La bourrée (borrèia n'occitanu[1]), ye un términu francés que designa una danza popular tradicional d'Auvernia y provincies circundantes como'l Lemosín, el Berry, etc.[2]
Danza rápida en 2, 4 o 3 tiempos, la bourrée tien munches variantes rexonales. Una forma estilizada de bourrée utilizar nos balés y les óperes franceses del sieglu XVII y el sieglu XVIII, y en particular nes suites barroques de Johann Sebastian Bach y Georg Friedrich Händel.[3]
Carauterístiques
La borrèia ye un tipu de baille tradicional bien estendíu per ciertes partes d'Occitania, principalmente pol Macizu Central, hasta rexones más septentrionales como'l Morvan o departamentos meridionales como Ariège. Por estensión tamién se llama borrèia a los cantares y les músiques coles cualos báillase.
Estrémense dos clases de bourrées:[4]
- La bourrée en dos tiempos: báillase principalmente en Baxa Auvernia (Puy-de-Dôme), Borbonés, Lemosín, Nivernais (Nièvre), Charolés y nel Baxu Berry (Indre).
- La bourrée en tres tiempo, tamién denominada Montanhardas o Auvernhatas, baillar n'Alta Auvernia (Cantal), Lemosín, Rouergue, Gévaudan, Morvan y Alto Berry (Cher).
Los preseos que accompagnan tradicionalmente la bourrée son el acordión, la cabrette, la gaita, la zanfonía y el violín.[4]
Descripción
Empieza con una negra en anacrusa y el so movimientu ye sincopado, siendo similar a la gavota, anque de normal más estensa. Unu de los más conocíos compositores qu'incorporaron bourrées nos sos suites foi Johann Sebastian Bach.[5] Tamién son célebres les bourrées qu'inclúi Georg Friedrich Händel na so Música pa los reales fueos d'artificiu y nel séptimu movimientu del so Música acuática.
Esquemes rítmicos
.jpg)
Na bourrée utilícense dos esquemes rítmicos básicos a la de componer:
- El primeru consiste en 2 corchees sincopadas y una negra que, pola síncopa, cai nel tiempu fuerte. Con esti esquema empieza'l 99% de les bourrées. Un exemplu claru d'esti esquema rítmicu ye'l famosu Bourrée en mi menor de Johann Sebastian Bach.[6]
- El segundu consiste, a cencielles, nuna socesión de corchees. Un exemplu ye l'empiezu del segundu Bourrée de la Suite pa Cello nᵘ3 de J.S. Bach.[6]
Combinación
Estos dos esquemes combínense. Les melodíes suelen empezar col primer esquema, depués ye indistintu cuál úsase (úsase unu de los dos, combínense o n'ocasiones váriense; la variación más común ye la socesión de dos negres) y el final de la melodía suel terminar col segundu esquema.[7]
Les blanques y les redondes solo úsense nel final y ye por demás raru atopar figures con valores inferiores a la corchea.[7]
Oríxenes
Documentos del sieglu XVII menten la so esistencia en Auvernia, magar otros documentos de la mesma dómina asitiar tamién en Bizcaya.[4] La bourrée sería introducida na Corte parisina en 1565 por Margarita de Valois, fía de Catalina de Médici, onde tuvo bien en boga hasta'l reinu de Lluis XIII.[2]
Referencies
Enllaces esternos
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
