Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη,
Που με βιά μετράει τη γη.
Απ’ τα κόκκαλα[a] βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
𝄆 Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά! 𝄇
Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι» νὰ σοῦ πεῖ.
Ἄργειε νὰ 'λθει ἐκείνη ἡ μέρα,
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
𝄆 γιατί τὰ 'σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά. 𝄇
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου ἔμενε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τὰ νὰ κλαῖς.
Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
𝄆 ἕνα ἐκτύπαε τ' ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά. 𝄇
Κι ἔλεες: «Πότε, ἅ, πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τσ' ἐρμιές;».
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἅλυσες, φωνές.
Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάιματα[b] θολό,
𝄆 καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἒσταζ' αἷμα,
πλῆθος αἷμα ἑλληνικό. 𝄇 |
[s̠e̞‿ɣno̞.ˈɾi.z̠o̞‿a̠.ˈpo̞ tiŋ‿ˈɡo̞p̚.s̠i |]
[tu s̠pa̠θ.ˈçu tin‿dɾo̞.me̞.ˈɾi |]
[s̠e̞‿ɣno̞.ˈɾi.z̠o̞‿a̠.ˈpo̞ tin ˈo̞p̚.s̠i |]
[pu me̞ ˈvja̠ me̞.ˈtɾa̠i̯ ti ˈʝi ‖]
[a̠p ta̠ ˈko̞.ka̠.la̠‿vɣa̠l.ˈme̞.ni |]
[to̞n e̞.ˈli.no̞n‿da̠‿i̯.e̞.ˈɾa̠ |]
𝄆 [ˈce̞ s̠a̠m‿ˈbɾo̞.ta̠ a̠n̪ð.ɾjo̞.ˈme̞.ni |]
[ˈçe̞.ɾe̞‿o̞ ˈçe̞.ɾe̞ | e̞.le̞f.θe̞ɾ.ˈja̠ ‖] 𝄇
[e̞.ˈci ˈme̞.s̠a̠‿e̞.ka̠.ti.ˈku.s̠e̞s̠ |]
[pi.kɾa̠.ˈme̞.ni‿e̞n.tɾo̞.pa̠.ˈli |]
[ˈc‿e̞.na̠ ˈs̠to̞.m‿a̠.ka̠ɾ.te̞.ˈɾu.s̠e̞s̠ |]
[ˈe̞.la̠ ˈpa̠.li | na̠ s̠u pi ‖]
[ˈa̠ɾ.ʝe̞ ˈna̠l̪.θ(i)‿e̞.ˈci.n‿i ˈme̞.ɾa̠ |]
[ˈce̞‿i.ta̠n ˈo̞.la̠ s̠jo̞.pi.ˈla̠ |]
𝄆 [ʝa̠.ˈti ta̠ ˈs̠cja̠.z̠e̞‿i fo̞.ˈve̞.ɾa̠ |]
[ce̞ ta̠ ˈpla̠.ko̞.ne̞‿i s̠kla̠v.ˈja̠ ‖] 𝄇
[ðis̠.ti.ˈçis̠ pa̠.ɾi.ɣo̞.ˈɾi.a̠ |]
[ˈmo̞.ni ˈs̠u‿e̞.me̞.ne̞ na̠ le̞s̠ |]
[pe̞.ɾa̠.ˈz̠me̞.na̠ me̞.ɣa̠.ˈli.a̠ |]
[ce̞ ði.ˈɣo̞n.ta̠s̠ ta̠ na̠ kle̞s̠ ‖]
[c‿a̠.ka̠ɾ.ˈte̞.ɾi c‿a̠.ka̠ɾ.ˈte̞.ɾi |]
[fi.le̞.ˈle̞f.θe̞.ɾi la̠.ˈlja̠ |]
𝄆 [ˈe̞.na̠‿e̞k.ˈti.pa̠e̯ ˈt‿a̠.lo̞ ˈçe̞.ɾi |]
[a̠.ˈpo̞ tin a̠.pe̞l.pi.ˈs̠ja̠ ‖] 𝄇
[ˈc‿e̞.le̞s̠ ˈpo̞.te̞‿a̠ ˈpo̞.te̞‿ˈvɣa̠.no̞ |]
[to̞ ce̞.ˈfa̠.li‿a̠.ˈpo̞ ts̠‿e̞ɾ.ˈmje̞s̠ |]
[c‿a̠.po̞.ˈkɾi.no̞n.to̞‿a̠.ˈpo̞ ˈpa̠.no̞ |]
[ˈkla̠p̚.s̠e̞s̠ ˈa̠.li.s̠e̞s̠ | fo̞.ˈne̞s̠ ‖]
[ˈto̞.t‿e̞.ˈs̠i.ko̞.ne̞s̠ to̞ ˈvle̞.ma̠ |]
[me̞s̠ s̠ta̠ ˈkla̠j.ma̠.ta̠ ˈθo̞.lo̞ |]
𝄆 [c(e̞)‿is̠ to̞ ˈru.xo̞ ˈsu‿e̞s̠.ta̠z̠ ˈe̞.ma̠ |]
[ˈpli.θo̞s̠ ˈe̞.ma̠(‿)e̞.li.ni.ˈko̞ ‖] 𝄇 |
Se gnorízo apó tin kópsi
Tou spathioú tin tromerí,
Se gnorízo apó tin ópsi,
Pou me viá metráei ti gi.
Ap’ ta kókkala vgalméni
Ton Hellínon ta hierá,
𝄆 Kai san próta andreioméni,
Khaíre, o khaíre, eleftheriá! 𝄇
Ekeí mésa ekatoikoúses
pikraméni entropalí,
ki héna stóma akarteroúses,
«éla páli», na sou pei.
Árgeie ná ’lthei ekeíni hi méra,
Kai ítan hóla siopilá,
𝄆 giatí tá ’skiaze hi phovéra
kai ta plákone hi sklaviá. 𝄇
Dystykhís! Parigoría
móni sou émene na les
perasména megaleía
kai diigóntas ta na klais.
Kai akartérei, kai akartérei
phileléftheri laliá,
𝄆 héna ektýpae t’ állo khéri
apó tín apelpisiá. 𝄇
Ki élees: «póte, á! póte vgáno
to kepháli apó ts’ ermiés;»
Kai apokrínonto apó páno
klápses, hályses, phonés.
Tóte esíkones to vlémma
mes sta kláimata tholó,
𝄆 kai eis to roúkho sou éstaz’ haíma,
plíthos haíma Hellinikó. 𝄇[10] |
ข้าพเจ้าสำนึกถึงท่านเสมอ
จากคมดาบอันน่าเกรงขาม
ข้าพเจ้าสำนึกถึงท่านเสมอจากโฉมหน้า
ซึ่งสำรวจผืนปฐพีด้วยพละกำลัง
จงตื่นขึ้นจากอัฐิธาตุอันศักดิ์สิทธิ์
ของชาวกรีกทั้งหลาย
𝄆 และจงเริ่มกู่ร้องอย่างอาจหาญ
จงเจริญเถิด เสรีภาพจงเจริญ! 𝄇
ภายในนั้นท่านได้อาศัยอยู่
ด้วยความขื่นขมและความเงียบเหงา
เพื่อรอเสียงอะไรบางอย่าง
ที่จะบอกให้ท่านกลับมา
กาลเวลาก็ผ่านไปเรื่อย ๆ
ทุกอย่างนั้นก็คงยังเงียบอยู่
𝄆 เพราะเงาเหล่าทรราชทั้งหลาย
ได้กดขี่และข่มขู่พวกเขา 𝄇
โอ้ ! ท่านผู้โชคร้ายเอย
ท่านมีสิ่งปลอบใจแค่สิ่งเดียว
คือ อดีตอันรุ่งโรจน์
และท่านก็ร่ำไห้เมื่อนึกถึงมัน
นานมาแล้วที่เฝ้ารอ
เสียงเรียกอันกล้าหาญแห่งอิสรภาพ
𝄆 แล้วท่านก็พนมมือขึ้นมา
ท่ามกลางความสิ้นหวังนั้น 𝄇
แล้วท่านตะโกนออกมา : เมื่อใดกัน?
ที่ข้าจะสามารถเงยหน้าบนแผ่นดินร้างนี้ได้
คำตอบที่ได้มานั้นก็เหมือนเดิม
คือเสียงคร่ำครวญ โซ่ตรวนทั้งหลาย
แล้วดวงตาของเจ้าก็มองขึ้นไป
ซึ่งเต็มไปด้วยหยดน้ำตา
𝄆 และบนเสื้อของท่านก็โผล่รอยคราบเลือด
จากหฤทัยของชนชาวกรีกทั้งปวง 𝄇 |
![[icon]](#/media/ไฟล์:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
