บทความนี้เกี่ยวกับจรวด สำหรับดาวบริวารของดาวเสาร์ดวงที่ห้า ดูที่
รีอา (ดาวบริวาร)แซตเทิร์น V[lower-alpha 1] (อังกฤษ: Saturn V) เป็นจรวดขนส่งหนักพิเศษปลดประจำการสัญชาติสหรัฐ ซึ่งถูกพัฒนาโดยนาซาสำหรับภารกิจการสำรวจดวงจันทร์ด้วยมนุษย์ในโครงการอะพอลโล แซตเทิร์น V เป็นจรวดเชื้อเพลิงเหลวสามท่อนที่ได้รับการประเมินความสามารถในการใช้ขนส่งมนุษย์ ประจำการระหว่างปี ค.ศ. 1967 ถึง 1973. สำหรับภารกิจส่งมนุษย์สู่ดวงจันทร์เก้าครั้ง และใช้ในการส่งสถานีอวกาศสกายแล็บขึ้นสู่วงโคจร
ข้อมูลเบื้องต้น หน้าที่, ผู้ผลิต ...
แซตเทิร์น V การส่งขึ้นในภารกิจ อะพอลโล 11บนจรวด แซตเทิร์น V เอสเอ-506, 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1969 |
| หน้าที่ |
|
|---|
| ผู้ผลิต |
|
|---|
| ประเทศ | สหรัฐอเมริกา |
|---|
| ต้นทุนโครงการ | $6.417 พันล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 1964–1973[1] (~$49.9 พันล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 2020) |
|---|
| ค่าใช้จ่ายต่อเที่ยวบิน | $185 ล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 1969–1971[2] ($1.23 พันล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 2019) |
|---|
| ขนาด |
|---|
| สูง | 110.6 m (363.0 ft) |
|---|
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 10.1 m (33.0 ft) |
|---|
| มวล | 2,822,000–2,965,000 kg (6,221,000–6,537,000 lb)[3] |
|---|
| ท่อน | 3 |
|---|
| ความจุ
|
|---|
| น้ำหนักบรรทุกสู่ LEO |
|---|
| ความสูง | 170 km (90 nmi) |
|---|
| ความเอียงของวงโคจร | 30° |
|---|
| มวล | 141,136 kg (311,152 lb)[4][5][note 1] |
|---|
| น้ำหนักบรรทุกสู่ TLI |
|---|
| มวล | 52,759 kg (116,314 lb)[6] |
|---|
|
|
|---|
| จรวดที่เกี่ยวข้อง |
|---|
| ตระกูล | แซตเทิร์น |
|---|
| รูปแบบดัดแปลง | แซตเทิร์น ไอเอ็นที-21 |
|---|
| การเปรียบเทียบ | |
|---|
| ประวัติการบิน |
|---|
| สถานะ | ปลดประจำการ |
|---|
| จุดส่งตัว | LC-39, Kennedy Space Center |
|---|
| จำนวนเที่ยวบิน | 13 (อะพอลโล: 12 สกายแล็บ: 1) |
|---|
| สำเร็จ | 12 (อะพอลโล: 11 สกายแล็บ: 1) |
|---|
| ล้มเหลว | 0 |
|---|
| ล้มเหลวบางส่วน | 1 (อะพอลโล: อะพอลโล 6) |
|---|
| เที่ยวบินแรก | 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1967 (เอเอส-501[note 2] อะพอลโล 4) [7] |
|---|
| เที่ยวบินสุดท้าย | 14 พฤษภาคม ค.ศ. 1973 (เอเอส-513 สถานีอวกาศสกายแล็บ) [8] |
|---|
|
ข้อมูลท่อน |
|---|
| ท่อนแรก – เอส-I ซี |
|---|
| ความยาว | 42.1 m (138.0 ft) |
|---|
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 10.1 m (33.0 ft) |
|---|
| มวลเปล่า | 137,000 kg (303,000 lb) [9] |
|---|
| มวลรวม | 2,214,000 kg (4,881,000 lb) [9] |
|---|
| เครื่องยนต์ | 5 ร็อคเก็ตไดน์ เอฟ-1 |
|---|
| แรงส่ง | 34,500 kN (7,750,000 lbf) ที่ระดับน้ำทะเล [10] |
|---|
| แรงดลจำเพาะ | 263 second (2.58 กิโลเมตรต่อวินาที) ที่ระดับน้ำทะเล |
|---|
| ระยะเวลาการเผาไหม้ | 168 วินาที |
|---|
| เชื้อเพลิง | RP-1 / LOX |
|---|
| ท่อนที่สอง – เอส-II |
|---|
| ความยาว | 24.8 m (81.5 ft) |
|---|
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 10.1 m (33.0 ft) |
|---|
| มวลเปล่า | 40,100 kg (88,400 lb)[note 3] |
|---|
| มวลรวม | 496,200 kg (1,093,900 lb)[note 3] |
|---|
| เครื่องยนต์ | 5 ร็อคเก็ตไดน์ เจ-2 |
|---|
| แรงส่ง | 5,141 kN (1,155,800 lbf) ในสุญญากาศ |
|---|
| แรงดลจำเพาะ | 421 second (4.13 กิโลเมตรต่อวินาที) ในสุญญากาศ |
|---|
| ระยะเวลาการเผาไหม้ | 360 วินาที |
|---|
| เชื้อเพลิง | LH2 / LOX |
|---|
| ท่อนที่สาม – เอส-IV บี (ไม่มีในการส่งสกายแล็บ) |
|---|
| ความยาว | 18.8 m (61.6 ft) |
|---|
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 6.6 m (21.7 ft) |
|---|
| มวลเปล่า | 15,200 kg (33,600 lb)[11][note 4] |
|---|
| มวลรวม | 123,000 kg (271,000 lb)[note 4] |
|---|
| เครื่องยนต์ | 1 ร็อคเก็ตไดน์ เจ-2 |
|---|
| แรงส่ง | 1,033.1 kN (232,250 lbf) ในสุญญากาศ |
|---|
| แรงดลจำเพาะ | 421 second (4.13 กิโลเมตรต่อวินาที) ในสุญญากาศ |
|---|
| ระยะเวลาการเผาไหม้ | 165 + 335 วินาที (จุดเครื่องยนต์ 2 ครั้ง) |
|---|
| เชื้อเพลิง | LH2 / LOX |
|---|
|
ปิด
ตามข้อมูลใน ค.ศ. 2023 จรวดแซตเทิร์น V ยังคงเป็นพาหนะส่งเดียวที่ได้ส่งมนุษย์ไปเกินกว่าวงโคจรต่ำของโลก (LEO) จรวดแซตเทิร์น V มีสถิติในการส่งน้ำหนักบรรทุกที่มีมวลและความจุมากที่สุดขึ้นสู่วงโคจรต่ำของโลก: 141,136 kg (311,152 lb) ในนี้รวมถึงมวลของจรวดท่อนที่สามและเชื้อเพลิงที่เหลืออยู่สำหรับการส่งหน่วยควบคุมและบริการอะพอลโลและหน่วยลงดวงจันทร์ไปสู่ดวงจันทร์
จรวดแซตเทิร์น V เป็นจรวดรุ่นที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในตระกูลจรวดแซตเทิร์น ซึ่งถูกออกแบบภายใต้การกำกับของแวร์นแฮร์ ฟ็อน เบราน์ ณ ศูนย์การบินอวกาศมาร์แชล ในเมืองฮันต์สวิลล์, รัฐแอละแบมา โดยมีโบอิง นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน ดักลาสแอร์คราฟท์คอมปานี และไอบีเอ็ม เป็นผู้รับจ้างหลัก ทั้งหมดแล้วมีการสร้างจรวดที่สามารถบินได้ 15 ลำ รวมกับอีกสามลำสำหรับการทดสอบภาคพื้นดิน ในนี้ 13 ลำถูกส่งขึ้นจากศูนย์อวกาศเคนเนดีโดยไม่มีการสูญเสียลูกเรือหรือน้ำหนักบรรทุก รวมแล้วมีนักบินอวกาศ 24 คนที่ถูกส่งไปสู่ดวงจันทร์ ตั้งแต่ภารกิจอะพอลโล 8 (ธันวาคม ค.ศ. 1968) ถึง อะพอลโล 17 (ธันวาคม ค.ศ. 1972)
ออกเสียงว่า "แซตเทิร์นห้า" หรือ "แซตเทิร์นไฟว์ฟ" "V" เป็นตัวเลขโรมันสำหรับเลข 5
รวมมวลของหน่วยควบคุมอะพอลโล หน่วยบริการอะพอลโล หล่วยลงดวงจันทร์อะพอลโล ตัวแปลงเชื่อมต่อยานอวกาศ/หน่วยลงจอด หน่วนเครื่องมือวัดแซตเทิร์น V ท่อนเอสIV-บี และเชื้อเพลิงสำหรับการส่งเข้าวิถึสู่ดวงจันทร์ รวมส่วนขั้นท่อนเอส-II/เอส-IVบี
Bongat, Orlando (September 16, 2011). "NASA - Saturn V". www.nasa.gov (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-08. สืบค้นเมื่อ 2022-01-14. "Apollo Launches". airandspace.si.edu. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 16, 2020. สืบค้นเมื่อ July 24, 2020.
ที่มา
- Benson, Charles D.; Faherty, William B. (1978). "Moonport: A History of Apollo Launch Facilities and Operation". NASA. Washington, DC. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-07-14. สืบค้นเมื่อ February 19, 2008. Published by University Press of Florida in two volumes: Gateway to the Moon: Building the Kennedy Space Center Launch Complex, 2001, ISBN 0-8130-2091-3 and Moon Launch!: A History of the Saturn-Apollo Launch Operations, 2001 ISBN 0-8130-2094-8.
- Bilstein, Roger E.; Lucas, William R. (1980). Stages to Saturn: A Technological History of the Apollo/Saturn Launch Vehicle. Washington, DC: U.S. National Aeronautics and Space Administration. ISBN 0-16-048909-1. OCLC 36332191.[ลิงก์เสีย]
- Cortright, Edgar M. (1975). "3.4". Apollo Expeditions to the Moon. NASA Langley Research Center. ISBN 978-9997398277. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 14, 2008. สืบค้นเมื่อ February 11, 2008.
- Dunar, Andrew J.; Waring, Stephen P. (1999). Power to Explore A History of Marshall Space Flight Center, 1960-1990. National Aeronautics and Space Administration. ISBN 9780160589928. OCLC 42290367.
- Jacobsen, Annie (2014). Operation Paperclip: The Secret Intelligence Program to Bring Nazi Scientists to America. New York: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-22105-4. OCLC 867715781.
- Lawrie, Alan; Godwin, Robert (2005). Saturn V : the complete manufacturing and test records : plus supplemental material. Burlington, Ont.: Apogee. ISBN 978-1-894959-19-3. OCLC 62313648.
- Lawrie, Alan (2016). Saturn V Rocket. Arcadia Publishing Inc. ISBN 1-4396-5862-5. OCLC 962064723.
- Lennick, Michael (2006). Launch vehicles : heritage of the space race. Burlington, Ontario: Apogee Books. ISBN 1-894959-28-0. OCLC 68621072.
- Huntress, Wesley T.; Marov, Mikhail Y. (2011). The Soviet Robots in the Solar System : mission technologies and discoveries. New York, NY: Gardners Books. ISBN 978-1-4419-7897-4. OCLC 743306981.
- Shayler, David J. (2001). Skylab: America's Space Station. Springer Science & Business Media. ISBN 978-1-85233-407-9. OCLC 46394069.
- Stafford, Thomas P. (1991). America at the Threshold – Report of the Synthesis Group on America's Space Exploration Initiative. Bernan Assoc. ISBN 9780160317651.
- Orloff, Richard W. (2001). Apollo by the numbers : a statistical reference. Washington, D.C.: Government Reprints Press. ISBN 1-931641-00-5. OCLC 55915696.
- Ulivi, Paolo (2004). Lunar Exploration: Human Pioneers and Robotic Surveyors. London: Springer Science & Business Media. ISBN 978-1-85233-746-9. OCLC 52830179.
- Young, Anthony (2008). The Saturn V F-1 Engine: Powering Apollo into History. New York: Springer-Praxis. ISBN 978-0-387-09629-2. OCLC 1088879682.
บทความวารสาร
- Jorgensen, K.; Rivkin, A.; Binzel, R.; Whitely, R.; Hergenrother, C.; Chodas, P.; Chesley, S.; Vilas, F. (2003). "Observations of J002E3: Possible Discovery of an Apollo Rocket Body". Bulletin of the American Astronomical Society. 35: 981. Bibcode:2003DPS....35.3602J.
