Loading AI tools
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เซอร์อนิศ กปูร หรือทับศัพท์อิงภาษาอังกฤษว่า อนิช คาพัวร์[2] (Sir Anish Kapoor CBE, RA; เกิด 12 มีนาคม 1954) เป็นประติมากรชาวอินเดีย-อังกฤษ[3] เชียวชาญพิเศษด้านศิลปะจัดวางและศิลปะคอนเซ็ปชวล อนิศ กปูร เกิดที่เมืองมุมไบ[4][5] และย้ายมาอาศัยกับทำงานในลอนดอนตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1970s ที่ซึ่งเขาย้ายมาศึกษาศิลปะที่วิทยาลัยศิลปะฮอร์นซีย์และวิทยาลัยศิลปะและการออกแบบเชลซีตามลำดับ
เซอร์อนิช คาพัวร์ | |
|---|---|
 คาพัวร์ในปี 2017 | |
| เกิด | 12 มีนาคม ค.ศ. 1954[1] มุมไบ, รัฐบอมเบย์, ประเทศอินเดีย |
| สัญชาติ | บริเตน, อินเดีย (เดิม) |
| การศึกษา | สถาบันเดอะดูน วิทยาลัยศิลปะฮอร์นซีย์ สถาบันศิลปะและการออกแบบเชลซี |
| มีชื่อเสียงจาก | ประติมากรรม |
| คู่สมรส | ซูซานน์ สพีเคล (1995 – 2013) โซฟี วอล์เคอร์ (2016 หรือ 2017 – ปัจจุบัน) |
| รางวัล | รางวัลเทอร์เนอร์ 1991 เพรเมียม อิมพีเรล 2011 รางวัลเจเนซิส 2017 |
| เว็บไซต์ | anishkapoor |
กปูรเคยเป็นตัวแทนสัญชาติบริเตนในเวนิสเบียนนาเลครั้งที่ 44 ในปี 1990 ที่ซึ่งเขาได้รางวัล Premio Duemila, ในปี 1991 ได้รางวัลเทอร์เนอร์ และในปี 2002 ได้รางวัลยูนิลีเวอร์คอมมิชชั่นให้กับเทอร์ไบน์ฮอลล์ของเททมอเดิร์น งานศิลปะสาธารณะชิ้นที่มีชื่อเสียงของเขา เช่น คลาวด์เกท (2006, รู้จักในชื่อเล่น "เดอะบีน") ในสวนสาธารณะมิลเลนเนียม ชิคาโก, สกายมิร์เรอร์ ซึ่งจัดแสดงที่รอคเฟลเลอร์เซ็นเตอร์ นิวยอร์กซิตี ในปี 2006, งานที่สวนเคนซิงทันในลอนดอนเมื่อปี 2010,[6] ทีมีนอส ที่มิดเดิลเฮเวน มิดเดิลบะระ; เลวิเอธาน[7] ที่กรังปาเลส์ ปารีส เมื่อปี 2011 และ อาร์เซเลอร์มิททอลออร์บิท ซึ่งจัดแสดงถาวรที่สวนสาธารณะออลิมพิคของลอนดอนตั้งแต่ปี 2012[8] ในปี 2017 กปูรออกแบบรูปปั้นสำหรับรางวัลบริทอะวอร์ด 2018[9]
กปูรได้รับแต่งตั้งยศเบิร์ธเดย์ออร์เนอร์เป็นอัศวินแห่งสหราชอาณาจักรในปี 2013 สำหรับผลงานประจักษ์ทางศิลปะ และได้รับปริญญาดุษฎีบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยออกซเฟิดในปี 2014[10][11] ในปี 2012 เขาได้รับปัทมภูษันของรัฐบาลอินเดีย ซึ่งเป็นรางวัลเกียรติยศพลเมืองที่สูงสุดอันดับสามของอินเดีย[12] ภาพของกปูรยังปรากฏในส่วนไอคอนของวัฒนธรรมอังกฤษในหนังสือเดินทางอังกฤษที่ออกแบบใหม่ในปี 2015[13] ในปี 2016 เขาได้รับประกาศชื่อเข้ารับรางวัลเลนนอนโอโนะกรานท์เพื่อสันติภาพ[14] ในปี 2017 กปูรซึ่งเป็นชาวยิว[15] ได้รับรางวัลมูลค่าหนึ่งล้านดอลลาร์จากรางวัลเจเนซิส "สำหรับผู้ที่ทุ่มเทให้กับมูลค่าของยิว"[16][17][18]
ในปี 2014 กปูรเริ่มทำชิ้นงานจากวานทาแบล็ก (Vantablack) สารที่เป็นหนึ่งในสารที่สะท้อนกลับแสงน้อยที่สุดที่มีการบันทึกไว้ ในชื่อ Vantablack S-VIS ซึ่งสามารถดูดกลืนแสงที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าจนเกือบหมดและได้รับขนานนามเป็นสี "ดำที่ดำที่สุด" (Blackest Black) และถูกมอบลิขสิทธิ์เด็ดขาดให้แก่สตูดิโอของอนิศ กปูร เพื่อใช้ทำงานทางศิลปะเพียงผู้เดียว[19] ลิขสิทธิ์เฉพาะบุคคลดังที่กปูรได้รับนั้นกลายเป็นประเด็นถกเถียงในวงการศิลปะอย่างมาก และมีคำวิพากษ์วิจารณ์มากมายถึงกรณีดังกล่าว อย่างไรก็ตาม กปูรได้ออกมาปฏิเสธคำวิจารณ์และระบุว่า "ทำไมเป็นเอกสิทธิ์ [ต่อผมคนเดียว] หรอ? เพราะมันเป็นงานที่ผมไปทำร่วม [กับสถาบันฯ ที่ทำสาร], เพราะผมอยากจะเอามันออกมาใช้นอกจาก [เป้าหมายหลักของมัน] บ้างนิดหน่อย ผมเคยทำงานร่วมกับคนที่สร้างชิ้นงานด้วยเหล็กสเตนเลสมาเป็นปี ๆ และนั่นก็เป็นเอกสิทธิ์ [เฉพาะผม] เหมือนกัน"[20]
ศิลปิน เช่น คริสเตียน เฟอรร์ และ สตรวท เซมเพล วิจารณ์ว่าสิ่งที่กปูรคิดว่าเหมาะสมถูกต้องที่จะได้ใช้วัตถุดิบแปลกใหม่นั้นมันเป็นการกีดกันยกเว้นคนอื่นออก[21][22] เพื่อเป็นการตอบโต้ เซมเพล ได้ผลิตสี "Pinkest Pink" (สีชมพูที่ชมพูที่สุด) ออกมาและระบุว่าผลิตมันขึ้นมาให้กับทุกคน ยกเว้นใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับอนิศ กปูร และตัวอนิศ กปูรเอง[23][24]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
