From Wikipedia, the free encyclopedia
Taoïsme, ook bekend as Daoïsme, is ’n godsdiens- of filosofiese tradisie van Chinese oorsprong met die klem op ’n lewe in harmonie met die Tao (Chinees: 道, letterlik die "Weg"; pinyin-spelling: Dao). Die Tao is ’n basiese idee in die meeste Chinese filosofiese skole; in Taoïsme dui dit egter op die beginsel wat die bron, patroon en wese is van alles wat bestaan.[1][2] Taoïsme het parallel aan Confucianisme en Boeddhisme ontwikkel. Dié drie strominge het gesamentlik die grondslag van Neo-Confucianisme gevorm. Taoïsme verskil van Confucianisme deur nie klem te lê op ’n rigiede rituele en sosiale orde nie.
Taoïstiese etiek wissel van skool tot skool, maar in die algemeen word klem gelê op wu wei (optrede sonder inspanning), "natuurlikheid", eenvoud, spontaniteit en die Drie Skatte: 慈 meegevoel, 儉 "matigheid" en 不敢為天下先 "ootmoed".
Taoïsme dateer van minstens die 4de eeu v.C. Vroeë Taoïsme het sy kosmologiese idees gekry van die Skool van Yinyang (Naturaliste), en is grootliks beïnvloed deur een van die oudste geskrifte van die Chinese kultuur, die Yijing, wat ’n uiteensetting gee van ’n filosofiese stelsel oor hoe om menslike gedrag in ooreenstemming met die wisselende siklusse van die natuur te hou. Die Daodejing, ’n kompakte boek wat leringe bevat waarvoor Laozi (vroeër Lao-tsoe) die eer kry, word wyd beskou as die hoeksteen van die Taoïstiese tradisie, saam met die latere Zhuangzi, die werk van Zhuangzi (vroeër Tsjoeang-tsoe).
Teen die tyd van die Han-dinastie (206 v.C. tot 220 n.C.) is die verskeie bronne van Taoïsme verenig in ’n samehangende tradisie van godsdienstige organisasies en ordes in die staat Shu (die moderne Sichuan). In die China van vroeër is Taoïste beskou as hermiete of kluisenaars wat nie aan die politieke lewe deelgeneem het nie. Van hulle was Zhuangzi die bekendste, en dit is betekenisvol dat hy in die suide gewoon het, waar hy deel was van die plaaslike sjamanistiese tradisies.[3] Vroeë Taoïstiese bewegings het hul eie instellings ontwikkel in teenstelling met sjamanisme, maar het basiese sjamanistiese elemente opgeneem.[4] Institusionele ordes van Taoïsme het in verskeie rigtings ontwikkel; in moderne tye kan dit in twee hooftakke verdeel word: Quanzhen- en Zhengyi-Taoïsme.[5] Ná Laozi en Zhuangzi het die geskrifte van Taoïsme geleidelik aangegroei en is dit in die vorm van ’n kanon saamgestel: die Daozang. Deur die Chinese geskiedenis is Taoïsme verskeie kere as ’n staatsgodsdiens benoem, maar ná die 17de eeu het dit in onguns geraak.
Vandag is die Taoïstiese tradisie een van die vyf amptelik erkende leerstellings in die Volksrepubliek van China en Taiwan. Dit vind ook aanklank in ander gemeenskappe,[6] veral Hongkong, Macau en Suidoos-Asië.
Die woord "Taoïsme" word gebruik om verskillende Chinese terme te vertaal wat na verskillende aspekte van dieselfde tradisie verwys:[7]
Dié onderskeid word egter deur die meeste Westerse en Japannese geleerdes verwerp.[10][11]
Laozi word tradisioneel as die stigter van die godsdienstige Taoïsme beskou en in dié opsig verbind met "oorspronklike" Taoïsme.[12] Dit word betwis of hy werklik bestaan het.[13][14] Die werk waarvoor hy die eer kry, die Daodejing, dateer uit die 4de eeu v.C.[15]
Taoïsme se grondslag is die Skool van Naturaliste (in die vorm van hul hoofelemente, jin en jang en die Vyf Fases), wat in die 4de en 3de eeu v.C. ontstaan het.[16] Robinet identifiseer vier komponente in die opkoms van Taoïsme:
Sommige elemente van Taoïsme kan teruggespeur word na prehistoriese volksreligies in China wat later in ’n Taoïstiese tradisie vergroei het.[17][18] Die eerste georganiseerde vorm van Taoïsme, die Tianshi-skool, wat later bekend geword het as die Zhengyi-skool, het teen die einde van die 2de eeu v.C. ontstaan.[19] Die Tianshi-skool is in 215 amptelik erken deur die heerser Cao Cao, en dit het weer Cao Cao se magsopkoms gewettig.[20] Laozi het in die middel van die 2de eeu v.C. keiserlike erkenning as ’n godheid gekry.[21]
Taoïsme, in die vorm van die Shangqing-skool, het weer amptelike status gekry tydens die Tang-dinastie (618–907), waarvan die keisers beweer het hulle is familie van Laozi.[22] Die Shangqing-beweging het egter al veel vroeër, in die 4de eeu, ontwikkel op grondslag van ’n reeks onthullings in die jare tussen 364 en 370 deur gode en geeste aan ene Yang Xi.[23]
Tussen 397 en 402 het Ge Chaofu ’n reeks geskrifte saamgestel wat later as grondslag gedien het van die Lingbao-skool,[24] wat sy grootste invloed gehad het tydens die Song-dinastie (960–1279).[25] Verskeie Song-keisers, veral Huizong, het Taoïsme aktief bevorder; hulle het Taoïstiese geskrifte versamel en uitgawes van die Daozang laat publiseer.[26]
In die 12de eeu is die Quanzhen-skool in Shandong gestig. Dit het tydens die 13de en 14de eeu floreer en tydens die Yuan-dinastie die grootste en belangrikste Taoïsmeskool in Noord-China geword. Dié skool se mees gerespekteerde meester, Qiu Chuji, het Djengis Khan in 1222 ontmoet en glo daarin geslaag om hom te oorreed om groter selfbeheersing te gebruik tydens sy wrede oorwinnings. Volgens ’n dekreet van die khan was die skool ook vrygeskeld van belasting.[27]
Aspekte van Confucianisme, Taoïsme en Boeddhisme is doelbewus vermeng in Neo-Confucianisme, en dit het eindelik tydens die Ming-dinastie (1368–1644) die keiserlike godsdiens vir staatsdoeleindes geword.[28]
Die Qing-dinastie (1644–1912) het egter die klassieke Confucianisme bo Taoïsme verkies.
In die 18de eeu is die keiserlike biblioteek tot stand gebring, maar omtrent geen Taoïstiese boeke is daarin opgeneem nie.[29] Aan die begin van die 20ste eeu het Taoïsme grootliks in onguns geraak; net een volledige afskrif van die Daozang het byvoorbeeld bewaar gebly, in die Wit Wolk-klooster in Beijing.[30]
Taoïsme is vandag een van vyf godsdienste wat in die Volksrepubliek van China erken word. Die regering oefen beheer oor die bedrywighede daarvan uit deur middel van die Chinese Taoïstevereniging.[31] Taoïsme word vryelik in Taiwan beoefen, na bewering deur miljoene volgelinge.
In Taoïsme word verskeie temas van die Yijing, Daodejing en Zhuangzi beklemtoon, soos natuurlikheid, spontaniteit, eenvoud, ’n afstand van begeertes en, die belangrikste van alles, wu wei.[32] Dié begrippe is egter nie tot Taoïsme beperk nie.
Tao (道) beteken letterlik "weg", maar kan ook vertaal word as "pad", "kanaal", "leerstelling" of "lyn".[33] In Taoïsme is dit "die Een, wat natuurlik, spontaan, ewig, naamloos en onbeskryflik is. Dit is terselfdertyd die begin van alle dinge en die manier waarop alle dinge verloop."[34] Dit is ook al vertolk as die "vloei van die heelal"[35] of ’n demonstrasie van die natuur.[36] Die Tao is ook iets wat iemand in hulself kan ontdek.[37]
Die aktiewe uitdrukking van Tao word genoem Te (德, ook De gespel) en dikwels vertaal as "deug" of "krag" in die sin dat Te daaruit spruit dat ’n individu die Tau leef en kweek.[38]
Die dubbelsinnige term wu wei (無爲) maak die belangrikste etiese begrip in Taoïsme uit.[39] Wei verwys na enige doelbewuste of opsetlike daad, terwyl wu beteken "daar is geen..." of "sonder". Algemene vertalings is "nieaksie", "inspanningslose aksie" of "aksie sonder opset".[39] Die bedoeling word soms beklemtoon deur die teenstrydige term "wei wu wei" te gebruik: "aksie sonder aksie".[40]
In antieke Taoïstiese geskrifte word wu wei verbind met water vanweë die vloeibare aard daarvan.[41] Volgens Taoïstiese filosofie, en in ooreenstemming met die Yijing, werk die heelal op ’n harmonieuse manier volgens sy eie weë. Wanneer iemand sy wil uitoefen op ’n manier wat uit ritme met die siklusse van verandering is, kan hulle daardie harmonie versteur en onbedoelde gevolge sal meer waarskynlik wees as die bedoelde gevolg. ’n Persoon se wil is nie die hoofprobleem nie; jy moet net jou wil in harmonie met die natuurlike heelal plaas.[42] So kan ’n potensieel skadelike inmenging vermy word en kan doelwitte sonder inspanning bereik word.[43]
Natuurlikheid (自然 zìrán，letterlik "selforganisasie")[44] word beskou as ’n sentrale deug in Taoïsme.[45] Dit beskryf die "oertoestand" van alle dinge,[46] sowel as ’n basiese eienskap van die Tao,[47] en word gewoonlik verbind met spontaniteit en kreatiwiteit.[48][47] Om natuurlikheid te kry moet ’n mens met die Tao identifiseer;[47] dit behels ’n persoon se vrymaking van selfsug en begeerte, asook die waardering van eenvoud.[45]
’n Metafoor wat dikwels gebruik word vir natuurlikheid is Pu (樸, letterlik "onbesnede hout"), wat die "oorspronklike natuur" verteenwoordig, voor die afdruk van die kultuur van ’n individu daarop.[49]
Die Taoïstiese Drie Skatte, of Drie Juwele (三寶 sānbǎo) behels die basiese deugde ci (慈, gewoonlik vertaal as "deernis"), jian (俭, gewoonlik "matigheid") en bugan wei tianxia xian (不敢为天下先, letterlik "nie waag om op te tree soos die eerste onder die hemel nie", maar gewoonlik vertaal as "nederigheid").
Die Drie Skatte kan ook verwys na jing, qi en shen. (Jing word gewoonlik vertaal as "essensie" en shen as "gees"). Hierdie terme is elemente van die tradisionele Chinese konsep van die menslike liggaam, wat verband hou met Taoïsme.
Taoïstiese kosmologie is siklies; relatiwiteit, evolusie en "uiterstes ontmoet" is belangrike begrippe.[44] Hulle deel sienings met die Skool van Naturaliste (Yinyang)[16] (305-240 v.C.) wat gelei is deur Zou Yan. Dié skool het die begrippe Wu Xing (Vyf Fases) en jin en jang geharmoniseer. Daarvolgens word die heelal beskou as in ’n voortdurende proses van herskepping, want alles wat bestaan, is bloot ’n aspek van qi wat, "as dit gekondenseer word, die lewe word; as dit verwater word, is dit oneindige potensiaal".[50] Qi is ewig aan die verander tussen sy gekondenseerde en verwaterde toestand.[51] Hierdie twee verskillende toestande van qi, is aan die ander kant vergestaltings van die abstrakte entiteite jin en jang,[51] twee komplementêre uiterstes wat konstant teen en met mekaar speel en nie sonder die ander kan bestaan nie.[52]
Mense word beskou as ’n mikrokosmos van die heelal,[53] en omvat byvoorbeeld die Wu Xing in die vorm van zang-fu-organe.[54] Dus word geglo ’n beter begrip van die heelal kan verkry word deur ’n beter begrip van die self.[55]
Taoïsme kan as panteïsties beskryf word (waarvolgens God gelykgestel word met die magte en kragte van die natuur en die heelal) as in ag geneem word sy filosofiese klem op die vormloosheid en belangrikheid van die Tao, eerder as die mens se konsep van God. Dit is een van die kernoortuigings wat feitlik al die sektes deel.[56]
Taoïstiese ordes beskou gewoonlik die Drie Reines as die belangrikste gode van die panteon en glo die hiërargie vloei voort uit die Tao. Laozi word beskou as die inkarnasie van een van die Drie Reines en word aanbid as die daarsteller van die filosofiese leerstelling.[12][57]
Verskillende takke van Taoïsme het gewoonlik verskillende panteons van minder belangrike gode, en dié gode weerspieël verskillende kosmologiese begrippe.[58] Minder belangrike gode kan ook bevorder of gedegradeer word na gelang van hul bedrywighede.[59] Sommige weergawes van populêre Chinese godsdiens inkorporeer die Jadekeiser, wat op die hoof van die Drie Reines geskoei is, as ’n voorstelling van die hoogste god. Mense uit die geskiedenis van Taoïsme en mense wat beskou word as onsterflik (xian), word ook vereer.
Ondanks hierdie gode moet die tradisionle begrippe van Tao nie verwar word met die Westerse teïsme nie. Om een te wees met die Tao dui nie noodwendig op ’n eenwording met ’n ewige gees nie.[36][42]
Die Daodejing ( 道德經, ou transliterasie: Tao Te Tsjing) word algemeen beskou as die invloedrykste Taoïstiese geskrif.[60] Volgens oorlewering is dit deur Laozi geskryf[61] en daar word dikwels na die boek as die "Laozi" verwys. Wie presies dit geskryf het, wanneer dit geskryf is en selfs hoe ’n groot eenheid die geskrif vorm, is egter ’n kwessie van debatvoering[62] en sal seker nooit seker wees nie.[63] Die vroegste afskrif van die Daodejing wat ontdek is (op bamboestablette) dateer van die laat 4de eeu v.C.[64] Dwarsdeur die geskiedenis van Taoïsme is die Daodejing as ’n rituele geskrif gebruik.[65]
Die beroemde openingsreëls van die boek is:
道可道非常道 ((zh) )
"Die Tao wat vertel kan word, is nie die ewige Tao nie"
名可名非常名 ((zh) )"Die naam wat genoem kan word, is nie die ewige naam nie."[66]
Die boek is nie volgens temas georden nie. Die hooftemas word egter herhaaldelik genoem deur middel van verskillende formulerings, soms met net ’n effense verskil.[67] Dit draai rondom die aard van die Tao en hoe om dit te bekom. Daar word gesê die Tao is onuitspreeklik en bereik groot dinge deur klein middele.[68] Antieke kommentaar op die Daodejing is uit eie reg belangrike geskrifte. Waarskynlik die oudste een, die Heshang Gong-kommentaar, is moontlik in die 2de eeu geskryf.[69] Ander is onder meer dié van Wang Bi en die Xiang'er.[70]
Die Zhuangzi (莊子, ou transliterasie: Tsjoeang-tsoe), wat na sy tradisionele skrywer, Zhuangzi genoem is, is ’n samestelling van geskrifte uit verskillende bronne en word algemeen as die belangrikste Taoïstiese geskrif beskou.[71] Die kommentator Guo Xiang (c. 300 n.C.) het die geskrif help vestig as ’n belangrike bron van Taoïstiese denke. Die tradisionele siening is dat Zhuangzi self die eerste sewe hoofstukke (die "binnehoofstukke") geskryf het, terwyl sy studente en verwante denkers vir die ander dele (die "buitehoofstukke") verantwoordelik was. Die werk gebruik staaltjies, gelykenisse en dialoog om een van die hooftemas te verduidelik: om jou in lyn te bring met die wette van die natuurlike wêreld en "die manier" van die elemente.[72][73]
Die Yijing (易, ou transliterasie: I Tsjing) was oorspronklik ’n waarsêerystelsel wat omstreeks 1150 v.C. ontstaan het.[74] Hoewel dit geskryf is voor die eerste vermeldings van die Tao as ’n georganiseerde stelsel van filosofie en godsdiens, het dit later van filosofiese belang vir Taoïsme en Confucianisme geword.
Die Yijing self, sonder die kommentaar, bestaan uit 64 kombinasies van 8 trigramme (wat "heksagramme" genoem word). Hulle is tradisioneel gekies deur muntstukke of stokke te gooi om die waarsêer ’n idee van die situasie te gee, en die "veranderende lyne" is dan gelees om ’n idee te kry van wat aan die gebeur is.[75]
Die 64 oorspronklike heksagramme in die Yijing kan ook gelees word as ’n mymering oor hoe verandering plaasvind, en dus help dit Taoïste om die jin-en-jang-siklusse te bestuur soos wat Laozi in die Daodejing verkondig.
Die Daozang (道藏, ou transliterasie: Tao Tsang), wat Tesourie van Tao beteken, vorm saam die Taoïstiese kanon. Dit is oorspronklik tydens die Jin-, Tang- en Song-dinastie saamgestel. Die weergawe wat vandag bestaan, is tydens die Ming-dinastie gepubliseer.[76][77] Die Ming-Daozang sluit byna 1 500 tekste in.[78] Nes die Pali-kanon van Boeddhisme is dit in drie dele (洞 dong, "grotte") verdeel. Hulle word gerankskik van "hoogste" tot "laagste":[79][80]
Meesters van Taoïsme (daoshi) raadpleeg gewoonlik nie gepubliseerde weergawes van die Daozang nie, maar kies of erf tekste wat in die Daozang ingesluit is. Dié tekste word geslagte lank van onderwyser na student aangegee.[81]
Hoewel die Daodejing as die bekendste beskou word, is daar baie ander belangrike geskrifte in tradisionele Taoïsme. Die Verdrag oor die Reaksie op die Tau bespreek sonde en etiek en het in die afgelope paar eeue ’n belangrike morele geskrif geword.[82] Daarvolgens sal mense wat in harmonie met die Tao lewe, lang en vrugtevolle lewens lei. Die boses en hul afstammelinge sal ly en kort lewens hê.[68]
Die taijitu (太極圖, ou transliterasie: taitsjitoe), algemeen bekend as die jin en jang-teken, en die bagua (八卦, "Agt Trigramme") is belangrik in Taoïstiese simboliek.[83] In dié kosmologie skep die heelal homself uit ’n primêre chaos; dit is georganiseer in die siklusse van jin en jang en gevorm in voorwerpe en lewens. Jin is die ontvangende en jang die aktiewe beginsel, en dit word gesien in alle vormveranderings en -verskille soos die seisoene, die landskap, seksuele gemeenskap en die vorming van mans en vroue as karakters, en in die sosiaal-politieke geskiedenis.[84] Terwyl byna alle Taoïstiese organisasies dit gebruik, kan dit ook beskou word as Confuciaans, Neo-Confuciaans of pan-Chinees. ’n Mens kan die simbool as ’n dekoratiewe motief sien op die vlae en logo's van Taoïstiese organisasies, en op tempelvloere of -togas. Volgens bronne uit die Song-dinastie het dit omstreeks die 10de eeu ontstaan.[85] ’n Tier en draak het vroeër jin en jang gesimboliseer.[85]
Taoïstetempels het vierkantige of driehoekige vlae met mistieke teks of diagramme op. Dié vervul verskeie funksies, onder meer as gids vir die geeste van afgestorwenes, die bring van goeie geluk, die verlenging van iemand se lewe, ens.[86] Ander vlae en baniere kan ook dié van gode of onsterflikes wees.[87]
’n Sigsag met sewe sterre word soms vertoon, en dit verteenwoordig die Chinese weergawe van die Groot Wa. Tydens die Shang-dinastie van die 2de millennium v.C. het die Chinese die Groot Wa as ’n godheid beskou, en tydens die Han-dinastie is dit beskou as die qi-pad van die sirkumpolêre god, Taiyi.[88]
Taoïstetempels in Suid-China en Taiwan kan dikwels uitgeken word aan hul dak, met drake en fenikse gemaak van kleurryke keramiekteëls. Hulle verteenwoordig ook die harmonie van jin en jang (met die feniks as die jin). ’n Verwante simbool is die brandende pêrel, wat op sulke dakke tussen twee drake gesien kan word, asook die haarnaald van die hemelse meester (die Taoïstiese "pous").[89] Oor die algemeen het Chinese Taoïste-argitektuur nie universele eienskappe wat hulle van ander strukture onderskei nie.[90]
In die Taoïstiese lewenswyse word vas en vegetarisme aangemoedig.
Op sekere datums word kos uitgesit as ’n offerande aan die gode of die geeste van die afgestorwenes, soos tydens die Qingming-fees. Dit sluit in geslagte diere, soos varke en eende, of vrugte. ’n Ander vorm van offerande sluit in die brand van dodegeld, met die veronderstelling dat beelde wat so deur vuur verteer word, in die wêreld van die geeste sal herverskyn – nie as bloot ’n beeld nie, maar as die werklike item – en dat dit so beskikbaar sal raak aan vooroures en geliefdes.
Soms vind straatparades ook plaas. Dit is lewendige feeste met vuurwerk en blombedekte vlotte wat tradisionele musiek uitsaai. Dit behels ook danse; poppe met mense binne-in; tongji, "sjamane" wat hul vel met messe sny; bajiajiang, koeng foe-praktiserende erewagte wat as demone gegrimeer is; en ewebeelde van gode met drastoele. Die verskeie deelnemers word nie as vermaakkunstenaars beskou nie, maar as dat die betrokke gode en geeste besit van hulle geneem het.[91]
Fortuinvertelling – insluitende astrologie, yijing en ander vorme van waarsêery – word al lank beskou as tradisioneel Taoïsties. Mediums word ook in sommige sektes aangetref.[92]
’n Belangrike element van Taoïsme is rituele, oefeninge en stowwe wat daarop gemik is om jouself in lyn te bring met kosmiese magte, om ekstatiese geestesreise te onderneem of om jou fisieke gesondheid en dus die verlenging van jou lewe te bevorder, ideaal gesproke tot op die punt van onsterflikheid.[93][94] Verligte en onsterflike wesens word xian genoem.
’n Kenmerkende metode vir die verkryging van langlewendheid is Taoïstiese alchemie. Reeds in vroeë geskrifte soos die Taiping Jing en die Baopuzi is alchemiese formules gegee vir die bereiking van onsterflikheid.[95][96]
’n Aantal gevegskunstradisies, veral dié wat in die kategorie Neijia val (soos tai chi chuan, gagua zhang en xing yi quan) omvat in ’n groot mate Taoïstiese beginsels, en sommige beoefenaars daarvan beskou hul kuns as ’n manier om Taoïsme te beoefen.[97]
Dit is moeilik om te bepaal hoeveel Taoïste daar is weens ’n verskeidenheid faktore, insluitende ’n probleem met die definiëring van Taoïsme. Volgens ’n godsdiensopname in 2010 in China beoefen byna 950 miljoen mense (70% van die Chinese) die een of ander vorm van Chinese volksreligie.[98] Van hulle het 173 miljoen (13%) beweer hulle is betrokke by Taoïstiese praktyke.[98] Altesaam 12 miljoen mense het hulself Taoïste genoem, ’n term wat tradisioneel net gebruik is vir priesters en kenners van Taoïstiese rituele en metodes.[98]
Die meeste Chinese en baie ander is al op die een of ander manier deur Taoïstiese tradisies beïnvloed. Sedert die stigting van die Volksrepubliek van China het die regering ’n oplewing in Taoïstiese tradisies aangemoedig. In 1956 is die Chinese Taoïste-organisasie gestig om die bedrywighede van alle geregistreerde Taoïste-ordes te administreer en die volgende jaar het hulle amptelike erkenning gekry. Dit is tydens die kulturele revolusie onder Mao Zedong ontbind, maar weer in 1980 gestig. Die organisasie se hoofkwartier is in die Wit Wolk-tempel in Beijing.[99]
Taoïstiese letterkunde en kuns het die kultuur van Korea, Japan en Viëtnam beïnvloed. Dit lyk nie of georganiseerde Taoïsme baie nie-Chinese volgelinge gelok het nie, tot in die moderne tyd. In Taiwan identifiseer 7,5 miljoen mense (33% van die bevolking) hulle as Taoïste.[100] Data wat in 2010 ingesamel is vir die religieuse demografie van Hongkong[101] en Singapoer[102] toon onderskeidelik 14% en 11% van die inwoners van dié twee stede beskou hulle as Taoïste.
Baie geleerdes glo Taoïsme het ontstaan as ’n teenvoeter vir Confucianisme.[103] Die filosofiese terme Tao en Te kom inderdaad ook in laasgenoemde voor,[104] en Laozi word tradisioneel beskou as ’n onderwyser van Confucius.[105] Zhuangzi het Confucianistiese en Mohistiese beginsels in sy werk streng gekritiseer. Oor die algemeen verwerp Taoïsme die Confucianistiese klem op li, hiërargiese sosiale orde en konvensionele moraliteit – in die plek daarvan verkies hulle "natuurlikheid", spontaniteit en individualisme.[106]
Die opkoms van Boeddhisme in China het gepaardgegaan met aansienlike interaksie en versmelting met Taoïsme.[107] Dit is oorspronklik beskou as ’n soort "buitelandse Taoïsme" en Boeddhistiese geskrifte is in Chinees vertaal met die gebruik van die Taoïstiese woordeskat.[108] Verteenwoordigers van vroeë Chinese Boeddhisme het belangrike Taoïstiese geskrifte geken en is daardeur beïnvloed.[109]
Taoïsme het veral ’n invloed gehad op die ontwikkeling van Chinese Zen-Boeddhisme[110] en het elemente ingevoer soos "natuurlikheid", ’n wantroue in geskrifte en ’n klem op die omhelsing van "hierdie lewe".[111]
Taoïsme het weer tydens die Tang-dinastie Boeddhistiese elemente ingevoer, soos kloosters, vegetarianisme, ’n verbod op alkohol, die lering van leegheid en die versameling van geskrifte in drieledige indelings.
Taoïsme, Boeddhisme en Confucianisme was eeue lank ideologiese en politieke mededingers en het mekaar grootliks beïnvloed.[112] Die drie tradisies het ook dieselfde waardes gedeel, en al drie het ’n humanistiese filosofie aanvaar met die klem op morele gedrag en menslike volmaaktheid. Mettertyd het die meeste Chinese in ’n mate tegelykertyd met al drie tradisies geïdentifiseer.[113] Aspekte van al drie is eindelik in die Neo-Confucianistiese skool verenig.[114]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
