رنسانس والا
From Wikipedia, the free encyclopedia
رنسانس والا یا رنسانس متعالی (انگلیسی: High Renaissance) در تاریخ هنر، زمانه ای کوتاه از استثناییترین دوران آثار هنری در ایالات ایتالیا به ویژه رم، (پایتخت ایالات پاپی) و فلورانس در طول رنسانس ایتالیا بود. بسیاری از تاریخ نگاران هنری گمان میبرند که رنسانس والا در حوالی ۱۴۹۵ یا ۱۵۰۰ آغازید و در ۱۵۲۰ با مرگ رافائل به پایان خود رسید، هر چند برخی میگویند در ۱۵۲۵ یا ۱۵۲۷ با حادثهٔ غارت رُم∗ توسط ارتش کارل پنجم امپراتور رم مقدس یا در ۱۵۳۰ به پایان رسید. از شناخته شدهترین صاحب نظران نگار گری (نقّاشی)، پیکرتراشی و معماریِ رنسانس والا میتوان داوینچی، میکلآنژ (آنجلو)، رافائل و برامانته را نام برد. در سالیان گذشته، بهرهگیری از این واژه به گونه ای پیاپی از سوی برخی تاریخ نگارانِ هنری آکادمیک مورد انتقاد قرار گرفت زیرا توسعه هنری را بیش از اندازه ساده گرفته، درون مایه تاریخی را نادیده، و تنها بر روی شماری اندک از فراوردههای هنری نمادین تمرکز دارد.[1]