เว่ย์ จงเสียน
From Wikipedia, the free encyclopedia
เว่ย์ จงเสียน (จีน: 魏忠賢) เป็นขันทีชาวจีนผู้มีชีวิตอยู่ในปลายราชวงศ์หมิง เขาได้รับการกล่าวถึงจากนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ ฐานะเป็นขันทีที่ฉาวโฉ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จีน[1] เขาเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในการรับใช้ในราชสำนักของจักรพรรดิเทียนฉี่ (ค. 1620–1627) เมื่ออำนาจของเขาเทียบเท่ากับองค์จักรพรรดิ
เว่ย์ จงเสียน | |
---|---|
เกิด | 27 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1568(1568-02-27) |
เสียชีวิต | 11 ธันวาคม ค.ศ. 1627(1627-12-11) (59 ปี) |
ในรัชสมัยของพระองค์ จักรพรรดิเทียนฉี่ไม่ใส่พระทัยต่อกิจการบ้านเมืองปล่อยให้เว่ย์ จงเสียนใช้อำนาจเกินขอบเขต ออกประกาศแต่งตั้งและปลดขุนนางหลายร้อยคน 1 ในขุนพลที่ได้รับการสนับสนุนจากเว่ย์ จงเสียนคือเหมา เหวินหลง ระหว่างรัชสมัยจักรพรรดิเทียนฉี่ เว่ย์ส่งราชโองการให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรที่นำโดย สฺวี เซี่ยนฉุน (許顯純) ผู้บัญชาการเรือนจำ เพื่อกำจัดข้าราชการที่ทุจริตและศัตรูทางการเมือง สฺวีดำเนินการปราบปรามขบวนการตงหลิน ด้วยการจับกุมและปลดข้าราชการและบัณฑิตที่เกี่ยวข้องหลายร้อยคน รวมถึงโจว ซ่งเจี้ยน โจว ชุนชาง และหยางเหลียน
เมื่อจักรพรรดิฉงเจินขึ้นครองราชย์ พระองค์ได้รับฎีการ้องเรียนเกี่ยวกับพฤติกรรมของเว่ย์ จงเสียน และสฺวี เซี่ยนฉุน จักรพรรดิฉงเจินจึงมีพระบัญชาให้หน่วยทหารองครักษ์เสื้อแพรเข้าจับกุมเว่ย์ จงเสียน เว่ย์จึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยการฆ่าตัวตาย นอกจากนี้ ยังมีพระราชโองการลงโทษขุนนาง 161 คน และประหารชีวิตผู้ร่วมขบวนการของเว่ย์จำนวน 24 คน แม่นมเค่อ ซึ่งเป็นภรรยาของเว่ย์ถูกทุบตีจนตาย ชาวจีนจำนวนมากแสดงความไม่พอใจต่อเหตุการณ์นี้ โดยมีการแต่งเรื่องราวและบทละครเพื่อเสียดสีและวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง ในที่สุด ราชวงศ์หมิงก็ล่มสลายพ่ายแพ้ต่อราชวงศ์ชิง