Kurtuluş teolojisi
From Wikipedia, the free encyclopedia
Kurtuluş teolojisi, “ezilenlerin kurtuluşu”nu vurgulayan bir teolojil yaklaşımdır. Yoksullar için sosyal olarak kaygılanırken ve ezilen halklar için politik kurtuluş [1] ile sosyoekonomik analizlerle ilgilenerek ve algılanan diğer eşitsizlik biçimlerini ele almaktadır.
Kurtuluş teolojisi en çok Latin Amerika'da etkili olmuştur,[2] özellikle 1960'larda İkinci Vatikan Konsili'nden sonra Katolikler içinde; burada Frei Betto, Gustavo Gutiérrez, Leonardo Boff, Cizvitler, Juan Luis Segundo ve Jon Sobrino ( " yoksullar için tercihli seçenek " ifadesini popüler hale getiren kişidir) gibi ilahiyatçılar tarafından siyasi bir uygulama haline gelmiştir.
Yoksullar için seçenek, basitçe, kanon hukukunda yansıtıldığı gibi, "Hristiyan inananların da sosyal adaleti desteklemek ve Rab'bin emrini göz önünde bulundurarak yoksullara yardım etmekle yükümlü olduğu" düşüncesidir. Kendilerine Hıristiyan diyenlerin her şeyden önce yoksul ve savunmasızlara bakma yükümlülüğüne işaret eder.[3]
Bu deyim ilk kez 1968 yılında Cizvit Fr. General Pedro Arrupe tarafından kullanılmıştır ve kısa bir süre sonra 1971 yılında Dünya Katolik Piskoposlar Sinodu "Dünyada Adalet" konusunu belirlemiştir.[4][5]
Latin Amerika'da aynı zamanda Rubem Alves,[6][7] José Míguez Bonino ve 1970'lerde evanjelizm ile sosyal sorumluluğu vurgulayan misyon çağrısında bulunan C. René Padilla gibi kurtuluş teolojisinin Protestan savunucuları da yetişmiştir.
Kurtuluş teolojilsi, Amerika Birleşik Devletleri ve Güney Afrika'daki siyah teolojisi, Filistin kurtuluş teolojisi, Hindistan'daki Dalit teolojisi, Güney Kore'deki Minjung teolojisi ve İrlanda'daki kurtuluş teolojisi gibi fikirler dünyanın geri kalan diğer bölgelerinde de gelişmeye devam etmiştir.