionales» o aficionaos que, pola so desafogada situación económica, nun precisaben sometese a los corsés y directrices estétiques tradicionales de l'Academia, el mercáu del arte y la crítica oficial. Los nuevos métodos d'acercamientu cuasi lúdicu a los escenarios naturales coincidiríen colos postulaos de la ILE (enmarcaos yá nun futuru próximu a les correríes pictóriques de Haes).
Quiciabes el datu más significativu del secretu gustu plenairista de Haes foi'l celu con qu'atesoró hasta la so muerte la so coleición de pequeños estudios, pintaos «in situ», simples exercicios de retu personal ante'l placer estéticu y la seducción de la naturaleza.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
