From Wikipedia, the free encyclopedia
Artur Schnabel (17 April 1882 – 15 Augustus 1951) was 'n Oostenrykse pianis wat klassieke musiek gespeel het, asook 'n komponis en onderwyser.
Artur Schnabel | |
|---|---|
 Artur Schnabel, omtrent 1906 | |
| Agtergrondinligting | |
| Gebore | 17 April 1882 |
| Sterf | 15 Augustus 1951 |
| Genres | Klassiek |
| Beroep(e) | Pianis |
| Instrumente | Klavier |
Schnabel was bekend om sy intellektuele erns as 'n musikant, en het derhalwe deurgaans pure tegniese bravade vermy. Hy is van die 20ste eeu se mees gerespekteerde en belangrike pianiste, en sy speelwerk het 'n merkbare lewendigheid, spiritualiteit en diepte getoon wat betref sy interpretasies van die klassieke Oostenryks-Duitse werke, veral die van Beethoven en Schubert.
Sy vertonings van hierdie komposisies is dikwels beskou as modelle van interpretatiewe penetrasie. Sy bekendste opnames is sy opnames van Beethoven se klaviersonatas; wat tussen 1932 en 1935 opgeneem was.
Dit was die heel eerste opname wat ooit gemaak was van die gehele siklus van 32 sonatas. Die musiekkritikus Harold C. Schonberg het Schnabel beskryf as "die man wat Beethoven uitgevind het".[1] In 2018 het die Biblioteek van die Kongres (VSA) die werk geselekteer om geplaas te word in die Nasionale Opname Register om sy geskiedkundige belang.[2]
Schnabel is gebore as Aaron Schnabel in Lipnik (Kunzendorf) naby Bielsko-Biała, Morawië, Oostenryk-Hongarye (vandag 'n deel van Pole),[3][4] en hy was die jongste van drie kinders wat gebore is in die gesin van Isidor Schnabel, 'n tekstielhandelaar en sy vrou, Ernestine Taube (née Labin). Hy het twee susters gehad genaamd Clara en Frieda.[4][5] Sy familie was Joods.[6]
Toe Schnabel twee jaar oud was het sy ouers in 1884 na Wene getrek. Schnabel het op die ouderdom van vier die klavier begin leer, toe hy 'n spontane belang in sy ouer suster se klavierlesse geneem het. Op die ouderdom van ses jaar het hy begin om klasse te neem onder Professor Hans Schmitt van die Weense Konservatoria (vandag die Universiteit van Musiek en Uitvoerende Kunste, Wene). Drie jaar later het hy onder Theodor Leschetizky begin studeer.[4][5][7] Laasgenoemde onderwyser het eenmaal aan hom gese, "Jy sal nooit 'n pianis wees nie; jy is 'n musikant." Hy het Schnabel toegelaat om Liszt se Hongaarse Rapsodieë te los ten einde hom toe te laat om eerder te konsentreer op Schubert se sonatas, wat tot op daardie stadium verwaarloos was.[8]
Schnabel het tussen 1891 en 1897 onder Leschetizky gestudeer vir sewe jare. Medestudente wat onder Leschetizky in daardie jare gestudeer het het Ossip Gabrilowitsch, Mark Hambourg, en Ignaz Friedman ingesluit.
Hy het aanvanklik vir sy eerste jaar onder Leschetizky strawwe voorbereidende tegniese onderrig by Anna Yesipova ontvang. (Leschetizky se tweede vrou en 'n bekende pianis in haar eie reg) en ook van Malwine Bree, wat Leschetizky se assistent was.[5] Vanaf die ouderdom van tien jaar het hy deelgeneem aan al Leschetizky se klasse.[3]
Schnabel het na 'n aanvanklike mislukte toenadering tot Anton Bruckner musiekteorie en komposisie onder Eusebius Mandyczewski gestudeer. Mandyczewski was 'n assistent tot Johannes Brahms, en deur hom was Schnabel bekendgestel aan Brahms se kring. Hy was dikwels in die Groot Meester se teenwoordigheid. Die jong Schnabel het eenmaal vir Brahms aangehoor in uitvoering van sy eerste klavierkwartet; vir al die gemiste note, het Schnabel gesê, "was dit op die ware grootse wyse" opgevoer."[3]
Schnabel het sy amptelike konsertbuiging in 1897 gemaak in die Bösendorfer-Saal in Wene. Later in daardie selfde jaar het hy 'n reeks konserte in Boedapest, Praag en Brünn (vandag Brno, Tsjeggiese Republiek) gegee.[4]
Schnabel het in 1898 na Berlyn getrek, en het aldaar sy buiging gemaak met 'n konsert by die Bechstein-Saal.[4] Na die Eerste Wêreldoorlog het Schnabel wyd getoer en die Verenigde State sowel as Rusland en Engeland besoek.
Hy het aanvanklike bekendheid verwerf danksy orkestrale werke wat hy onder die dirigent Arthur Nikisch opgevoer het, sowel as in Kamermusiek en deur die begeleiding van sy toekomstige vrou, die Contralto Therese Behr, in Liedere.
Wat kamermusiek betref, het hy saam met die violis Alfred Wittenberg en die tjellis Anton Hekking die Schnabel trio gestig en hulle het tussen 1902 en 1904 saamgespeel. In 1905 het hy 'n Tweede Schnabel Trio saam met Carl Flesch (saam met wie hy ook vioolsonatas gespeel het) en die tjellis Jean Gérardy gestig. In 1914, met die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog het Gérardy ('n Belg) die trio verlaat omrede hy nie langer in Duitsland kon bly nie. Hy was deur Hugo Becker vervang, en dit het dus die Derde Schnabel Trio geword.
Later het Schnabel ook in 'n strykkwartet gespeel saam met die violis Bronisław Huberman, die komponis/violis Paul Hindemith en die tjellis Gregor Piatigorsky (saam met wie hy ook Tjellosonatas gespeel en opgeneem het). Schnabel het ook saam met 'n aantal ander bekende musikante gespeel, insluitende die violis Joseph Szigeti en die tjelliste Pablo Casals en Pierre Fournier.
Hy was vriende van, en het saamgespeel met, die mees uitgelese dirigente van die dag, insluitende Wilhelm Furtwängler, Bruno Walter, Otto Klemperer, George Szell, Willem Mengelberg, en Adrian Boult.
Schnabel het van 1925 af onderrig gegee by die Berlyn Staatakademie, waar sy meesterklasse hom groot roem besorg het.
Schnabel[9] was Joods, en het Berlyn in 1933 verlaat nadat die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty oorgeneem het. Hy het vir 'n rukkie in Engeland gewoon terwyl hy meestersklasse gegee het by Tremezzo naby die Como-meer in Italië, voordat hy in 1939 aanbeweeg het na die Verenigde State. In 1944 het hy 'n genaturaliseerde burger van die V.S.A. geword. Hy het 'n onderwyspos aangeneem by die Universiteit van Michigan. Van sy leerlinge was onder andere die komponis Sam Raphling. Teen die einde van die Tweede Wereldoorlog het hy teruggekeer na Europa en hom in Switserland gevestig.
Sy moeder,Ernestine Taube, het in Wene aangebly na die Anschluss en was op die ouderdom van drie-en-tagtig gedeporteer na die Theresienstadt konsentrasiekamp waar sy twee maande later dood is. Artur Schnabel het nooit na Duitsland of Oostenryk teruggekeer na die oorlog nie. Hy het tot die einde van sy lewe voortgegaan om konserte aan beide kante van die Atlantiese Oseaan te gee, sowel as om te komponeer en voort te gaan om opnames te maak, alhoewel hy nooit baie lief vir die hele ateljee proses was nie. Hy is in Axenstein, Switserland oorlede en was begrawe in Schwyz, Switserland.
Schnabel se dogter Elizabeth Rostra is in 1899 in die Tsjeggiese stad van Brno gebore toe Schnabel maar sewentien jaar oud was. Elizabeth se geboorte was die gevolg van 'n jeugdige liefdesverhouding. Sy het 'n pianis en klavierpedagoog geword en was getroud met 'n psigoanalis. Sy is in 1995 in Switserland oorlede.
In 1905 het Artur Schnabel getrou met die contralto en Lieder singer Therese Behr (1876-1959). Hulle het twee seuns gehad naamlik Karl Ulrich Schnabel (1909–2001) wat ook 'n klassieke pianis geword het sowel as 'n bekende pedagoog, en Stefan Schnabel (1912–99), wat 'n gerespekteerde akteur geword het.
Die Schnabel gesin het 'n lewenslange, naby verhouding gehad met Artur Schnabel se dogter uit sy vroeëre verhouding, Elizabeth Rostra.
Therese, hul seun Karl Ulrich, sy vrou Helen, née Fogel (1911–1974), wat 'n pianis van die VSA was, en hul kleinseun Claude Alain Mottier (1972–2002), wat ook 'n pianis was en onskuldig in 'n verkeer was. ongeluk gesterf het, is in Schnabel se graf begrawe. In 2006 het die munisipaliteit van Schwyz die familiegraf tot monument verklaar, wat beteken dit word permanent teen ontbinding beskerm.[10]
Schnabel was die beste bekend vir sy toewyding aan die kern van die Duitse komponiste, en veral die Weense klassiek werke van Mozart, Beethoven en Schubert. Hy was ook bekend vir sy opvoerings van werke deur Brahms en Schumann. Hy het ook werke deur Bach gespeel en opgeneem.
Sy repertoire was agter breër as dit. Gedurende sy jong virtuose jare in Berlyn het hy ook werke deur ander komponiste gespeel insluitende Liszt, Chopin en Weber. Op sy vroeëre Amerikaanse toere het hy werke soos die Preludes (Chopin) en Schumann se Fantasie in C (Schumann) gespeel.[11]
Ander werke wat hy gespeel het, soos in herinnering geroep deur persone soos Claudio Arrau en Vladimir Horowitz, wat Schnabel hoor speel het in die 1920s, was die Klavierkonsert No. 1 in E-mineur (Chopin) en die Klaviersonata No. 2 in B-moll mineur (Chopin), sowel as Weber se Konzertstück in F mineur, Klaviersonata No. 2, en Invitation to the Dance (Weber).[12][13] Schnabel het self genoem dat hy die Liszt Klaviersonata in B Mineur "baie dikwels", gespeel het sowel as die Liszt Klavierkonsert in E-moll.[3]
Dit is nie duidelik waarom Schnabel nie die werke ingesluit het in sy opname-repertoire in die 1930's nie, na sy finale vertrek uit Duitsland nie. Hy het beweer dat dit so was omrede hy besluit het dat hy slegs "musiek wat beter is as wat dit opgevoer kan word" kan speel. [3] Dit is al egter deur sommige persone voorgestel dat "Schnabel, ontwortel van sy inheemse erfenis, dalk vasgeklou het aan die groot Duitse komponiste in 'n poging om sy kulturele oorsprong lewendig te hou".[14]
Schnabel was bekend daarvoor dat hy die toe-verwaarloosde werke van Schubert vooropgestel het en selfs meer diè van Beethoven, insluitende sy meer uitdagende laat werke. Terwyl hy op toer was in Spanje, het Schnabel aan sy vrou geskryf en gesê dat hy gedurende 'n uitvoering van Beethoven se Diabelli-variasies jammer begin voel het vir die gehoor . "Ek is die enigste persoon hier wat dit geniet, en ek kry die geld; hulle betaal en moet ly,"[15].
Schnabel het baie bygedra om Beethoven se klaviermusiek gewild te maak, en het die eerste volledige opname van die sonatas gemaak; hy het in 1935 die eerste stel voltooi vir die Britse plaatetiket HMV. In Maart 2018 was dit een van slegs 25 opnames wat die Biblioteek van die Verenigde State Kongres geselekteer het om geplaas te word in die Nasionale Opnameregister gesien die werk se kulturele en geskiedkundige belang.[16]
Hierdie stel opnames was nog nooit uit druk nie en word deur baie beskou as om die toetssteen van Beethoven se sonata interpretasies te wees, alhoewel tekortkominge in vingertegniek baie uitvoerings van die vinnige bewegings versuur. Daar word gesê dat Sergei Rachmaninoff veronderstel was om na hom te ge-verwys het as "die groot adagio komponis". Dit word ook gesê dat hy vreeslik op sy senuwees was toe hy opnames gemaak het; in 'n meer private opset was sy tegniek egter onberispelik en foutloos. Claudio Arrau het gesê dat Schnabel se lewendige opvoerings gedurende die 1920s tegnies "foutloos" was."[17] Hy het ook al Beethoven se klavierkonserte opgeneem.
Ten spyte daarvan dat sy repertoire vir opvoerings grootliks gekonsentreer was op die werke van Beethoven, Schubert, Mozart en Brahms, was amper al sy komposisies (geeneen wat in die aktiewe repertoire aanwesig is nie) Atonaal van aard. (Dit is in die verband interessant om kennis te neem dat Schnabel 'n goeie vriend was van Arnold Schoenberg, sy Oostenryks-Amerikaanse genoot, wie bekend was as 'n pionier van atonale musiek en musiek wat gebruik maak het van die Twaalf-toon tegniek )
Hulle is "moeilike" dog ingewikkelde en fassinerende werke, en word gekenmerk deur 'n werklike oorspronklikheid van styl. Die komponiste Ernst Krenek en Roger Sessions het al daarop kommentaar gemaak dat hulle tekens wys van onbetwyfelbare genialiteit (sien biografie van Schnabel deur Cesar Saerchinger). Schnabel se lys van komposisies het uiteindelik drie simfonieë, 'n klavierkonsert, 'n klaviersonata (eerste gespeel deur Eduard Erdmann tydens die 1925 Venice ISCM Fees[18]) en vyf strykkwartette ingesluit, sowel as verskeie kleiner werke.
In onlangse jare is 'n aantal van sy komposisies (merkbaar voorgestaan deur die violis Paul Zukofsky) opgeneem en beskikbaar gemaak op CD, insluitende drie van sy strykkwartette, die drie simfonieë, 'n rapsodie vir orkes, en vier solo klavierwerke: sy sonata, Danssuite, Stuk in Sewe Bewegings (1935-37) en Sewe Stukke (1947). Die Pianis Jenny Lin sal Schnabel se volledige musiek vir klavier opneem vir die Steinway & Sons etiket vir vrystelling in die begin van 2019.[19].
Op 11 September 11 2016 het 'n grootse internasionale herlewing van Schnabel se werk begin deur 'n konsert by die Großer Sendesaal des rbb im Haus des Rundfunks wat aangebied was as deel van die Musikfest Berlyn.[20]
Die program het die pianis Markus Pawlik (wat ook die kurator was), die Szymanowski Strykkwartet, en die baritoon Dietrich Henschel ingesluit, met rolprent projeksies deur Matthew Mishory. Die duitse akteur Udo Samel het 'n seleksie van Artur Schnabel se briewe aan Mary Virginia Foreman voorgelees. The program was op Woensdag, 14 September 2016 by die RadioKulturhaus in Wene herhaal en ook by die Salle des congrès in Megève, Frankryk op Donderdag 30 Augustus 2018. Daar word verdere opvoerings beplan[21].
Die 2016 Berlynse konsert was in sy geheel uitgesaai op Rundfunk Berlin-Brandenburg radio en verfilm vir die Arte dokumentêr Artur Schnabel: No Place of Exile, waarvan Matthew Mishory die direkteur van was. Die rolprent het sy buiging op Arte gemaak op 4 Februarie 2018.[22]
Die rolprent was geskiet in Switserland, Italië, Wene en Berlyn, en het gebruik gemaak van onverwagse teksture (super8, drone beeldmateriaal, terugprojeksie) met die akteur Udo Samel wat Schnabel se koers deur die emosionele en fisiese landskappe van die Europese 20ste eeu vertel het. Dit het ook uitvoerings ingesluit van die 2016 Haus des Rundfunks konsert.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
