อักษรม้ง
From Wikipedia, the free encyclopedia
อักษรม้ง หรือ พ่าเฮ่าม้อง (RPA: Phaj hauj Hmoob [pʰâ hâu m̥ɔ̃́], พ่าเฮ่า: แม่แบบ:Script/Pahawh Hmong [pʰâ hâu m̥ɔ̃́]) ประดิษฐ์เมื่อ พ.ศ. 2502 โดย ชอง ลือ ยัง นักวรรณคดีม้งที่อยู่ทางภาคเหนือของลาวใกล้กับเวียดนาม ชางเชื่อว่าอักษรถูกส่งผ่านมายังเขาจากพระเจ้า เขาพยายามฟื้นฟูวัฒนธรรมม้ง แต่ถูกฝ่ายรัฐบาลลอบฆ่าเพราะหวั่นเกรงอิทธิพลของเขาที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาออกแบบอักษรสำหรับภาษาขมุด้วยแต่สาบสูญไป อักษรนี้เขียนสระก่อนพยัญชนะแต่ออกเสียงพยัญชนะก่อน มีเสียงวรรณยุกต์ 8 เสียง ชาวม้งที่ใช้อักษรนี้มีน้อย โดยมากเป็นกลุ่มชาตินิยมเพราะอักษรนี้ประดิษฐ์โดยชาวม้งเอง
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
อักษรม้ง แม่แบบ:Script/Pahawh Hmong | |
---|---|
![]() "Phaj Hauj Hmoob" ในพ่าเฮ่า | |
ชนิด | อักษรกึ่งพยางค์
(มีเสียงสระเป็นศูนย์กลางคล้ายอักษรสระ) |
ผู้ประดิษฐ์ | ชอง ลือ ยัง |
ช่วงยุค | ค.ศ. 1959–ปัจจุบัน |
ทิศทาง | Left-to-right ![]() |
ภาษาพูด | ภาษาม้งเด๊อว,ภาษาม้งจั๊ว |
อักษรที่เกี่ยวข้อง | |
ระบบแม่ | artificial
|
ISO 15924 | |
ISO 15924 | Hmng (450), Pahawh Hmong |
ยูนิโคด | |
ยูนิโคดแฝง | Pahawh Hmong |
ช่วงยูนิโคด | U+16B00-U+16B8F Final Accepted Script Proposal |
อักษรอื่นที่ใช้เขียนภาษาม้งได้แก่อักษรพอลลาร์ด แม้วในจีน ในประเทศไทยใช้อักษรไทย ในช่วง พ.ศ. 2523 – 2533 มีการประดิษฐ์อักษรอื่นๆอีก เช่น เตาว์ ปาย ตวบ ที่มีลักษณะผสมระหว่างอักษรไทยกับอักษรจีน และอักษรไอโอโล ปัจจุบันชาวม้งส่วนใหญ่เขียนภาษาของตนด้วยอักษรละตินดัดแปลงที่ประดิษฐ์โดย มิชชันนารี วิลเลียม สมอลเลย์ เมื่อ พ.ศ. 2493 ซึ่งการเขียนแบบนี้กำหนดเสียงวรรณยุกต์ด้วยพยัญชนะท้าย