رنسانس ایتالیا
From Wikipedia, the free encyclopedia
رنسانس ایتالیا (به ایتالیایی: Rinascimento [rinaʃʃimento]) نخستین تجلی رنسانس سرتاسری در اروپا بود، یک دورهٔ دگرگونی فرهنگی بزرگ و دستاوردی که در ایتالیا در طی سدهٔ چهاردهم آغاز شد و تا سدهٔ شانزدهم ادامه یافت بود که باعث گذار از دوران سدههای میانه (قرون وسطی)، و ورود به قرون جدید در اروپای مدرن شد. اصطلاح رنسانس به مفهوم اصلی مدرنیته است که در سدهٔ نوزدهم رواج یافت، و در کار تاریخنگارانی مانند ژول میشله و یاکوب بورکهارت به کار رفتهاست. هرچند که منشأ این جنبش که تا حد زیادی به فرهنگ سواد تلاش روشنفکری و پشتیبانی محدود شده بود را میتوان به بخش پیش از سدهٔ چهاردهم برمیگردد، بسیاری از جنبههای فرهنگ و جامعهٔ ایتالیایی تا حد زیادی قرون وسطایی باقی ماند؛ رنسانس تا پایان سده، به حرکت کامل در نیامد. واژهٔ فرانسوی رنسانس (Rinascimento در ایتالیایی) به معنی «تولد دوباره»، و این دوران بهترینها را برای تجدید دلبستگی به فرهنگ کلاسیک پیشین، پس از دورهای که انسان گرایان آن را با برچسب سدههای تاریک شناختهاند.
رنسانس در توسکانی ایتالیا و در شهر فلورانس آغاز شد. خاندان مدیچی در شهر فلورانس، به رونق اقتصادی و سیاسی این شهر کمک کردند و توانستند بزرگترین بانک اروپا را تاسیس کنند و نفوذ بالایی در سیستم اداری و سیاسی داشتند. آنها اهمیت بسیاری برای علم و دانش و هنر قائل بودند و در این راستا کمک های فراوانی نیز کردند. این کمک ها زمینه را فراهم کرد تا ایتالیا در زمینه های نقاشی، معماری، مجسمه سازی، ادبیات، موسیقی، فلسفه، دانش و تکنولوژی (که زمینه های اصلی رنسانس محسوب میشوند) به شهرت فراوانی در اروپا برسد.