เชินเจิ้น
นครในมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน / From Wikipedia, the free encyclopedia
เชินเจิ้น ตามสำเนียงมาตรฐาน, ซำจั่น ตามสำเนียงกวั่งตง, ซิมจุ่ม ตามสำเนียงแต้จิ๋ว (จีน: 深圳; พินอิน: Shēnzhèn; พินอินกวางตุ้ง: sam1 zan3) เป็นเมืองหลักที่อยู่ทางตะวันออกของชะวากทะเลแม่น้ำจูในมณฑลกวางตุ้งตอนใต้ สาธารณรัฐประชาชนจีน มีอาณาเขตทางใต้ติดกับฮ่องกง ตะวันออกเฉียงเหนือติดกับฮุ่ยโจว ตะวันตกเฉียงเหนือติดกับตงกว่าน และทางตะวันตกและตะวันตกเฉียงใต้ติดกับกว่างโจว จงชาน และจูไห่ ซึ่งเป็นอีกฝั่งของชะวากทะเล โดยใช้เขตแดนทางทะเลเป็นตัวแบ่งอาณาเขต
เชินเจิ้น 深圳市 | |
---|---|
สถานที่ต่าง ๆ ในนครเชินเจิ้น | |
ที่ตั้งของนครเชินเจิ้นในมณฑลกวางตุ้ง | |
พิกัด (จัตุรัสพลเมือง (市民广场)): 22°32′29″N 114°03′35″E | |
ประเทศ | สาธารณรัฐประชาชนจีน |
มณฑล | มณฑลกวางตุ้ง |
จำนวนเขตการปกครองระดับอำเภอ | 9 |
ตั้งถิ่นฐาน | 331 |
ก่อตั้งหมู่บ้าน | 1953 |
ก่อตั้งนคร | 23 มกราคม 1979 |
ก่อตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษ | 1 พฤษภาคม 1980 |
ที่ตั้งที่ทำการ | เขตฝูเถียน |
การปกครอง | |
• ประเภท | นครระดับกิ่งมณฑล |
• เลขานุการคณะกรรมการพรรคฯ | หวาง เหว่ย์จง (王伟中) |
• นายกเทศมนตรี | เฉิน หรูกุ้ย (陈如桂) |
พื้นที่ | |
• ทั้งจังหวัด | 2,050 ตร.กม. (790 ตร.ไมล์) |
• เขตเมือง | 1,748 ตร.กม. (675 ตร.ไมล์) |
ความสูง | 0–943.7 เมตร (0–3,145.7 ฟุต) |
ประชากร (2017)[1] | |
• ทั้งจังหวัด | 12,528,300 คน |
• ความหนาแน่น | 6,100 คน/ตร.กม. (16,000 คน/ตร.ไมล์) |
• เขตเมือง (2018)[2] | 12,905,000 คน |
• ความหนาแน่นเขตเมือง | 7,400 คน/ตร.กม. (19,000 คน/ตร.ไมล์) |
• รวมปริมณฑล[3] | 23,300,000 คน |
• ชาติพันธุ์หลัก | ชาวฮั่น |
เขตเวลา | UTC+8 (เวลามาตรฐานจีน) |
รหัสไปรษณีย์ | 518000 |
รหัสพื้นที่ | 755 |
รหัส ISO 3166 | CN-GD-03 |
ผลิตภัณฑ์มวลรวม (ราคาตลาด) | 2019[4] |
- ทั้งหมด | 2.6 ล้านล้านเหรินหมินปี้ |
- ต่อหัว | 208,000 เหรินหมินปี้ |
- ความเติบโต | 7.7% |
คำนำหน้าป้ายทะเบียนรถ | 粤B |
ดอกไม้ประจำนคร | เฟื่องฟ้า |
ต้นไม้ประจำนคร | ลิ้นจี่ และป่าชายเลน[5] |
เว็บไซต์ | sz.gov.cn |
ภูมิทัศน์ของเชินเจิ้นเป็นผลมาจากเศรษฐกิจที่มีความคึกคัก ซึ่งเกิดจากการลงทุนระหว่างประเทศตามนโยบาย "การปฏิรูปเศรษฐกิจจีน" ใน ค.ศ. 1979[6] ตัวเมืองเป็นศูนย์กลางเทคโนโลยีระดับโลก โดยขนานนามว่าเป็น ซิลิคอนแวลเลย์ของจีน[7][8][9][10][11] เป็นหนึ่งในเมืองที่เติบโตเร็วที่สุดในโลกในคริสต์ทศวรรษที่ 1990 ถึง 2000[12] และติดอันดับสองจาก "10 เมืองที่ควรเยี่ยมเยือนใน ค.ศ. 2019" โดย Lonely Planet[13]
เชินเจิ้นมีฐานะเป็นนครอย่างเป็นทางการเมื่อปี ค.ศ. 1979 โดยนำชื่อมาจากอำเภอในอดีตที่มีสถานีรถไฟสุดท้ายที่จอดในจีนแผ่นดินใหญ่ในบริเวณรางรถไฟระหว่างเกาลูนกับกวางตุ้ง[14]ใน ค.ศ. 1980 เชินเจิ้นกลายเป็นเขตเศรษฐกิจพิเศษแห่งแรกของจีน[15] จากข้อมูลในปี ค.ศ. 2017 มีประชากรในเชินเจิ้นอยู่ที่ 12,905,000 คน[1] แต่ตำรวจท้องถิ่นกับเจ้าหน้าที่ประเมินว่ามีประชากรอยู่ในเมืองประมาณ 20 ล้านคน เนื่องจากมีจำนวนผู้อยู่อาศัยในระยะสั้นจำนวนมาก[lower-alpha 1] รวมถึงผู้อพยพที่ไม่ลงทะเบียน ผู้โดยสาร ผู้มาติดต่องาน และผู้อยู่อาศัยชั่วคราว[16][17]
เชินเจิ้นเป็นที่ตั้งของตลาดหลักทรัพย์เชินเจิ้นและสำนักงานใหญ่ของบริษัทข้ามชาติหลายแห่ง เช่น JXD, Vanke, Hytera, CIMC, SF Express, เซินเจิ้นแอร์ไลน์, Nepstar, Hasee, Ping An Bank, Ping An Insurance, China Merchants Bank, Evergrande Group, เทนเซ็นต์, ZTE, OnePlus, หัวเว่ย, DJI และ BYD[18] เชินเจิ้นจัดอยู่ในอันดับที่ 9 ในดัชนีศูนย์การเงินทั่วโลก (Global Financial Centres Index) ใน ค.ศ. 2019[19] และมีท่าคอนเทนเนอร์ที่คึกคักที่สุดอันดับ 3 ของโลก[20]