Ceza de San Bórtoło (Venesia)

	Ceza de San Bórtoło
Epònemo	San Bórtoło
Dati
Sorte	Chiesa cattolica (it)
Costrusion	840
Dedicà a	San Bórtoło
Canpaniłe
Pozision
	Venesia
Pozision	San Marco
	45°26′15.11″N 12°20′11.29″E
Formà da	Festa del Rosario (it)
Atività
Diòseze	Patriarcàdo de Venesia
Rełijon	Catołega

La céxa de San Bortoło xe un edificio sacro de Venesia, situà inte el sestièr de San Marco, arénte el canpo omonemo, infra el Ponte de Rialto e San Salvador.

Info velòsi Epònemo, Dati ...

Sara

De antighisima formasión sia cofà Ceza sia 'fà parochia, San Bortoło, gà incorso par secołi in tacaìse par la pròpia autonomia, mesa a repentagio da ła visinisima San Salvadór, Ceza più prestigioxa. Inte el Tresento, xontàda al Patriarcàdo de Grao, par la Ceza gera finìi tałi problemi, ma gà dovùo perdèr comunque parte de ła pròpia łibartà. Co ła sopresión del 1541 del Patriarcàdo de Grao, parò, San Bortoło gera tornàda ad èser parte del Patriarcàdo de Venesia, inte el cuałe gà exercità inte i secołi drìo el so ròło de parochia.

Gera ła Ceza de ła comunità xermànega de venesia, gravitante ne'l Fontego dei Todeschi. Par un so altèr ła famegia Fugger ghe gà ordenà ad Albrecht Dürer ła pała de ła Festa del Roxàrio (ancùo a Praga), conpletàda inte el 1506. Inte el Sinquesento, a ła Ceza se gà xontà ła Scoła del Santisimo Sacramento, a l'òpara de ła cuała, infra łe altre robe, se deve łe comisión de łe numeroxe òpare d'arte de ła céxa.

Nei primi de l'Otosento, co łe represión de Napołeón, xe stàda seràda al culto. Ancùo, ła Ceza desconsagràda de San Bortoło xe dipendente da San Salvadór, de ła cuała inte el 2009, mostra i texóri.

Malgrado ła so mołe no sia trascurabiłe, San Bortoło rexulta inpercetibiłe, se no se ne rimàrca el canpanièl o ł'intràda lateràn desmontando dal Ponte de Rialto: infati ła xe incastonàda intra i pałasi che ła sircuìse su tute łe quatro bande. Par quanto riguarda ł'edificio, se tràta de na Ceza a na navada, co cùboła a ła croxera de staltra col transeto. Inaxónta drento ła cèxa se càta do scoltùre de Enrico Merengo.

A l'interno se ricorda i dipinti de Sante Peranda (Caduta della manna) Palma il Giovane (Castigo dei serpenti) e l'altàr maxór setesentesco de Bernardino Maccaruzzi. Inte el presbiterio e ne ła capeła a drita se trova afreschi de Michelangelo Morlaiter. Le ante de l'òrgano xe un caolaóro xovenìl de Sebastiano del Piombo.