แนวคิดว่าด้วยขอม
From Wikipedia, the free encyclopedia
ในอดีตก่อนปี พ.ศ. 2501 นักวิชาการและนักประวัติศาสตร์ไทยได้มีการตีความว่า ชาวขอม คือ ชาวเขมร สอดคล้องกับหลักฐานจารึกวัดศรีชุมที่ได้ปรากฎคำว่า ขอม หลัง คำว่า เขมร แต่ภายหลังคดีปราสาทพระวิหารช่วงปี พ.ศ. 2501 ถึง พ.ศ. 2505 ซึ่งประเทศไทยได้มีความขัดแย้งกับประเทศกัมพูชา ทำให้นักวิชาการและนักประวัติศาสตร์ไทยได้มีการตีความคำว่า ขอม ขึ้นมาใหม่พร้อมกับเสนอแนวคิดว่า ชาวขอม คือ กลุ่มชนชาติต่าง ๆ ที่อาศัยอยู่บริเวณที่ราบลุ่มเจ้าพระยาตอนบน ที่ราบลุ่มเจ้าพระยาตอนล่าง ที่ราบสูงอีสาน (ที่ลุ่มแม่น้ำมูล) ในดินแดนสุวรรณภูมิ (แหลมทอง) ระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 1–14 โดยไม่เจาะจงว่าเป็นชนชาติใดชนชาติหนึ่ง ปโตเลมีได้นิยามกลุ่มชนชาติที่อาศัยอยู่บริเวณที่ราบสูงว่า Komedes (Κωμήδαι)[1]
ลักษณะเด่นของชาวขอม คือ มีศิลปวิทยาการเหนือชนชาวพื้นเมือง และเป็นชนชั้นปกครอง ปัจจุบันชาวขอมสูญสิ้นไปหมดแล้วคงเหลือเพียงสายเลือดขอมซึ่งปะปนกับชนชาติอื่น ๆ ที่ยังอยู่อาศัยในดินแดนสุวรรณภูมิในปัจจุบัน ศาสตราจารย์หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช กล่าวไว้เมื่อ พ.ศ. 2496 ว่า:-
เขมรก็เป็นเขมร ไทยก็เป็นไทย และขอมก็เป็นขอม เป็นคนอีกชาติหนึ่งเผ่าหนึ่งที่เคยปกครองเมืองไทยและเมืองเขมรแต่บัดนี้สาบสูญไปแล้ว[2]