จรวดขนส่งหนักพิเศษ เป็นจรวดที่สามารถส่งน้ำหนักบรรทุกหนักพิเศษขึ้นสู่วงโคจรต่ำของโลก กล่าวคือน้ำหนักบรรทุกมากกว่า 50 เมตริกตัน (110,000 ปอนด์)[1][2]ตามนิยามของสหรัฐ และมากกว่า 100 เมตริกตัน (220,000 ปอนด์) ตามนิยายของรัสเซีย[3] โดยหมวดหมู่นี้เป็นหมวดหมู่ของพาหนะส่งที่มีความสามารถในการส่งมวลสู่วงโคจรมากที่สุด เหนือกว่าความสามารถของพาหนะในหมวดหมู่จรวดขนส่งหนัก
 ภาพเปรียบเทียบจรวดขนส่งหนักพิเศษตามขนาด | |
| ภาพรวมชั้น | |
|---|---|
| ชื่อ: | จรวดขนส่งหนักพิเศษ |
| ผู้ใช้งาน: | องค์การอวกาศต่างๆ |
| ก่อนหน้าโดย: | จรวดขนส่งหนัก |
| สร้างเมื่อ: | 1967– |
| อยู่ในระหว่างสั่งซื้อ: | |
| กำลังสร้าง: |
|
| ปลดประจำการ: |
|
| ลักษณะเฉพาะ | |
| ระบบขับเคลื่อน: | จรวดเชื้อเพลิงเหลวและเครื่องยนต์เชื้อเพลิงแข็งแบบต่าง ๆ |
| ความจุ: |
|
ใน ค.ศ. 2022 การส่งน้ำหนักบรรทุกในหมวดหมู่นี้เพียงแค่ 13 ครั้ง: 12 ครั้งในโครงการอะพอลโลก่อน ค.ศ. 1972 และหนึ่งครั้งในการส่งของจรวดเอเนอร์เกียใน ค.ศ. 1987 ในปัจจุบัน แผนภารกิจสู่ดวงจันทร์และระหว่างดาวเคราะห์ส่วนใหญ่จำเป็นที่จะต้องใช้พาหนะส่งเหล่านี้
แนวคิดของจรวดขนส่งหนักพิเศษหลายแนวคิดในยุคแรกถูกคิดขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1960 เช่นจรวดซีดรากอน ในช่วงการแข่งขันอวกาศ จรวดแซตเทิร์น Vและเอ็น1ถูกสร้างโดยสหรัฐและสหภาพโซเวียตตามลำดับ ภายหลังจากความสำเร็จของโครงการอะพอลโลและจรวดแซตเทิร์น V และความล้มเหลวของจรวดเอ็น 1 สหภาพโซเวียตส่งจรวดเอเนอร์เกียสองครั้งในคริสต์ทตวรรษที่ 1980 หนึ่งครั้งในการส่งยานอวกาศบูรัน และแท่นอาวุธโคจรโปลูสในอีกหนึ่งครั้ง ในอีกสองทศวรรษต่อมามีการพัฒนาแนวคิดต่าง ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง เช่นโครงการพาหนะสืบจากกระสวยอวกาศและรุส-เอ็ม ในคริสต์ทศวรรษที่ 2010 มีความสนใจในจรวดขนส่งหนักพิเศษอีกครั้ง นำร่องโดยการส่งขึ้นของจรวดฟัลคอนเฮฟวี ระบบการส่งอวกาศ และสตาร์ชิป และการพัฒนาโครงการจรวดฉางเจิงและเยนีเซย์
อ้างอิง
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
