laboratoriummetode vir die bepaling van die konsentrasie van 'n analiet From Wikipedia, the free encyclopedia
Titrasie is 'n chemiese ontledingstegniek. Die beginsel van die stoigiometrie word gebruik om die onbekende konsentrasie van 'n gegewe molekule of ioon in 'n oplossing, die analiet, te bepaal, deur dit te laat reageer met 'n oplossing met 'n bekende konsentrasie, die titrant. Titrasie word in voorgraadse studielaboratoria, chemiese navorsingslaboratoria en tot selfs in fabrieke wat bv. voedselverwerking doen, ingespan.
Die titrant word gewoonlik drupsgewys met 'n buret bygevoeg, en die punt waarop genoeg daarvan bygevoeg is om alle analiet te laat reageer word dikwels bepaal met 'n aanduider wat van kleur verander by hierdie ekwivalensiepunt of eindpunt.[1] Maar daar is variasies op hierdie tema. Soms word bv. eers 'n oormaat titrant bygevoeg en 'n terugtitrasie uitgevoer.
Ander metodes bepaal pleks van 'n kleurverandering 'n verandering in die elektriese geleiding van die oplossing[2] of 'n verandering in die hoeveelheid hitte wat die byvoeging van 'n druppel titrant opwek.[3]
Titrasie is 'n ou tegniek wat deur Joseph Louis Gay-Lussac ingevoer is. Dit het aan die einde van die 20ste eeu kompetisie ondervind van heelparty ander tegnieke. Die koms van outomatiese titreertoestelle het die tegniek egter opnuut 'n hupstoot gegee.[4]
Daar is heelparty vorms van titrasietegnieke:
Jodometrie is gebaseer op 'n redoksreaksie tussen tiosulfaat en jodium wat deur die vorming van trijodiedione in oplossing is. Die analiet bevat 'n oksideermiddel wat se konsentrasie bepaal moet word en wat jodied tot trijodied kan oksideer. Die aanduider is gewoonlik stysel.
Argentometrie is 'n metode om chloriedkonsentrasies te bepaal. Die reaksie waarop dit gebaseer is, is 'n presipitasiereaksie van silwerchloried
Die titrant is gewoonlik 'n oplossing van silwernitraat. Hierdie sout kan maklik en noukeurig afgeweeg word. Voor die bereik van die eindpunt sal silwerione wat bygevoeg word vinnig uit die analietoplossing neergeslaan word omdat silwerchloried onoplosbaar is. Die silwerkonsentrasie [Ag+] bly dus laag. Ná die ekwivalensiepunt verander dit omdat alle chloried reeds neergeslaan is en daardeur styg die [Ag+] skielik.[5]
Daar word drie verskillende aanduiders van die eindpunt gebruik:
Fajans se aanduider is dichloorfluoresceïen. Dit verander van groen na pienk. Mohr s'n is kaliumchromaat (K2CrO4). Dit gee 'n rooi neerslag van silwerchromaat by die eindpunt. Ongelukkig kan die teenwoordigheid van karbonaat of fosfaat die titrasie negatief beïnvloed. Volhard se aanduider is yster(II)ammoniumsulfaat (Fe(NH4)2(SO20−4)). In sy metode word eers 'n oormaat silwernitraat bygevoeg en die silwerchloriedneerslag deur filtrasie verwyder. Die filtraat word met 'n chloriedtitrant teruggetitreer. By die eindpunt gee vrye chloried 'n bloedrooi kleur met die aanduider.[5]
Nadele van argentometrie is dat silwernitraat nie goedkoop is nie en dat die metode silwerhoudende afval produseer. 'n Ander probleem is dat silwerchloried liggevoelig is. Onder invloed van lig word vrye silwer gevorm.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
