Aktif dinleme
From Wikipedia, the free encyclopedia
Aktif dinleme, 1957'de Carl Rogers ve Richard Farson tarafından ortaya sürülen[1][2] etkili iletişim becerilerinden biri olan dinlemeyi “etkin” kılan önemli iletişim elemanları arasında yer alır. Dinleme türlerinden biri olan aktif dinleme; dinleyicinin konuşmacıyla etkileşime girerek dinleme faaliyetini yerinde getirmesi olarak tanımlanabilir.[3]
Aktif dinleme, bilerek dinlemektir[4] ve başka biri sizinle konuşurken tamamen kişinin söyledikleriyle meşgul olmaktır. Cevap vermek için dinlemek yerine, diğer kişiyi tam olarak anlamak niyetiyle dinlemektir. Aktif dinleme, "Nasıl hissettin?" gibi açık uçlu veya "Ne düşündün?" gibi soruları içerir.[5] Bu dinleme biçimi, konuşmacı ve dinleyici arasında karşılıklı bir anlayışın oluşmasını sağlar. Konuşmacılar, söylemek istedikleri şeyin anlaşıldığına dair onay alırlar ve dinleyiciler, bilinçli olarak dikkat vererek daha fazla içerik ve anlayış kazanırlar.[6] Aktif dinlemenin genel amacı, her türlü yanlış anlaşılmayı ortadan kaldırmak ve konuşmacı ile dinleyici arasında açık ve net bir düşünce ve fikir iletişimi sağlamaktır. Aynı zamanda Yansıtıcı Dinleme olarak da adlandırılabilir.[6] Başka bir kişiyi aktif olarak dinleyerek, iki kişi arasında bir aidiyet ve karşılıklı anlayış duygusu yaratılır.