From Wikipedia, the free encyclopedia
Paulus II was die 211de pous van die Rooms-Katolieke Kerk van 1464 tot 1471. Hy was 'n kardinaal-nepoot van Pous Eugenius IV en die oom van beroemde kardinale Marco Barbo, Giovanni Battista en Giovanni Michiel.
| Pous Paulus II | |
|---|---|
 | |
 | |
| Geboortenaam | Pietro Barbo |
| Pontifikaat begin | 30 Augustus 1464 |
| Pontifikaat eindig | 26 Julie 1471 |
| Voorganger | Pius II |
| Opvolger | Sixtus IV |
| Gebore | 23 Februarie 1417 Venesië, Italië |
| Sterf | 26 Julie 1471 Rome, Italië |
| Ander pouse genaamd Paulus | |
Pous Paulus II[1] is gebore as Pietro Barbo op 23 Februarie 1417 in Venesië, Italië. Hy was die seun van Niccolo Barbo, 'n ryk handelaar van Venesië en sy vrou Polixena Condulmer, 'n suster van Pous Eugenius IV. Hoewel hy opgelei was in buitelandse handel, besluit hy, nadat sy oom pous geword het, om 'n kerklike loopbaan te volg. Aan die pouslike hof volg hy kerklike studies en word in 1436 benoem as aartsdeken van Bologna. Hy word vervolgens biskop van Cervia en Vicenza en op 1 Julie (of 4 Julie) 1440 kardinaal-diaken van Santa Maria Nuova.
.jpg)
Tydens sy oom se bewind het hy verskeie belangrike poste in die Vatikaan beklee, onder andere lid van die kommissie vir die heiligverklaring van Bernardinus van Siena en hy was camerlengo van die Kollege van Kardinale van 13 Augustus 1445 tot 7 Oktober 1446. Na die dood van Eugenius word Pietro deur Pous Nicolaas V benoem as kardinaal-priester van San Marco in Rome op 16 Junie 1451. Pietro het die kerk en die aangrensende Palazzo Venezia deur Bernardo Rossellino laat herbou.
Onder die bewind van Pous Callixtus III toon Pietro sy vaardighede in diplomasie en organisasie. Hy bewerkstellig 'n wapenstilstand tussen die Orsini en Colonna families in Rome en onderhandel met Alfonso I, koning van Napels. Hy het ook die pouslike vloot, wat bestem was vir die kruistog teen die Turke, opgerig. Na die benoeming van Pous Pius II gaan hy saam met die pous na Mantua op 22 Januarie 1459 vir die bespreking van die kruistog teen die Turke. Pietro was in Mantua saam met Pous Pius II toe die pous sterf. Hy keer haastig terug na Rome om deel te neem aan die konklaaf.
Soos tydens vorige sedis vacatio's het oproer in Rome uitgebreek. Die Kollege van Kardinale was bevrees vir hulle veiligheid. Antonio Piccolomini, familielid van die gestorwe pous en ook van een van die deelnemende kardinale, wat die Engeleburg besit het, het die veiligheid van die kardinale gewaarborg en die konklaaf is in die Vatikaan gehou.
Van die 29 stemgeregtigde kardinale het 19 na Rome gereis vir die konklaaf. Daar was 10 Italiaanse, 4 Franse, 4 Spaanse en 1 Griekse kardinale. By die begin van die konklaaf is Johannes Bessarion en Guillaume d'Estoutville as gunstelinge beskou en Rodrigo Borja y Borja (later Pous Alexander VI) se naam is ook genoem.
Voor die konklaaf het die kardinale afsprake gemaak waaraan die nuwe pous homself sou moet hou. Die nuwe pous sou:
Hoewel Pietro aanvanklik aangedui het dat hy die besluite sou onderteken, het hy dit nooit gedoen nie. Kardinaal Ludovico Trevisan het ook nie die dokument geteken nie.
By die eerste stemming op 30 Augustus 1464 kry Pietro 11 van die 19 stemme, drie kort om verkies te word. Die kardinale mag egter na die verkiesing hulle stem verander (die reg van "accessus") en sodoende het Pietro die drie stemme wat hy nodig gehad het, gekry en word dus verkies om Pous Pius II op te volg. Hy wou eers die naam Formosus II neem maar die naam beteken "aantreklik" en die kardinale was nie daarvoor te vinde nie. Sy tweede keuse was Markus, maar dit was die strydkreet van Venesië en ook nie aanvaarbaar nie. Niemand het egter beswaar gehad teen die naam Paulus II nie. Hy word op 16 Desember 1464 gekroon deur kardinaal Rodrigo de Borja y Borja en regeer tot sy dood op 26 Julie 1471. Hy word opgevolg deur Pous Sixtus IV. Die naam ‘Paulus’ beteken 'die kleintjie'.
Pous Paulus II[2] het die eerste karnaval in Rome georganiseer en hele volk van Rome daarby betrek om liefdadigheids werk vir die armes te doen. In sy bul "Ineffabilis providentia" bepaal hy dat die jaar 1475 'n jubeljaar sou wees; hy sterf egter in 1471. In 1469 verleen hy dispensasie vir die troue van Charles van Frankryk, seun van Charles VII van Frankryk en broer van koning Lodewyk XI, en Maria van Boergondië, hoewel hulle verwant was. Die huwelik is nooit voltrek nie.
Die Fraticelli was monnike van Franciskaanse oorsprong wat die reël van armoede baie streng toegepas het en die rykdom van die kerk, die pous en die kardinale verag het. Hulle is reeds in die 13de eeu deur Pous Bonifatius VIII as ketters veroordeel en meermale vervolg. In 1466 is hulle op nuut ernstig vervolg en hulle leier Stefano de Conti is gevange gehou in die Engeleburg. Daarmee het die pous gehoop om 'n einde te maak aan die groepering, egter sonder sukses.
Die huis van Anguillara was 'n ander vyand binne die pouslike staat wat de pous graag wou elimineer. Die adellike familie het die mag oorgeneem in verskeie stede in die gebied rond Viterbo, wat deel was van die pouslike staat. Tydens die bewind van Francesco degli Anguillara word op inisiatief van Pous Paulus 'n einde gemaak aan hulle mag. Francesco word geëkskommunikeer en aangehou in die Engeleburg al die besittings van die familie word gekonfiskeer.
Die kardinale het gehoop dat hulle met die verkiesing van Pous Paulus II meer invloed sou kry in die bestuur van die kerk. Die pous egter het die outokratiese rol van sy voorganger Pous Pius II voortgesit en laat die kardinale 'n dokument onderteken waarin hulle sy gesag erken. Die grootste probleem was die benoeming van nuwe kardinale. Soos sy voorgangers het die pous homself omring met persoonlike vertrouelinge, veral omdat hulle hulle kardinaalspos om hom te danke het. Deurdat verskeie kardinale gesterf het en op aandrang van buitelandse vorste het hy daarin geslaag om die kollege met sy gunstelinge te vul.
Die pous het ook met die kardinale gebots toe hy verskeie oorbodige poste in die Vatikaan afgeskaf het. Onder hulle was die "Accademia Romana" waar humaniste en digters gewerk het om pouslike dokumente te formuleer. Die pous het hulle beskuldig van laksheid en amorele gedrag. Veral Bartolomeo Platina het hom heftig teen die pous verset. Platina is kortstondig in hegtenis geneem, maar gou weer vry gelaat. 'n Jaar later is hy weer gearresteer op verdenking van 'n sameswering teen die pous, saam met Filip Callimachus, en is hy gemartel. Na die dood aan die pous skryf Platina 'n weinig vleiende biografie van die pous onder die titel "Vitae pontificum" (Die lewe van die pous).
Pous Paulus II was egter nie so anti-humanisties as wat Platina voorgee nie. Hy beskerm Universiteite, ondersteun die boekdrukkuns en stig die eerste Romeinse uitgewery "Libreria Editrice Vaticana" saam met die Duitse drukkers Konrad Schweynheym en Arnold Pannartz.
Pous Paulus II het die dra van die purper "kardinaalshoed" vir kardinale ingestel. Die kardinaalshoed of "galero" het 'n ronde vorm en aan die rand hang 15 groot tossels. Die galero verwys na die diplomatieke status van 'n kardinaal as Prins van die Kerk. Die dra daarvan is tydens die Tweede Vatikaanse Konsilie afgeskaf.
Omdat die maksimum aantal kardinale op 24 vasgestel is en die pous slegs een kardinaal-neef kon aanstel het die pous (hoewel hy nooit die onderneming geteken het nie) begin om kardinale in die geheim (in "pectore" – die hart) aan te stel en hulle name nooit gepubliseer nie. Hulle sou slegs in sy testament bekend gemaak word. In die winter van 1464 – 1465 het hy twee "in pectore" kardinale aangestel wat egter beide gesterf het voordat hulle bekend gemaak is. Op 18 September 1467 benoem hy vyf kroon-kardinale op aandrang van James II van Siprus, Edward IV van Engeland, Lodewyk XI van Frankryk, Matthias Corvinus van Hongarye en Ferdinand I van Napels onder hulle was 'n kardinaal-neef. Op 21 November 1468 stel hy nog twee kardinaal-neefs aan en ook nog twee "in pectore" kardinale. Aan die begin van 1471 stel hy nog vier "in pectore" kardinale aan.
Beide sterf voordat hulle name gepubliseer word.
Na die val van Negroponte op 12 Julie 1470 voel die pous gesterk om die stryde teen die Turke voort te sit omdat hulle 'n bedreiging vir die hele Europa geword het. Vorige pogings om keiser Frederik III te betrek het misluk en die pous wou nie Venesië vra om te help nie omdat hy gevrees het die stad sou te magtig word. Die vorste van Hongarye en Albanië wou help, maar daar was nie resultate nie. Onderlinge geskille het samewerking gekelder en veral die konflik met Georg van Podebrady van Boheme het die saak in die wiele gery. Die Boheemse koning was 'n aanhanger van Johannes Hus. Op 23 Desember 1466 ekskommunikeer die pous die koning en gee steun aan die opstandelinge in sy gebied. Hy roep die koning van Hongarye, Matthias Corvinus, op om oorlog teen Boheme te verklaar en Corvinus slaag daarin om dele van Boheme te verower. In Maart 1469 kroon pous Paulus Corvinus as koning van Boheme. Die konflik kom eers tot 'n einde met die dood van Georg Podebrady.
Die pous het weereens 'n poging aangewend om die Pragmatiese sanksies van Bourges opgehef te kry. Hy verleen die titel "mees Christelike koning" aan die Franse koning, maar dit het nie gehelp nie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
