Deneysel film

Deneysel film, sinema tarihçilerinin çoğu tarafından sinemada o ana kadar kullanılmamış konuları, ilginç ve değişik tekniklerle ele alarak yapılan ve sinema sanatçılarına yeni ufuklar açmayı hedefleyen film türü olarak tanımlanmaktadır. Ayrıca deneysel filmleri "avant-garde", "öncü", "bağımsız", "underground", "yeraltı sineması" gibi sıfatlarla da tanımlamak mümkündür.

Deneysel filmlerde ticari filmlerde olmayan, ama kendi açılarından karakteristik olan bazı uygulamalar vardır, bunlar;

• Hikâye belli bir zaman ve mantık sırasına göre ilerlemeyebilir.
• Net olmayan görüntüler, abartılı oyunculuklar, asenkronize biçimde kaydedilmiş sesler gibi teknik sıradışıklar deneysel filmlerde bulunabilir.
• Deneysel filmlerin en önemli özelliği parasız sanatçılar tarafından, tamamen bağımsız sanat üretmek amacıyla çekilmek olduğu için deneysel filmlerde aklınıza gelen (hatta gelemeyen) her türlü konu işlenebilir. Bir deneysel sinemacının en önemli özelliği dışarıdan veya içeriden 8 sansürü baştan reddetmiş olmasıdır.^[1]

Bazı önemli deneysel filmler ve yönetmenleri

• Entr'acte (Rene Clair - 1924)
• Çapraz Senfoni (Viking Eggeling, 1924)
• Endülüs Köpeği (Luis Bunuel, 1929)
• Usher'ların Evinin Çöküşü (James Sibley Watson ve Melville Weber, 1928)
• Öğlesonrasının Ağları (Maya Deren, 1943)
• Komşular (Norman McLaren, 1952) (Kısa film Oscar'ı alan tek deneysel film)
• Film (Bruce Connor, 1958)
• Dog Star Man (Stan Brakhage, 1961-1964)
• Scorpio Rising (Kenneth Anger, 1963)
• Uyku (film)Uyku (Andy Warhol, 1963)
• New York'un Tüm Vermeerleri (Jon Jost, 1990)

Kaynakça

1. (Sabri Kaliç, Hil Yayın, 1992) Deneysel sinemanın kısa tarihi