Mga Kanlurang Eslabo
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ang mga Kanlurang Eslabo ay mga Eslabo na nagsasalita ng mga wikang Kanlurang Eslabo.[1][2] Humiwalay sila sa mga karaniwang Eslabo noong ika-7 siglo, at nagtatag ng mga independiyenteng politika sa Gitnang Europa noong ika-8 hanggang ika-9 na siglo.[kailangan ng sanggunian] Ang mga wikang Kanlurang Eslabo ay nag-iba-iba sa kanilang mga pormang pinatunayan sa kasaysayan noong ika-10 hanggang ika-14 na siglo.[3]
Ngayon, ang mga pangkat na nagsasalita ng mga wikang Kanlurang Eslabo ay kinabibilangan ng mga Polako, Tseko, Eslobako, at Sorabo.[4][5][6] Mula sa ikalabindalawang siglo pataas, karamihan sa mga Kanlurang Eslabo ay nagbalik-loob sa Romano Katolisismo, sa gayon ay nasa ilalim ng impluwensyang pangkultura ng Simbahang Latin, na nagpatibay ng alpabetong Latin, at may posibilidad na maging mas malapit na isinama sa mga kultural at intelektuwal na pag-unlad sa kanlurang Europa kaysa sa mga Silangang Eslabo, na lumipat sa Ortodoksong Kristiyanismo at nagpatibay ng Alpabetong Siriliko.[7][8]
Sa lingguwistika, ang pangkat ng Kanlurang Eslabo ay maaaring nahahati sa tatlong subgrupo: Lechita, kabilang ang Polako, Casubio at ang mga naglaho nang wikang Polabo at Pomeranio pati na rin ang Lusacia (Sorabo) at Tseko-Eslobako.[9]